poniedziałek, 31 grudnia 2018

Podsumowanie 2018 roku, rozliczenie wyzwań

Rok 2018 dobiegł końca i oj, szalony to był czas. Szczególnie w życiu pozablogowym trochę się pozmieniało, żeby przynajmniej wspomnieć rzucenie pracy i liczenie na dostanie się do kolejnej. Wszystko się jakoś ułożyło i walczę dalej.
Nie obyło się na stronie bez przestojów beznotkowych, ale sporo czasu spędziłam na przygotowywaniu się do nowej pracy i spełnianiu się w moim innym hobby. Nie mam zamiaru jednak porzucać tego miejsca - czytanie, oglądanie wciąż sprawiają mi masę frajdy, którą lubię się z Wami dzielić.


Na początku, tradycyjnie, przedstawię swoich ulubieńców tego roku. Wydaje mi się, że z roku na rok coraz mniej tytułów przybywa, ale jakoś na jakość nie narzekam. Książek w tym roku było około 37, chociaż wliczałam w to również komiksy.
AHA. Ważna sprawa. W ciągu najbliższych dni pojawi się tutaj informacja o pewnej akcji na przyszły rok (tym razem nie będzie typowego wyzwania). Zapraszam do śledzenia informacji i dołączania !



Jakimś szczęśliwym trafem udało mi się (prawie!) wypełnić swoje wyzwania na 2018 rok.

1) Książka autorstwa zdobywcy Nagrody Nobla - „Okruchy dnia” Kazuo Ishiguro LINK DO RECENZJI
2) Kolejny tom rozpoczętej serii - „Stop prawa” Brandon Sanderson (tom 4 serii) LINK DO RECENZJI
3) Tomik poezji - „mleko i miód” Rupi Kaur (krótka recenzja wkrótce)
4) Pozycja z listy 100 książek BBC - „Opowieść podręcznej” Margaret Atwood LINK DO RECENZJI
5) Powieść graficzna / komiks - „Sandman: Preludia i nokturny” Neil Gaiman, Sam Keith, Mike Dringenberg, Malcolm Jones III LINK DO RECENZJI
6) Książka, która zdobyła Pulitzera - „Godziny” Michael Cunningham LINK DO RECENZJI
7) Klasyczny romans - „Mansfield Park” Jane Austen LINK DO RECENZJI
8) Zbiór opowiadań - „Żarcik i inne (bardzo różne) opowiadania” Antoni Czechow LINK DO RECENZJI
9) Książka polecana przez znajomego - „Królowie Wyldu” Nicholas Eames LINK DO RECENZJI
10) Powieść zekranizowana - „Tamte dni, tamte noce” Andre Aciman LINK DO RECENZJI
11) Książka polskiego autora - „Exodus” Łukasza Orbitowskiego LINK DO RECENZJI
12) Pierwszy tom serii - „Marzyciel. Strange the Dreamer” Laini Taylor LINK DO RECENZJI
13) Reportaż - „Na wschód od zachodu” Wojciech Jagielski LINK DO RECENZJI
14) Imię/nazwisko w tytule - „Dziennik Bridget Jones” Helen Fielding LINK DO RECENZJI
15) Wydana w 2018 roku - „Elegia dla bidoków” J. D. Vance LINK DO RECENZJI



1) Film nominowany do Oscara - oglądałam prawie wszystkie, wymienię „Czwartą władzę” reż. Steven Spielberg
2) Film z lat 80tych - „Wolny dzień Ferrisa Buellera” reż. John Hughes
3) Kostiumowy - „Na pokuszenie” reż. Sofia Coppola
4) Film animowany NIE z wytwórni Disneya - „Spider-Man Uniwersum” reż. Bob Persichetti, Peter Ramsey, Rodney Rothman
5) Zdobywca Oscara dla filmu nieanglojęzycznego - „Klient” reż. Asghar Farhadi
6) Film z zawodem w tytule - „Captain Fantastic” reż. Matt Ross
7) Przepraszam panie Jarmusch, obiecuję poprawę w przyszłym roku!
8) Film polski - „Przypadek” reż. Krzysztof Kieślowski
9) Kryminał - „BlacKkKlansman” reż. Spike Lee
10) Wyreżyserowany przez aktora - „Lady Bird” reż. Greta Gerwig
11) Ekranizacja powieści/komiksu - „Kształt wody” reż. Guillermo del Toro
12) Film LGBT - „Tamte dni, tamte noce” też. Luca Guadagnino
13) Oparty na faktach - „Wszystkie pieniądze świata” reż. Ridley Scott
14) W głównej roli nastolatek/nastolatka - „Upadli” reż. Scott Hicks
15) Akcja filmu w miejscu, które chcesz zwiedzić - „Imiennik” reż. Mira Nair
16) Osiemnasty film w karierze aktora/reżysera - „The Big Sick” reż. Michael Showalter (osiemnasty w karierze Kumaila Nanjiani, według filmweba, nie liczyłam ról serialowych tylko filmowe)
17) Film, który cię wzruszył - „Mudbound” reż. Dee Rees
18) FIlm ze sceną bójki - „Trzy billboardy za Ebbing, Missouri” reż. Martin McDonagh
19) Kobieta w roli głównej - „Dama w vanie” reż. Nicholas Hytner
20) Film z listy „filmów wszechczasów” - „Absolwent” reż. Mike Nichols


A co planuję na przyszły rok? Dowiecie się już wkrótce, zdradzę że zaangażowani są w to również inni blogerzy!

wtorek, 18 grudnia 2018

Przypadek rządzi ludzkim życiem - „Nieznośna lekkość bytu” Milan Kundera




*Nieznośna lekkość bytu*
Milan Kundera

*Język oryginalny:* czeski
*Tytuł oryginału:* Nesnesitelna lehkost byti
*Gatunek:* literatura współczesna, obyczajowa
*Forma:* powieść
*Rok pierwszego wydania:* 1984
*Liczba stron:* 384
*Wydawnictwo:* W.A.B
Życie ludzkie dzieje się tylko raz i dlatego nigdy nie będziemy mogli stwierdzić, która z naszych decyzji była słuszna, a która zła, ponieważ w danej sytuacji mogliśmy decydować tylko jeden raz. Nie dano nam żadnego drugiego, trzeciego, czwartego życia, abyśmy mogli porównać konsekwencje różnych decyzji.
*Krótko o fabule:*
Najbardziej znana powieść Kundery, której akcja w większej części rozgrywa się w Pradze i na czeskiej wsi w latach komunizmu, dłuższy czas niewydawana oficjalnie w Czechach ze względów cenzuralnych. Filozoficzna przypowieść, w której autor rozważa między innymi wpływ historii i polityki na los jednostki, stosunek człowieka do własnej cielesności, konflikt między potrzebą wolności i zakorzenienia.
- opis wydawcy 

*Moja ocena:*
Lekkość czytania tej lektury nie zdołała ukryć ciężaru jej przekazu. Ta książka to zdecydowanie skarbnica tematów do dyskusji, gdzie między wierszami wciśnięte są nieśmiertelne motywy, które od lat ciekawią twórców. Czy nasze życie to tylko splot przypadków, które doprowadziły nas do tego miejsca, w którym jesteśmy? Czy lepiej przejść przez życie lekko i bez zobowiązań czy poświęcić się i poszukać czegoś ciężkiego, co ma prawdziwą wartość? Czy kiedyś będziemy w stanie odpowiednio zinterpretować czyny naszego partnera, domyślimy się co się za nimi kryje? Kundera rzuca nam pełno takich dyskusyjnych kwestii i pozostawia je do przemyślenia.

Autor urodził się w Czechosłowacji, jego młodzieńcze lata przypadły na czas okupacji niemieckiej, a następnie przejęcia władzy przez komunistów. Często odnosił się do wydarzeń ze swojego kraju, w sposób satyryczny przedstawił komunistyczną Czechosłowację w powieści Żart, za co trafiła na czarną listę w kraju. Przez narastające problemy Kundera w 1975 roku wyemigrował do Francji, jak wielu czeskich twórców i tam napisał resztę swoich książek. Nieznośną lekkość bytu postanowiła przetłumaczyć Agnieszka Holland, która niegdyś była studentką Kundery.

Nie dziwię się, że rodzima reżyserka zainteresowała się przekładem książki. Pomijając fakt, że to inteligenta, błyskotliwa i bawiąca się z czytelnikiem pozycja, to tło historyczne jest bardzo bliskie nam, Polakom. Przejęcie władzy przez komunistów, a następnie ukierunkowanie życia mieszkańców przez polityków, chociażby poprzez kontrolowanie kultury to dla nas dość świeża i dobrze znana historia.

źródło
Nie będę Wam jednak opowiadać jak to zachwycałam się tłem historycznym. Moim zdaniem był to idealnie wyważony wątek, ważny dla powieści i autora, ale nie wchodzący z butami na pierwszy plan. Ja akurat zostałam pod najmocniejszym wrażeniem wszelkich tematów filozoficznych. Poczynając już od tytułowego -  lekkość a ciężkość. Tylko ciężkość ma znaczenie, ma jakąś wartość, egzystowanie lekkie jest przez Kunderę nacechowane negatywnie, nasuwa to już sam tytuł, gdzie lekkość bytu jest „nieznośna”. Następnie kwestia przypadku, który prowadzi nas przez życie. Patrząc wstecz możemy powiedzieć, że to, gdzie jesteśmy ukształtowała masa zbiegów okoliczności - spotkaliśmy nauczyciela, który popchnął nas w stronę naszej przyszłości, poznaliśmy w pubie swojego partnera, a poszliśmy tam, bo odwołali koncert na który mieliśmy bilety, itd. Można powiedzieć, że całe nasze życie to wypadkowa miliona przypadków.

Bardzo podobał mi się wątek związany z artykułem, w którym Tomasz opisywał, a właściwie porównywał, życie Edypa do współczesnych polityków. Wspominał o tym, że niewiedza o złym postępowaniu nie zwalnia człowieka z poczucia winy. Nie chodzi jednak od razu o to, żeby „wydłubać sobie oczy”, bo niechcący się kogoś skrzywdziło, ale o samo przyznanie się do błędu. W otoczeniu Tomasza jednak wszyscy woleli wskazywać dalej palcem - a bo ktoś zmusił, a bo nie powiedział wszystkiego, a bo nie wytłumaczył. Żaden jednak do winy się nie poczuwał.

Kiedy uświadomiłam sobie ile cytatów z Nieznośnej lekkości bytu krąży w sieci zaczęłam się zastanawiać nad zarzutami niektórych czytelników - że książka przeintelektualizowana i pełna banałów, wciskanych na siłę. Jednak po prostu się z tym stwierdzeniem nie zgadzam. Chyba dzięki temu, że podeszłam do lektury bez przygotowania, nie wiedząc o tym, że Kundera lubi filozofować i wciskać te liczne tematy do dyskusji w treść fabuły. Przez to czytanie przynosiło mi same zaskoczenia i każda kwestia wciągała, otwierając kolejne klapki w głowie. I nie mam nic przeciwko osobom, które Nieznośną lekkością bytu się rozczarowały. To tego rodzaju sztuka, która jeżeli trafi to prosto w serce (ach, Kundera byłby „dumny” z tego kiczu!).

Świetne są tutaj wątki dwóch par bohaterów, a wszystko dzięki temu, że ich perypetie poznajemy z punktu widzenia każdej z postaci. Dzięki temu możemy być świadkami jak nieumiejętnie starają się odczytywać znaki drugiej osoby, tłumacząc sobie jej zachowanie. W głowie utkwił mi też rozdział ze słowniczkiem pojęć, zwykłych słów, takich jak „cmentarz”, które były różnie pojmowane w zależności od autopsji opisującego. Widać było, jak bardzo nasze doświadczenia wpływają na postrzeganie rzeczywistości. Nie ma tutaj słowa krytyki, po prostu najwięcej chłoniemy w wieku młodzieńczym, kiedy poznajemy otaczający nas świat i staramy się do niego ustosunkować. Im dłużej chodzimy po Ziemi tym konkretniejsze mamy poglądy na wiele spraw.

Mam wrażenie, że mogłabym jeszcze wiele pisać - o kiczu, o zwierzętach, o miłości u Kundery. Ale wolę Wam powiedzieć, żebyście po prostu dali Nieznośnej lekkości bytu szansę. Może zaskoczy Was tak jak i mnie?

Moja ocena: 9/10

środa, 5 grudnia 2018

O różnych systemach wartości (z romansem nieciekawych postaci w tle) - „Mansfield Park” Jane Austen


*Mansfield Park*
Jane Austen

*Język oryginalny:* angielski
*Tytuł oryginału:* Mansfield Park
*Gatunek:* społeczna, obyczajowa
*Forma:* powieść
*Rok pierwszego wydania:* 1814
*Liczba stron:* 432
*Wydawnictwo:* Świat Książki
Ludzie, którzy czekają, źle mierzą czas i wydaje im się, że pół minuty to już z górą pięć.
*Krótko o fabule:*
Dziesięcioletnia Fanny Price, dziewczynka dobra i skromna, przybywa na wychowanie do zamożnych krewnych, którzy mieszkają w pięknym dworze Mansfield Park. Spotyka się z życzliwością wujostwa, choć nie wszyscy pozwalają jej zapomnieć, że jest tylko ubogą krewną. Pewnego lata spokój rodziny przerywa pojawienie się w sąsiedztwie zmanierowanego rodzeństwa z Londynu. W ustabilizowane życie dworu wdziera się wielki świat. W obliczu tragedii, do której doprowadza zderzenie odmiennych wartości, dobrym duchem rodziny okazuje się pełna poświęcenia Fanny. 
- opis wydawcy 

*Moja ocena:*
Rok zbliża się ku końcowi, a ja wciąż nie wypełniłam mojego wyzwania książkowego. Jedną z kategorii, która wciąż pozostała do nadrobienia był „klasyczny romans”. Spojrzałam więc na półkę i wybór nastąpił niemal natychmiast. Bo cóż może być lepszego niż historia miłosna od niezastąpionej Jane Austen? Hmm. Finalnie okazało się, że wiele innych książek.
Wydaje mi się, że największym mankamentem tej pozycji jest fakt, że postarzała się o wiele brzydziej od swoich sióstr, wychodzących spod pióra Austen. Duma i uprzedzenie, Emma, Rozważna i romantyczna czy Perswazje budziły we mnie masę ciepłych emocji, a przede wszystkim pozwalały rozkochać się w bohaterach i ich perypetiach. Natomiast Mansfield Park często pozostawiało mnie skołowaną - w naprawdę wielu kwestiach trudno było zrozumieć mi zachowania postaci. Najlepszym przykładem jest tutaj temat wystawiania przez młodych mieszkańców Mansfield Park sztuki teatralnej. Oburzenie spowodowane tym pomysłem wydawało mi się mocno przesadzone. Chyba jedynym elementem, który faktycznie rodził sprzeciw było przekształcenie ulubionego pokoju pana domu w scenę. Ale sam fakt prób do wystawienia spektaklu? Trudno było zobaczyć tam coś aż tak zdrożnego.
Austen w tym wydaniu odchodzi od schematów, znanych mi wcześniej z jej twórczości. Tym razem mniej tutaj rozrywkowej, przywołującej motylki w brzuchu historii miłosnej. Nie znajdziemy w Mansfield Park tyle humoru, wesołych perypetii, a także romantycznych uniesień kochanków szalejących z miłości. To raczej powieść obyczajowa i jako taka spełnia się naprawdę dobrze. Szkoda tylko, że nie tego oczekiwałam.
źródło
Mansfield Park jest bardziej zachowawcze, poważne, a przez to czasami zdarza nam się podczas lektury odczuwać znudzenie. Brakuje tutaj emocji, towarzyszących innym książkom Austen. Wydaje mi się, że aby docenić ten tytuł należałoby najpierw poznać tło historyczne ówczesnej Anglii, charakteryzujące ją obyczaje i kulturę. Podejrzewam, że mogłoby to nam rozjaśnić pewne zachowania bohaterów. To zapewne taka książka, która jest świetnym uzupełnieniem wiedzy na temat codziennego życia Anglików z tamtych czasów. Szczególnie jej społeczny aspekt wychodzi tutaj na pierwszy plan. Czytelnik będzie świadkiem wielu rozmów na temat wpływu pochodzenia człowieka na jego przyszłość. Ciekawym wątkiem jest również decyzja Edmunda o podjęciu pracy proboszcza i objęcia własnej prebendy, a dokładniej jego dyskusje na ten temat z panią Crawford. Dowiemy się dzięki temu, które zawody pozwalały na zdobycie uznania wśród rodziny i znajomych.
Austen poświęca sporo uwagi na rozmowy między różnymi bohaterami, bo dzięki temu jest w stanie przekazać nam jakimi kierują się wartościami w życiu i jak to odbija się na ich charakterze. Nie mówi nam wprost, że ktoś jest zły, a ktoś dobry, a jedynie prowadzi nas przez salonowe rozmowy, z których wnioski powinniśmy wysnuć sami.
Jeżeli chodzi o głównych bohaterów to Fanny jest postacią inną niż typowa protagonistka: jest zamknięta w sobie, wycofana, słaba i wciąż zmęczona. Pierwsze cechy mi nie wadzą, ale ten jej wieczny ból głowy trochę potrafi człowieka znudzić. Trzeba jej jednak przyznać, że kiedy przychodzi czas pokazuje nam godny podziwu upór i zdecydowanie - to wątła osóbka, która trzyma się swoich zasad i systemu wartości. Niestety, wątek miłosny tym razem w ogóle mnie nie porwał, do tego stopnia, że ostatnie strony uważam za naciągane, mało wiarygodne, a także niewpasowujące się w moje gusta. Chyba większa w tym zasługa Edmunda, który nie wydawał mi się dobrym partnerem dla delikatnej Fanny.
Po Mansfield Park oczekiwałam o wiele więcej. Spodziewałam się porywającego romansu, pełnokrwistych bohaterów, skrywanych tajemnic i salonowych zagrywek. Niestety, tutaj tego nie znalazłam. Słyszałam jednak opinie, że kiedy wraca się do tej pozycji po latach to potrafi wiele zyskać. Może dam jej w przyszłości drugą szansę.

Moja ocena: 5/10



sobota, 17 listopada 2018

Mały update serialowy - co ostatnio oglądałam

Jeżeli zastanawiacie się czemu coraz mniej piszę o filmach, to odpowiedź brzmi: bo oglądam o wiele więcej seriali niż kiedyś. Netflix sprawił, że moja lista telewizyjnych tasiemców do obejrzenia rośnie z dnia na dzień. Dzisiaj więc małe podsumowanie ostatnich miesięcy. Jako że oglądam więcej, niż miałabym czas i chęci opisywać, stwierdziłam, że zamiast kompletnie olać moje wrażenia z małego ekranu, to przedstawię je w skrótowej formie.

1. Grace i Grace

źródło

Pochodząca z Irlandii pokojówka zostaje oskarżona o zamordowanie swojego pracodawcy. Dr Simon Jordan postanawia dociec prawdy, poprzez przeprowadzenie wywiadu psychologicznego dziewczyny.
Na serial natknęłam się na Netflixie, podczas przeglądania proponowanych mi tytułów. Co nieco już o nim słyszałam, a biorąc pod uwagę fakt, że składał się jedynie z sześciu odcinków postanowiłam nie zwlekać dłużej i po prostu go włączyć. Jego fabuła oparta jest na powieści autorstwa Margaret Atwood, pisarki znanej najbardziej dzięki głośnej Opowieści podręcznej, którą miałam przyjemność w tym roku przeczytać. Widać tutaj nić powiązania między dwoma tworami, autorka dobrze zna i chętnie eksploruje kobiece charaktery. Serial jest dość równy na przestrzeni tych sześciu odcinków, więc jeżeli nie spodoba Wam się klimat na początku, to raczej nie wciągniecie się w kolejne losy Grace. Ja zdecydowanie chciałam poznać zakończenie jej historii. Forma rozmowy z psychologiem i przypominanie sobie wydarzeń ze swojego życia, wydawała mi się dość oklepanym, eksploatowanym tematem. Jednak przyznam, że całość miała w sobie coś, co zatrzymało mnie na dłużej, główna bohaterka magnetyzowała i przyciągałała uwagę widza, a ja do końca nie mogłam rozgryźć co kryje się za tą niewinną buźką. I to chyba największy plus tej produkcji, ta niejednoznaczność, kolejne warstwy odkrywające się na przestrzeni trwania serialu. Na dodatek świetnie sprawdza się tutaj scenografia, kostiumy, casting i zgrabnie napisany scenariusz. Polecam.

Moja ocena: 7/10

2. Lucyfer (sezon 3)

źródło
Więcej o serialu (dwóch pierwszych sezonach) pisałam już na blogu TUTAJ.
Niedawno pojawiła się informacja o kasacji tego serialu przez stację FOX. Pierwszą moją reakcją był smutek typowej fangirl, ale z drugiej strony - trzeci sezon był naprawdę kiepski. Serial stracił swoją iskrę, nie przyciąga mnie jak w poprzednich sezonach, nowa postać nie wprowadziła tyle zamieszania, ile mogłaby, a jeżeli chodzi o bohaterów drugoplanowych to chyba scenarzyści nie bardzo wiedzieli co z nimi zrobić. Wynikło z tego to, że mam po dziurki w nosie Amadiela i chętnie zobaczyłabym jak wraca do swojego Tatuśka. Pozostaje fakt, że Lucyfer ma wiele elementów typowego guilty pleasure, szczególnie w moim typie - zawsze lubiłam połączenie fantastyki ze współczesnością. Więc ogólnie się cieszę, że Netflix postanowił kontynuować prace nam tym serialem, może uda się lepiej wycisnąć ten naprawdę dobry pomysł i dorzucą do niego porządną fabułę. Szczególnie, że ostatni odcinek zostawił widzów w niezłym szoku i byłoby bardzo smutno, gdybyśmy nie dowiedzieli się co było dalej. Pojawiły się także dwa dodatkowe odcinki, które również mnie nie porwały. Ogólnie, trzeci sezon to niewypał, sezon drugi pozostaje najlepszy - szkoda, że Lucyfer zaliczył taką sinusoidę.

3. Black Mirror (sezony 1-3)

źródło

Historie osadzone w przyszłości, opowiedziane w osobnych odcinkach. Każda z nich opowiada o innych przykrych konsekwencjach rozwoju naszej cywilizacji, pokazując w sposób karykaturalny do czego może dojść jeśli nic się nie zmieni.
Black Mirror to prawdziwy hit wśród seriali. Każdy z nas zna kogoś, kto się nim zachwyca i nam go polecał. I słusznie, bo to rzecz bardzo mocna i warta każdej minuty. Dlaczego więc nie mam za sobą wszystkich odcinków? A to prosta sprawa - Black Mirror to taki serial, który umożliwia nam najprostsze i wygodne dawkowanie. Poszczególne odcinki to po prostu osobne historie, takie mini filmy, trwające zazwyczaj 40 minut. Oczywiście, wszystkie powiązane są tematyką przyszłości, która za każdym razem maluje się w dość ciemnych barwach, a jednocześnie jest bardzo prawdopodobna. Jako że te odcinki są zamkniętymi historiami, to po zakończonym seansie nie musimy koniecznie włączać kolejnego, żeby dowiedzieć się co było dalej. W przypadku takiej formy normalnym jest, że bywają wzloty i upadki. Trzeba jednak przyznać, że wzloty są naprawdę wysokie, a upadki mało bolesne. Większość odcinków jest rewelacyjna, od pomysłu, poprzez wszystkie aspekty techniczne, grę aktorską, po puentę. Najbardziej w pamięć zapadają te z zaskoczeniem, np. Biały niedźwiedź, który przechodzi od dziwnej, wręcz nieciekawej historii do jednej z najlepszych, dzięki pięknemu podsumowaniu, wszystko w 42 minuty. Zresztą takich ulubieńców mam kilka, a mimo że od obejrzenia minęło sporo czasu, to wciąż te historie tkwią w pamięci. Bardzo lubię m.in. San Junipero czy Wersję próbną (ten vibe horroru naprawdę mnie przeraził). Pozostaje mi go Wam polecić, jeżeli jeszcze nie widzieliście!

Moja ocena: 8/10 (średnia, bo każdy odcinek jest trochę inny)

4. Grace i Frankie (sezon 1)

źródło
Życie dwóch odwiecznych rywalek wywraca się do góry nogami, gdy ich mężowie oznajmiają, że są w sobie zakochani i planują małżeństwo.
Poszukując czegoś lekkiego natknęłam się na ten serial. Dwudziestominutowe odcinki i polecenie na jednej ze stron skusiło mnie na obejrzenie odcinka - skończyło się na całym sezonie. To naprawdę przyjemna rozrywka. Nie będę jednak ukrywać, że główną tego zasługą jest genialne aktorstwo ze strony dwóch tytułowych bohaterek. Jane Fonda i Lily Tomlin to prawdziwe legendy i fakt, że zechciały zagrać w tym serialu już powinien nas przekonać, że warto dać mu szansę. Może czasami wydawać się, że jest skierowany bardziej dla pań w średnim wieku, ale ja z ręką na sercu mówię, że bawiłam się przednio. Pomysł na rozpoczęcie serialu dość ekscentryczny, ale byłam w szoku jak łatwo było mi uwierzyć w ten związek między dwoma siedemdziesięciolatkami. I trudno nie współczuć bohaterom, którzy wybierając szczęście musieli zranić bardzo im bliskie osoby. To dobrze, że twórcy nie zdecydowali się po prostu na zrzucenie na żony bomby w postaci informacji o homoseksualizmie, a pokazali nam, że taka decyzja wymagała wielu poświęceń i sporej ilości odwagi. Nie będę Wam ściemniać, że to genialna produkcja, którą każdy powinien obejrzeć. Wielu stwierdzi, że to dla nich idealna rozrywka, resztę może wynudzić. Warto jednak dać mu szansę. Ja skończyłam pierwszy sezon i robię sobie przerwę, ale zapewne kiedyś wrócę do perypetii tych intrygujących pań.

Moja ocena: 6+/10

5. New Girl (sezon 7)

źródło
Więcej o serialu (sezonach 1-4) pisałam kupę czasu temu, TUTAJ.
Zawsze bardzo lubiłam ten serial, uważam że to jeden z najlepszych krótkich czasoumilaczy. W New Girl poznałam paczkę przyjaciół, których chciałabym mieć w prawdziwym życiu. Rozumiecie, tak jak kiedyś wszyscy chcieli dołączyć do paczki Rachel, Chandlera, Joeya i reszty bohaterów Przyjaciół, tak ja marzyłam o poznaniu takiej bandy wariatów jak Nick, Jess czy Schmidt. Dlatego, gdy zapowiedziano ostatni sezon, który miał być takim epilogiem do przygód ukochanych postaci bardzo się ucieszyłam. Całość składa się jedynie z ośmiu odcinków i nie wierzę, że to powiem, ale dobrze że tylko z tylu. Niestety, zabieg przeskoczenia kilka lat do przodu nie wyszedł twórcom i trochę brakowało tego ciepła połączonego z humorem, który bił z serialu na przestrzeni poprzednich sezonów. Wyglądało to tak, jakby chcieli po łebkach przeskoczyć po poszczególnych tematach i doprowadzić to do typowego zakończenia - ślub, dziecko, praca, wszystko idealnie ułożone. Nie zmienia to faktu, że wszystkie poprzednie sezony to złoto, do których mam nadzieję w przyszłości wracać w celu poprawienia sobie humoru. Trudno zapomnieć o tak genialnych scenach jak ta z pierwszego odcinka kiedy chłopaki śpiewają dla Jess piosenkę z Dirty Dancing czy o szalonych pomysłach Winstona, jak ten z wpuszczeniem szopa na wesele. Do tego możemy tutaj znaleźć jeden z najbardziej emocjonujących związków, bo Jess i Nick chemię między sobą mieli niesamowitą, szczególnie w pierwszych dwóch sezonach. Dlatego wszystkim polecam oglądanie, ale siódmy sezon można sobie odpuścić.



Jakie seriale Wy oglądacie? :)

niedziela, 11 listopada 2018

Renomowani najemnicy wracają do akcji - „Królowie Wyldu” Nicholas Eames


*Królowie Wyldu*
Nicholas Eames

*Język oryginalny:* angielski
*Tytuł oryginału:* Kings of the Wild
*Gatunek:* fantastyka
*Forma:* powieść
*Rok pierwszego wydania:* 2018
*Liczba stron:* 528
*Wydawnictwo:* Rebis

"Historia jest jak toczące się koło. Taka właśnie jest, pomyślał z goryczą Clay. Obraca się i obraca, mieląc nas na proch."
*Krótko o fabule:*
Clay Cooper i członkowie jego grupy niegdyś zasłynęli jako najokrutniejsi najemnicy, najlepsi z najlepszych w tej części Wyldu. Dni ich chwały dawno przeminęły, a oni sami oddalili się od siebie, rozpili się, przytyli i zestarzeli. Pewnego dnia na progu Claya pojawia się jego dawny kompan, Gabriel. Prośba, z którą przybywa, dotyczy misji, jakiej może się podjąć tylko ktoś bardzo odważny bądź bardzo głupi.
- opis wydawcy


*Moja ocena:*
Któż nie lubi słuchać historii o nieustraszonych bohaterach - pięknych, młodych, pełnych wigoru i energii, do których dziewczyny nocą wzdychają, a chłopcy zazdroszczą i pragną być tacy jak oni? W fantastyce możemy znaleźć całe mnóstwo takich postaci pierwszoplanowych, jesteśmy do nich już przyzwyczajeni i rzadko zdajemy sobie sprawę z tego jak wyświechtany jest to pomysł na protagonistów. Dopiero po przeczytaniu debiutu literackiego Nicholasa Eamesa uderzyło mnie jak dobrze czasami towarzyszyć w fantastycznych przygodach trochę innym bohaterom.

Królowie Wyldu podbili zagraniczny rynek książkowy. Nicholas Eames zdobył za swoją powieść garść nagród i wygrał kilka plebiscytów, a na zagranicznych portalach literackich pozycja ta ma naprawdę dobre oceny. W Polsce jakoś o niej ciszej, ale mam nadzieję, że to się zmieni i więcej osób dołączy do fanów Sagi. Tak jak dołączyłam i ja.

Kiedy wymuskanych młodzianów zastępują emerytowani najemnicy można spodziewać się różnych scenariuszy, a autor wybiera najlepszy z możliwych. Ci starzy wyjadacze dają radę lepiej niż niejeden nastolatek! Prawda, że czasami im w plecach coś chrupnie albo brzuszek piwny przeszkodzi we wspinaniu się na wzgórza, ale z ich wnętrza bucha prawdziwy ogień. I temperatura nie spada w tej powieści ani na chwilę - akcja jest wartka, a każdy rozdział przynosi nowych bohaterów i emocjonujące przygody. W tej kwestii to taka typowa fantastyczna powieść drogi, w której postacie podczas podróży do celu natykają się na różne przeszkody do pokonania. A ja tęskniłam za tego typu rozrywkową lekturą.

Świat przedstawiony jest może dość sztampowy - mamy tajemniczy, budzący trwogę las, w którym roi się od potworów, kilka grodów, rządzonych przez majętnych władców i naglący problem - oblężoną przez hordę Castię. Głowy rodów zastanawiają się czy wysyłać posiłki na ratunek czy pozwolić miastu upaść. Naszym bohaterom bliższa jest inna sprawa - na czele ostatniej linii obrony Castii stoi Rose, córka Gabriela z niegdyś najlepszej grupy najemników, czyli Sagi. A żeby było jeszcze ciekawiej, to aby dostać się do miasta trzeba oczywiście przejść przez najeżony potworami las. Stwory natomiast przypominają postaci z gier RPG. Co prawda w najbardziej znaną, Dungeons&Dragons nie miałam okazji grać, ale kobolty i wywerny okupowały także świat Warcrafta.
sporo jest fan artów z książki, ale ten bawi mnie najbardziej, autorstwa Aurry Tan, źródło

Siła powieści Nicholasa Eamesa tkwi niezaprzeczalnie w kreacji bohaterów, a szczególnie pierwszoplanowego, Claya Coopera. Kiedy go poznajemy pracuje jako strażnik na murach miasta, stara się uciułać z żoną na otwarcie gospody, a wieczorami słucha opowieści swojej dziewięcioletniej córki o złapanych nad rzeką żabach. Wydawać by się mogło, że trudno o nudniejszego jegomościa. Tym bardziej zadziwiają odkrywane powoli historie z jego przeszłości, a kiedy zbliża się koniec powieści z czystym sercem przyznałam, że to jeden z najlepszych bohaterów we współczesnej fantastyce. Cichy, na większość pytań odpowiadający wzruszeniem ramion, ale zarazem na wskroś dobry, pomocny i kochany. Oczywiście nie moglibyśmy poznać bliżej jego charakteru, gdyby nie zestawienie go z resztą członków Sagi. Autor postarał się, żeby każdy był barwny na swój sposób. Złoty Gabriel, który niegdyś był niejako liderem grupy, teraz wydaje się szarą myszką, która musi się ukorzyć i poprosić o pomoc w ratowaniu córki. Korg, ekscentryczny mag, któremu zdarzają się liczne pomyłki podczas rzucania czarów, ale zarazem jest genialnym wynalazcą. Matrick, zaglądający za często do butelki, który za sprawą dobrego mariażu został królem jednego z grodów. I Ganelon, o którym lepiej za wiele nie pisać, żeby nie zdradzić niespodzianki. A każdy z nich ma zdolności, które połączone tworzą element, dzięki któremu okrzyknięto ich najlepszą grupą najemników wszech czasów.

Mając na podorędziu takich bohaterów nie możemy się nudzić. Korg i Matrick dokładają porcję humoru, ale przede wszystkim wśród Sagi wyczuwalna jest prawdziwa więź rodzinna. Mimo tego, że lata świetności dawno mają już za sobą decydują się na podróż wgłąb przerażającego, pełnego potworów Wyldu w szczytnym celu. Zostawiają swoje życie codzienne, zbierają manatki i idą, bo kiedy rodzina potrzebuje pomocy to trzeba stawić się na wezwanie. Piękny jest moment podczas bitwy, w którym wyznają sobie braterską miłość. Naprawdę ciężko nie polubić tej zgrai podstarzałych łobuzów.

Jeżeli zajrzycie na oryginalną okładkę książki to zobaczycie, że czcionka, jaką wypisany jest tytuł, przywodzi na myśl te, którymi wypisywane są nazwy dużych zespołów rockowych. W treści ukryte są bowiem odniesienia do tego typu muzyki lat 80tych. W polskim przekładzie sprawa ma się trochę inaczej, ale podejrzewam, że budzi podobne emocje. Robert J. Szmidt poradził sobie z przeniesieniem świata Eamesa na nasze rodzime poletko i dzięki temu możemy spotkać na kartach powieści takie postaci jak Gerald Biały Wilkor i grupy najemników o nazwach: Ich Stroje, Czerwone Topory, Poparzeni Magmą Trzy.

Jest w Królach Wyldu taka scena: bohaterowie wychodzą na arenę walczyć z chimerą, następuje ładna ekspozycja każdego z nich, opis noszonej broni, pancerzu, no - high fantasy pełną gębą. Opis jednak kończy się tym, że otwierają się wrota do legowiska chimery, a Clay Cooper nie wytrzymuje i zwraca swoje śniadanie przed milionami gapiów, bo dzień wcześniej z chłopakami za dużo wypili. I taka jest właśnie ta książka - łączy to, co kochamy w typowym fantasy z humorem i odmiennymi bohaterami. Po przebrnięciu przez pierwsze sto stron możemy już rozkoszować się w pełni światem, wykreowanym przez Eamesa. Ja na pewno do niego wrócę na drugą część.

Moja ocena: 8/10


Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu REBIS.

poniedziałek, 5 listopada 2018

„Blaszany bębenek” (Teatr Muzyczny Capitol)

Mieszkańcom Wrocławia trudno było przeoczyć nową premierę Teatru Muzycznego Capitol. Kiedy na budynku rozwieszono plakaty, na których widniała grafika niepokojąco przypominająca symbol nazistowskich Niemiec w mieście zrobiło się na temat premiery głośno. Cel marketingowy osiągnięty, bo Blaszany bębenek był na ustach osób związanych z teatrem i takich, którzy raczej nie pojawiają się na widowniach. Słuszności akcji promocyjnej komentować nie zamierzam, akurat bilety kupione miałam na długo przed nią, a już wtedy sale były niemal zapełnione. Taki urok Wrocławia - o dobre miejsca na spektaklach Capitolu trzeba trochę powalczyć i być zawsze czujnym.

Blaszany bębenek to pierwsza część trylogii gdańskiej, napisanej przez Guntera Grassa, pisarza narodowości niemiecko-kaszubskiej, laureata Nagrody Nobla. Wokół postaci autora przez wiele lat narastało sporo kontrowersji m.in. ze względu na fakt, że jako chłopak zgłosił się do służby w SS, a później oskarżany był również o antysemityzm. Polscy czytelnicy przez długi czas nie mieli dostępu do powieści Grassa, które były cenzurowane i szykanowane przez wielu ówczesnych działaczy.
Blaszany bębenek to historia Oskara Matzeratha - dziecka, które w wieku trzech lat postanowiło przestać rosnąć na znak protestu. Obserwujemy życie chłopaka, a w tle mają miejsce wydarzenia zmieniające dotychczasowy świat - do władzy dochodzi Hitler i wybucha II wojna światowa.
Wojciech Kościelniak czaruje widzów od pierwszej sceny - trudno nie dać się od początku porwać tej historii i sposobowi jej przedstawienia. Kiedy kurtyna się rozsuwa znajdujemy się w świecie zabawek, świecie widzianym oczami dziecka. Obrazek jest niezapomniany, kostiumy i charakteryzacja robią ogromne wrażenie, wszystko dopracowane jest w najmniejszych szczegółach. Do tego choreografia, za którą odpowiada Ewelina Adamska-Porczyk dodaje finalnego blasku tej scenie. Jednak to wszystko za moment będzie wydawać się błahostką, bo na scenę wkracza Oskar (Katarzyna Pietruska) i oświadcza nam, że zobaczymy „wodewil, zagrany przez zabawki dla zabawek i o zabawkach”, a my nie będziemy w stanie odwrócić wzroku od tej małej postaci na scenie. Trudne stało zadanie przed reżyserem, bo jak pokazać, że Oskar w wieku trzech lat przestał rosnąć? Ekipa wyszła z opałów obronną ręką, a pomysłodawczynią podobno była Agata Kucińska (na codzień pracująca we Wrocławskim Teatrze Lalek). Zasugerowała ona, żeby zastosować technikę tintamareską, czyli wykorzystanie twarzy aktora z doczepionym korpusem lalki. Sprawdza się to idealnie, a zdolności lalkarskie i aktorskie Katarzyny Pietruskiej robią ogromne wrażenie. Nawet nie jestem sobie w stanie wyobrazić jak ciężko musiało się grać, będąc w tak niewygodnych pozycjach (większość spektaklu Katarzyna spędziła na kolanach). Po premierze słychać było mnóstwo zachwytów nad Agatą Kucińską, która również gra Oskara, ale po naszym spektaklu byliśmy zgodni, że nie wiemy jak można byłoby to zrobić lepiej. Chyba będziemy musieli pójść jeszcze raz i się przekonać jak poradziła sobie druga aktorka.
Swoją drogą to, że Oskara gra kobieta w ogóle nie przeszkadzało w odbiorze, a dziecinny głos Pietruskiej pasował do roli małego chłopca.

Pierwszy akt spektaklu mija niepostrzeżenie i zanim się obejrzymy już czeka nas przerwa. Całe dwie godziny nie ma miejsca na nudę. Jesteśmy świadkami dzieciństwa Oskara, gdzie dramat rodzinny jest wciągający, świetnie zagrany, a wstawki muzyczne pasują idealnie. Justyna Szafran ponownie kradnie dla siebie mnóstwo uwagi grając kaszubską babkę z charyzmą i pazurem. Podczas jej śpiewania pojawia się gęsia skórka, a nawet przechodzą dreszcze z wrażenia. Jej zaczepki w stronę widzów wypadają naturalnie i dodają kolejną dawkę humoru tej postaci. Ta kobieta to prawdziwy skarb Capitolu. Ciekawy był również pomysł na wprowadzenie Czarnej Kucharki, tajemniczej postaci, która co jakiś czas przechadza się po scenie swoim specyficznym krokiem i mierzy nas przeszywającym wzrokiem. Każde jej pojawienie się zbiega się w czasie z małą katastrofą, można więc podejrzewać, że to personifikacja jakiegoś przerażającego Fatum.
Wątek rodziców Oskara ogląda się z niegasnącym zainteresowaniem. Jego matka wyszła za mąż za Niemca, który świetnie radzi sobie w kuchni, za to gorzej w życiu uczuciowym, więc miłosne uniesienia wiążą ją z kuzynem (pracownikiem polskiej poczty). Oskar wychowywany jest w bardzo toksycznym środowisku, wciąż zastanawia się który z mężczyzn jest jego ojcem, a ta niekończąca się niepewność będzie miała wpływ na ukształtowanie jego charakteru i dalsze życiowe decyzje.
Warto też wspomnieć, że role trójki rodziców zostały świetnie zagrane przez Alicję Kalinowską (Agnieszka, mama Oskara), Artura Caturiana (Alfred) i Błażeja Stencla (Jan, kuzyn Agnieszki). To wspaniały dramat rodzinny, któremu poświęcono dostatecznie sporo czasu, żebyśmy mieli czas związać się emocjonalnie z bohaterami i dobrze ich poznać, do tego stopnia, że czekają nas chwile radosne, ale i wzruszające z nimi związane.

Muzycznie to mały majstersztyk, do tego orkiestra świetnie sobie radzi z wykonaniem i na żywo robi to wspaniałe wrażenie. Oprócz wspomnianej wcześniej Szafran, która dostaje na początku spektaklu charyzmatyczny utwór, warto wyróżnić też piosenkę nauczycielki bądź tę, w której akcja podzielona jest na akty, a my możemy przyjrzeć się tragedii rodzinnej. Także sporo tutaj wspaniałych, porywających taktów, ale nie obyło się bez gorszych momentów. Szczególnie w drugim akcie pojawiają się piosenki, które wydają się trochę wciśnięte na siłę i od razu ulatują z pamięci.
Niestety, tak jak pierwszy akt jest moim zdaniem genialny, tak drugi trochę traci uwagę widza. Czujemy się przerzucani między wątkami, które zostają ledwo liźnięte. Wydawało mi się, że akcja była pośpieszana, a przechodzenie z piosenki do piosenki przestało mieć ciągłość logiczną. Niemal czuło się, że zostają wrzucone po to, żeby kolejne osoby mogły zabłysnąć. Brakowało mi skupienia się na fabule, chociaż rozumiem, że taka już specyfika adaptacji - przecież jakoś trzeba było te 800 stron powieści zmieścić w czasie ponad trzygodzinnego spektaklu.
Kostiumy i charakteryzacja są świetnym dopełnieniem całości. Przerysowane, karykaturalne białe twarze świetnie korespondowały z mechanicznym sposobem poruszania się i przywodziły na myśl fakt, że Ci ludzie zachowują się niczym zabawki. Wykorzystanie środków multimedialnych do wyświetlania tła sprawdziło się bardzo dobrze i często było ciekawym dodatkiem do utworów muzycznych.
Jeżeli zastanawiacie się czy warto wybrać się do teatru na Blaszany bębenek to przestańcie się zastanawiać, bo mówię Wam, że warto. Pomijając poziom aktorski, dopracowanie technicznych detali i ciekawą fabułę to zobaczenie popisu lalkarskiego robi tutaj ogromne wrażenie. Dlatego, jeżeli będziecie mieć możliwość to wybierzcie się na ten spektakl!

Moja ocena: 7+/10



*zdjęcia pochodzą z oficjalnej strony teatru - LINK

poniedziałek, 29 października 2018

Micha filmów, które ostatnio widziałam

Znowu się trochę opuściłam i nie notowałam swoich wrażeń zaraz po obejrzeniu danego filmu. Dlatego dzisiaj tylko cztery tytuły, ale wszystkie warte uwagi. Trochę z serii: dla każdego coś dobrego, bo wszystkie te tytuły mnie do siebie przekonały, chociaż bardzo się od siebie różnią.

Bliscy nieznajomi (2018)

źródło
Zazwyczaj nie oglądam dokumentów. Wybierając filmy na tegorocznym American Film Festiwal natknęłam się jednak na ten tytuł, obejrzałam zwiastun, poczytałam zagraniczne opinie i stwierdziłam, że się przejdę. Warto było.
Dokument Tima Wardle'a opowiada o spotkaniu trzech identycznych 19-latków - dorastających z dala od siebie braci - do którego doszło w latach 80. Historia ta natychmiast stała się sensacją medialną - trojaczki pojawiały się w prasie i telewizji, wystąpiły nawet w kultowym "Rozpaczliwie poszukując Susan" i założyły nowojorską knajpę Triplets. 
Chyba muszę skończyć z tym odrzucaniem dokumentów. W mojej głowie nadal kołacze się to głupie przeświadczenie, że dokument to nudne, suche przedstawianie faktów. W przypadku Bliskich nieznajomych okazało się, że niedość, iż dokument może mieć wciągającą fabułę to jeszcze potrafi wyskoczyć z wieloma ciekawymi plot twistami i zostawić w głowie zagadnienie, nad którym można trochę pomyśleć po seansie. Oczywiście odradzam Wam czytanie szczegółowych opisów, bo zrujnujecie sobie zabawę w bycie zaskakiwanym. Pierwsza część filmu skupia się na historii trojaczków, które zostały rozdzielone po urodzeniu i adoptowane przez trzy różne rodziny. Świetnie się słucha tej opowieści, którą raczą nas bracia - jest wciągająca, pełna emocji, kiedy wspominają swoje pierwsze spotkanie to wręcz czujemy ekscytację, którą oni wtedy odczuwali. To naprawdę niesamowita historia zjednoczenia, odnalezienia brakującej części układanki w swoim życiu. Piękna, wzruszająca, którą napisało życie. Między wywiady z poszczególnymi bohaterami wplątane zostały nagrania, przypominające trochę stary sposób kręcenia dokumentów, ale zmontowane były na tyle sprawnie, że nie psuje to jakości filmu. Jednak najlepsze są oczywiście te elementy, których nie spodziewaliśmy się po obejrzeniu zwiastuna. Zaczynają się pojawiać pytania o moralność, wyższość nauki nad jednostką, dylemat czy ważniejsze jest dziedziczenie cech czy wychowanie. I ukazywane są z różnych, bardzo ciekawych perspektyw. Największym dla mnie plusem było pojawienie się starszej pani naukowiec, która miała inne zdanie niż reszta rozmówców, ale jej wypowiedź nie była zaprezentowana przez to w gorszym świetle, żeby narzucić nam jakieś zdanie. Po prostu wychodzimy z kina i możemy od razu zacząć dyskutować. Polecam.



Narodziny gwiazdy (2018)

źródło
Losy najnowszej wersji „Narodzin gwiazdy” były dość burzliwe. Początkowo reżyserią miał się zająć Clint Eastwood, a w rolę uzdolnionej dziewczyny wcielić się miała Beyonce. Po szeregu zmian stanęło na Bradley'u Cooperze za kamerą i w głównej roli, który na swoją ekranową partnerkę wybrał Lady Gagę. Nie spodziewałam się tego, ale wybór był idealny.
Jackson Maine (Bradley Cooper), gwiazdor muzyki country, którego kariera chyli się ku upadkowi odkrywa utalentowaną, nieznaną nikomu piosenkarkę Ally (Lady Gaga). Kiedy między tą dwójką wybucha płomienny romans, Jack nakłania Ally do wyjścia z cienia i pomaga jej osiągnąć sławę.
Miło jest być zaskakiwanym. Szczególnie tak pozytywnie. Zaczynając od tego, że po filmie spodziewałam się raczej kolejnej hollywoodzkiej historyjki „od zera do bohatera”, a kończąc na tym, że główną rolę powierzono nie aktorce, a piosenkarce. Tymczasem wystarczyło trochę dobrych reżyserskich pomysłów, naturalne dialogi i człowiek nieświadomie został wciągnięty w tę historię miłosną. Brawa należą się przede wszystkim Cooperowi, który w swoim debiucie reżyserskim postawił raczej na realizm niż blichtr świata show-biznesu. Dokonał kilku świetnych wyborów, a najlepszym było zatrudnienie do roli Ally Lady Gagi. Byłam przygotowana na poprawne wykonanie zadania (recenzje wystarczająco ją wychwalały), ale trudno było mi uwierzyć, że nie znajdzie się tam jakaś sztuczność. W końcu wiemy, że gwiazda lubi kontrowersje i artystyczną przesadę w przekazywaniu emocji. Tutaj jednak kompletne zaskoczenie - Gaga gra naturalnie, bez makijażu wygląda przepięknie i tworzy z Cooperem wspaniałą więź. To, że kobieta śpiewać potrafi chyba dla wszystkich jest jasne, a tutaj czasami zdarzają się dreszcze z zachwytu (uwielbiam jej solówkę w Shallow, gdzieś od 2:30 minuty). W ogóle sceny koncertowe są taką perełką tego filmu. Trzeba wspomnieć o tym, że wszystkie zostały nagrane na żywo podczas festiwalów, przed prawdziwą publicznością, a aktorzy nie korzystali z playbacków. Brakowało funduszy na zatrudnienie takiej masy statystów i wyszło to na dobre. Matthew Libatique, odpowiedzialny za zdjęcia, potrafił w tej ogromnej ilości dźwięków, światła i publiczności stworzyć wrażenie intymności między dwójką głównych bohaterów. Takich świetnych scen romantycznych będzie tutaj dużo więcej, w pamięci mam m.in. tę w wannie, w której Ally maluje Jacksonowi rzęsy i dokleja sztuczne brwi, które miała na sobie w momencie poznania. Najbardziej jednak błyszczy tutaj Bradley Cooper, który zdecydowanie powinien przestać być kojarzony z komediami typu „Kac Vegas”. W „Narodzinach gwiazdy” daje wiarygodny popis aktorskich umiejętności, obniża trochę swój głos, zapuszcza gęstą brodę, a przede wszystkim staje się muzykiem. Podobno przed filmem śpiewał jedynie pod prysznicem, ale kilka miesięcy przygotowań i proszę bardzo! Śpiewa i gra na gitarze, jakby się taki urodził. Na dodatek wspaniale wychodzą mu sceny, w których nadużywa alkoholu i narkotyków, nie szarżuje ani na chwilę, jest niesamowicie wiarygodny.
Przejdźmy jednak do fabuły. Wałkowana już po raz czwarty (pierwsze „Narodziny gwiazdy” na ekrany kin wkroczyły w 1937 roku), po kilku dostosowaniach okazuje się nadal aktualna. Wcześniej oglądałam jedynie wersję z Judy Garland, ale to wystarczyło mi, żeby nie przeżyć żadnych zaskoczeń fabularnych. Pierwsza część filmu jest rewelacyjna, bo Cooper daje nam sporo czasu, żeby wgryźć się w preludium relacji Ally-Jackson. Jednak kiedy sprawy zaczynają nabierać tempa, traci się uwagę widza, wydarzenia zdają się pospieszane i poszatkowane. Wtedy całą warstwę fabularną ratuje relacja głównych bohaterów, bez tego trudno byłoby przełknąć przewidywalność kolejnych scen. Szkoda, że Cooper nie postanowił bardziej uciec od tych hollywoodzkich klisz. Oprócz tego, to jak na musical brakowało mi więcej kawałków, które tłuką się widzowi po głowie jeszcze po wyjściu z kina.
Pewne jest to, że film zbierze przed ekranami sporą publiczność. Dawno nie było w kinie melodramatu, który pomimo kilku mankamentów potrafi przekonać do siebie. Ja zostałam zaskoczona na plus. Ale ja to romantyczka w duszy jestem, a dawno żadnej dobrej historii o miłości nie widziałam, więc może dlatego.



Manhattan (1979)

źródło
Ostatnim filmem Woody'ego Allena, o którym tutaj pisałam był genialny tytuł: Miłość i śmierć. Teraz już mogę wywnioskować, że reżyser w latach 70tych zdecydowanie miał dobry flow, bo Manhattan to kolejna perełka.
Isaac Davis utrzymuje się z dostarczania skeczów do telewizji. Nie radzi sobie z kobietami. Dwukrotnie rozwiedziony, płaci alimenty obu paniom i utrzymuje syna, Willy'ego.  Wiąże się z siedemnastoletnią uczennicą, Tracy, mimo że tak duża różnica wieku wprawia go w zakłopotanie.
Że filmy Allena są specyficzne to chyba każdy wie. Nie wszystkim przypadnie do gustu ich przegadany, intelektualny styl z neurotycznym bohaterem w roli głównej. Zwróćmy jednak uwagę, że niewielu reżyserom udaje się to, co właśnie jemu. Ot, mamy zwykłe historie mieszkańców Nowego Jorku - trochę komediowo zaplątane, trochę dramatycznie się zazębiające. Zdrada, rozwód, związek z młodszą kobietą, czyli nic czego w kinie jeszcze nie widzieliśmy. Allen jednak robi z tej historii coś więcej. Przede wszystkim dzięki wspaniałemu scenariuszowi, który pozwala aktorom wygłaszać długie tyrady na temat radzenia sobie z emocjami, wpływu talentu na osiągnięcie sukcesu czy ogólnie pojętej sztuki. Każdy dialog i monolog jest piekielnie interesujący, widz wręcz spija słowa z ust aktorów, a na dodatek ten scenariusz rozśmiesza do łez. Aktorzy natomiast dokładają swoją cegiełkę do finalnego sukcesu. Świetne role Diane Keaton, Mariel Hemingway (wnuczki Ernesta Hemingwaya!) i drugoplanowej Meryl Streep budują postacie cudownych partnerek, z którymi konfrontuje się typowy dla Allena bohater, zagrany przez samego reżysera, oczywiście idealnie go przedstawiający. Jest dodatkowo w filmie pewna nutka nostalgii i melancholii, w czym sporą zasługę mają czarno-białe zdjęcia Gordona Willisa. Jestem z tych osób, które do Stanów Zjednoczonych raczej nie ciągnie, ale po tym filmie chętnie usiadłabym na ławeczce przy moście bądź w jednej z głośnych, pełnych dymu papierosowego knajp. Najlepiej gdyby towarzyszyła temu muzyka Gershwina, która w Manhattanie robi spore wrażenie. W takich warunkach słuchanie o przerażającej, ale nieuchronnej wizji śmierci czy niespełnionej miłości wydaje się czymś zupełnie naturalnym.
Manhattan to zdecydowanie jeden z najlepszych filmów Allena, który sprawił, że mam ochotę nadrobić wszystkie jego starsze produkcje. I Wam też to polecam, to naprawdę inna jakość od jego nowszych tytułów. 




Tajemnice Silver Lake (2018)

źródło
Podczas seansu Tajemnic Silver Lake kilka osób opuściło kino, a ja nie mogłam przestać patrzeć jak zaczarowana w stronę ekranu. Wniosek z tego taki, że film mocno dzieli widzów. Ostatnio David Robert Mitchell za sprawą swojego poprzedniego filmu, Coś za mną chodzi, sprawił, że jakoś się przemogłam i obejrzałam horror (gatunek, który raczej staram się omijać), a teraz przekonał mnie do czekania na każdy jego kolejny film.
Sam (Andrew Garfield) jest bezrobotnym pożeraczem popkultury z Los Angeles, który chciałby zrobić coś sensownego, ale chwilowo poprzestaje na masturbacji i grze na Nintendo. Tajemnicze zniknięcie atrakcyjnej dziewczyny z sąsiedztwa obudzi jednak w młodzieńcu niezmordowanego Philipa Marlowe'a. 
Na film zwróciłam uwagę poprzez jego udział w ciekawych festiwalach filmowych. Właściwie nie byłam nastawiona, żeby wybrać się do kina, ale akurat miałam wolny wieczór, a repertuar niczym szczególnym nie zachęcał. Z tej początkowej obojętności narodziła się miłość. Specyficzna, bo można powiedzieć, że miłość do miłości. Miłości Davida Roberta Mitchella do kina. Miałam wrażenie, że każda scena musiała sprawiać masę frajdy podczas jej tworzenia. To tego typu film, po którym widać, że reżyser ma coś do powiedzenia i wie jakich środków chce użyć, żeby to powiedzieć. Porusza tematy bardzo współczesne, ale robi to w sposób tak oryginalny, że trudno nie dać się zaczarować.  Bawi się z widzem, zwodzi go na manowce, popycha bohatera w świat psychodelicznych snów, żeby go za chwilę wybudzić, a później pokazuje prawdę, która posiada na swojej powierzchni pozostałość tej sennej rzeczywistości. I w końcu sami nie wiemy gdzie całość zmierza, co się wydarzyło, a co było jedynie marą bohatera. 
Dzięki sprawnemu prowadzeniu kamery, świetnemu montażowi dźwięku reżyser przechodzi płynnie pomiędzy gatunkami filmowymi. Mamy momenty pełne napięcia, rodem z horroru, wyszukiwanie przez bohatera rozwiązania zagadki, co przypomina dobrą porcję filmu sensacyjnego, detektywistycznego, a chwilami absurd dociera do tej granicy, w której pozostaje nam się jedynie roześmiać. Za tę karuzelę cenię film tym bardziej!
Tematy ślepej wiary w istnienie teorii spiskowych i szukania znaczenia w każdym małym znaku, otrzymanym od życia zostały podjęte w sposób pomysłowy i fascynujący. W pewnym momencie możemy poczuć się trochę znużeni ciągłymi symbolami, otaczającymi bohatera, ale chwilę później uświadamiamy sobie, że to nie one go otaczają, tylko on tak bardzo chce je zobaczyć, że zaczynają go pogrążać w coraz większym szaleństwie. To prawda, że Mitchel oprócz masy symboli dokłada do swojego filmu również wesołą ferajnę przeróżnych wątków pobocznych, które nawet nie posiadają odpowiedniego zakończenia i po wyjściu z kina wiszą dalej gdzieś w połowie rozwinięte. Przymykam na to oko za fakt, jak wspaniale się bawiłam podczas tego karnawału różnych bohaterów. Andrew Garfield jest naszą główną postacią i radzi sobie dobrze. Cieszy mnie jego obecność w takim mniej komercyjnym kinie i liczę na więcej. I na pewno czekam na kolejny film Mitchella!




Szukaj w tym blogu

Szablon dla Bloggera stworzony przez Blokotka