środa, 31 lipca 2019

Lipcowa micha filmów


Król lew (2019)

źródło
Kiedy wszyscy z niecierpliwością oczekiwali nowej odsłony Króla Lwa ja patrzyłam na ten remake raczej z nutką niepewności. Początkowo zapowiadało się dobrze - przypomnienie ukochanej historii z dzieciństwa z doborową obsadą. Jednak już zwiastun sprawił, że łatwiej było mi kwestionować słuszność tego filmu. Do kina się w końcu wybrałam i cóż, moje obawy się potwierdziły.
Nie będę Wam tutaj przybliżać fabuły, bo przecież wszyscy znamy animację z 1994 roku, a jeżeli nie znamy to lecimy nadrabiać, bo to naprawdę arcydzieło filmów animowanych, które na zawsze pozostaje w naszych sercach. Co do remake'u - w tym przypadku naprawdę nie rozumiem po co tworzyć tego typu obraz. Chodzi o to, że fabuła jest identyczna, w nowej wersji brakuje tylko wielu zabawnych wstawek, które działały w poprzedniej animacji, ale dla tej byłyby za mało realistyczne. I tutaj miałam problem, bo zamiast oglądać film dla dzieci czułam się jak na filmie przyrodniczym. To jest zarzut, ale też największy atut nowego Króla Lwa. Animacja jest po prostu genialna. Naprawdę miałam wrażenie jakbym oglądała prawdziwe zwierzęta, ta dbałość o szczegóły, ujęcia natury - no po prostu bomba. Problem był taki, że już nie pamiętam kiedy tak bardzo się wynudziłam w kinie. Znałam przebieg historii, a animowane zwierzęta nie przekazały mi na tyle emocji, żebym mogła się przejąć ich losem. Pozostało docenianie animacji i wspomnienia dotyczące oryginału. Plusem jest na pewno fakt, że przypomniałam sobie jak świetny był stary Król Lew i teraz chętnie do niego wrócę.
Wydaje mi się, że nie jest to film bardzo zły, ale po prostu taki, o którym wolę od razu zapomnieć. Na przykład spodziewałam się, że ulubieńcy publiczności, Timon i Pumba, mogą wyjść tragicznie, a tutaj okazało się, że twórcy jakoś sobie z nimi poradzili i pozwolili im wnieść odrobinę humoru do całości. Wciąż jednak nie umywają się do poprzedników. 
Cały seans wspominam jako prawdziwy festiwal ziewania, niestety. Piękna technika animacji, zachwycające ujęcia i wyzbyte emocji zwierzaki. Dla mnie najgorszy spośród remake'ów Disneya.
Wiem jednak, że wielu osobom się podobało, więc zapewne warto przekonać się na własnej skórze.

Moja ocena: 4/10


Człowiek, który zabił Don Kichota (2018)

źródło

Terry Gilliam, reżyser tego filmu, znany jest z takich pokręconych i odrealnionych tytułów jak Las Vegas Parano czy Nieustraszeni bracia Grimm. Człowieka, który zabił Don Kichota udało mu się nakręcić po latach starań. Podobno prace nad nim zaczął już w 1989 roku, ale z braku środków był wciąż przekładany w czasie. Gilliam jednak z uporem maniaka wracał do tego pomysłu i w końcu udało się przedstawić produkt końcowy.
Mam ostatnio szczęście do filmów o kulisach kręcenia filmów. Tym razem główny bohater, Toby (Adam Driver) to reżyser, który zdobył sławę, a teraz odcina od niej kupony produkując dzieła, z których nie jest dumny. Zaczyna wracać myślami do swojego debiutu opowiadającego o przygodach Don Kichota, gdzie w głównej roli zagrał amator, szewc z wykształcenia (Jonathan Pryce). Tak się składa, że ich ścieżki znowu się przecinają. Jednak starzec jest głęboko przekonany, że faktycznie jest słynnym Don Kichotem, a Toby to jego wierny giermek - Sancho Pansa. Fabuła jest na tyle intrygująca, że spodziewałam się czegoś nadzwyczajnego, absurdalnego i pokręconego, ale zarazem absorbującego. Niestety, filmowi brak tej iskry, którą miały starsze tytuły Gilliama. Może dlatego, że tak często odkładał ten pomysł, tak często zmieniał fabułę i obsadę, że w końcu nie wszystko ze sobą zagrało. Miałam wrażenie, że temat przemiany reżysera Toby'ego był zbyt dosłowny - zepsuty mężczyzna, który zszedł na złą drogę powraca do czasów kiedy artystyczne spełnienie było ważniejsze od forsy i przynosiło mu prawdziwą satysfakcję. Nie jest to nic odkrywczego. Na dodatek sam scenariusz znudził mnie po jakichś dwudziestu minutach i od tej pory oglądałam bez większych emocji.
Trzeba przyznać, że zdjęcia i scenografia podnosiły trochę przyjemność z oglądania. Jednak największym plusem zdecydowanie byli aktorzy, a konkretnie dwójka głównych bohaterów. Adam Driver i Jonathan Pryce tworzą świetny, dynamiczny duet i to dla nich warto ten film obejrzeć.

Moja ocena: 5/10


Yesterday (2019)

źródło
Ostatnio jesteśmy świadkami prawdziwego wysypu filmów związanych ze znanymi muzykami. Rocketman okazał się wspaniałą przygodą, Bohemian Rhapsody rozczarowaniem. Danny Boyle stwierdził, że podejdzie do muzyki, tym razem nieśmiertelnej grupy The Beatles, z całkiem innej strony. Nie jest to absolutnie film tego pokroju, co dwa wspomniane wcześniej - tym razem będzie to taka komedia romantyczna z Beatlesami w tle.
Jack Malik (Himesh Patel) to chłopak, który od wielu lat stara się zaistnieć w świecie muzyki. Niestety, jedyne co mu się udaje to małe koncerty „do kotleta” w pobliskim pubie. Pewnego wieczora Jack zostaje potrącony przez autobus i budzi się w świecie, w którym nikt nie słyszał o muzyce Beatlesów. Postanawia przypomnieć wszystkim geniusz ich piosenek.
Na pewno podobał mi się pomysł na całość. Zamiast tworzyć kolejnego biopicka, Boyle nakręcił film rozrywkowy, w którym pokazał, że świat bez muzyki Beatlesów byłby o wiele smutniejszy. Pamiętam, że kiedy odkryłam że ta grupa ma tak wiele, tak różnorodnych utworów to zupełnie dla nich przepadłam. Do tej pory często do nich wracam i przesłuchuję różne płyty w nieskończoność. Tym bardziej cieszyłam się na Yesterday, szczególnie w reżyserii Boyle'a. Niestety, trochę za bardzo się napaliłam. Okazało się, że widz dostanie jedynie kolejną komedię romantyczną. Nie jest to film wybitny, taki do którego chce się wracać i polecać wszystkim. Raczej umilacz czasu, na leniwe popołudnie. Na szczęście jako taki sprawdza się dobrze. Na seansie się nie nudziłam, a dzięki niemu zdałam sobie sprawę, że gdybym ja miała sobie przypomnieć całą piosenkę Beatlesów to mogłoby być ciężko. Muszę przyznać, że trochę żałowałam, że tak niewiele było tutaj muzyki. Po zwiastunie spodziewałam się niemal musicalu, a dostajemy Beatlesów raczej we fragmentach i niewielkiej ilości. Za to na pewno podobał mi się angielski klimat początku, przyjaciele i rodzina, która wspiera Jacka na swój, dość specyficzny sposób. No i oczywiście wątek miłosny, który był poprowadzony dobrze. Szczególnie cieszył moment wycieczki do Liverpoolu, gdzie twórcy pozwolili postaciom pobyć ze sobą, a nam uwierzyć w ich uczucie. Lily James radzi sobie z postacią śpiewająco, jest charyzmatyczna i sympatyczna, a partnerujący jej Himesh Patel wypada poprawnie. To, co najbardziej mnie raziło to schematyczne podejście do świata show-biznesu. Postać managerki, która zrobi wszystko, żeby zarobić na piosenkarzu, narzucająca mu nowy styl życia zdecydowanie mnie nie przekonała. Ed Sheeran, który ma tutaj nadzwyczaj dużą rolę wypada raczej słabo.
Jednak wciąż, jako komedia romantyczna z muzyką Beatlesów w tle Yesterday się sprawdza. Dlatego proponuję nastawić się na to i na nic więcej, bo nowy Boyle przechodzi bez fajerwerków.

Moja ocena: 7-/10


Spider-Man: Daleko od domu (2019)

źródło
Film, na który wszyscy fani przygód słynnej grupy Avangers czekali z niecierpliwością. Pewne historie się kończą, a starzy wyjadacze robią miejsce nowemu pokoleniu. Najlepszym jego przedstawicielem jest właśnie Peter Parker, czyli nasz ulubiony superbohater z przedmieść, Spider-Man.
Tym razem to ten tytuł, do którego lepiej nie podchodzić bez przygotowania, bo zawiera duży spoiler do niedawnej premiery, Avengers: Endgame. Jednak patrząc na niesamowity wynik box office tego tytułu (niedawno Avengersi pobili Avatara i zajmują zaszczytne pierwsze miejsce) mam wrażenie, że wszyscy zainteresowani kinem superbohaterskim już go widzieli. Przed nami więc część dalsza, zobaczymy w jaki sposób świat stara się pozbierać „po pstryknięciu”. Natomiast Peter próbuje pogodzić się z odejściem ważnych dla niego osób, a jednocześnie skorzystać z wakacji, żeby odetchnąć od ciągłej walki ze złem. Dobrze się domyślacie - uciekając do Europy właśnie na walkę trafia.
Muszę przyznać, że Tom Holland wyciąga z postaci człowieka-pająka wszystko co najlepsze. To zawsze był mój ulubiony superbohater, więc świetnie jest oglądać kogoś, kto oddaje mu sprawiedliwość. Jest zabawny i uroczy, ale także czasami niepewny siebie, czasami nieśmiały, jak to każdy nastolatek. Uwielbiam wszystkie wstawki z burzliwego życia młodzieży i szczerze - żałuję, że nie było ich więcej. Wiem, że wszyscy chcą oglądać zabawy techników z CGI i to naprawdę robi wrażenie. Szczególnie, że mają tutaj spore pole do popisu. Jednak, co ja poradzę, że wolę wstawki z codziennego życia nastolatka i to ta strona superbohaterstwa wydaje mi się najbardziej ciekawa? Dlatego uważam, że film był dobry, ale dla mnie pierwsza odsłona przygód Spider-Mana plasowała się o oczko wyżej. Za to na pewno miło było zobaczyć rozwój sytuacji między Peterem a MJ, no i Jake Gyllenhaal zagrał śpiewająco (wyglądał jakby dobrze się bawił przy tworzeniu tej roli).
Najbardziej jednak pamiętam scenę po napisach. Bardzo dobra bomba na koniec, która zaostrza apetyt na więcej!

Moja ocena: 7/10


Ed Wood (1994)

źródło
Kiedy pierwszy raz zagłębiłam się w filmografię Tima Burtona to byłam szczerze zachwycona. Jego styl był oryginalny, mroczny, czasami zahaczający o kicz, ale zawsze trafiający do mojego serducha. Gnijąca panna młoda, Sweeney Todd i Edward Nożycoręki to moje ulubione filmy wszechczasów. Przyznaję, że oglądałam je lata temu i nie wiem czy teraz byłabym równie oczarowana, ale ich klimat sprawiał mi niesamowitą uciechę. Tym bardziej szkoda, że ostatnie jego filmy przynoszą zazwyczaj rozczarowanie.
Na szczęście zostało mi kilka tytułów z przeszłości Burtona. Tak wyszło, że piętnastym obejrzanym przeze mnie filmem z jego filmografii został Ed Wood. Tytułowa postać to reżyser mianowany najgorszym twórcą kina, znany z tekturowej scenografii, zatrudniania aktorów-amatorów i sympatii do ubierania się w damskie ubrania. Burton pokazał, że można z tego materiału zrobić naprawdę niebanalną biografię. To wciągająca historia perypetii Eda, który darzy kino ogromną miłością. Cóż z tego, że brak mu umiejętności? Nadrabia to wszystko pasją i niegasnącym zaangażowaniem. Film sprawia masę uśmiechu, a zarazem pokazuje nam marzyciela, który jest szczęśliwy z samego procesu twórczego, mimo niezrozumienia innych. W ogóle tematyka odstawania od społeczeństwa, podążania inną ścieżką była bardzo często ekspoatowana przez Burtona, a ja nieustannie ją doceniam. Całość jest nakręcona w czerni i bieli, co podkręca dodatkowo klimat starego Hollywood. Najbardziej niesamowity jest tutaj wątek przyjaźni między Woodem a Belą. To naprawdę wzruszająca więź, która połączyła dwie osoby o tej samej pasji  - pasji do tworzenia filmów. W kwestiach aktorskich Ed Wood ma się bardzo dobrze, bo Burton pozwala aktorom zabłyszczeć w dość ekscentrycznych rolach. Stary, dobry Johnny Depp prezentuje się świetnie, ale to Martin Landau kradnie dla siebie całe show. Nie można odwrócić wzroku od tego charyzmatycznego staruszka. Do tego nie mogłabym nie wspomnieć o wspaniałej roli drugoplanowej Billa Murraya, który wnosił dla mnie najwięcej momentów komediowych. Także ten film przypomina mi dlaczego kocham stare kino Burtona i pozwala mi na utrzymywanie nadziei, że jeszcze kiedyś wróci do swojej dawnej formy.

Moja ocena: 8/10


Polowanie (2012)

źródło
Dość długi miałam odwyk od kina niezależnego. Kiedy człowiek często czuje się zmęczony to ma ochotę raczej na lżejsze filmy, a najlepiej to seriale z krótkimi, dwudziestominutowymi odcinkami. Na szczęście któregoś dnia przyszła mi ochota na coś innego i włączyłam Polowanie.
Jak przystało na kino skandynawskie, wszystko jest w stonowanych barwach, dość statyczne, a akcja początkowo toczy się dość mozolnie. Lucas (Mads Mikkelsen) pracuje w przedszkolu. Świetnie radzi sobie z dziećmi, wszyscy podopieczni za nim przepadają. W swoim miasteczku trzyma się z kilkoma wieloletnimi przyjaciółmi. Wszystko ulega zmianie kiedy jedno z dzieci oskarża go o molestowanie. To tylko początek filmu i muszę przyznać, że od momentu tego wyznania widz ogląda jak zahipnotyzowany. To fascynujące uczucie śledzić zachowanie ludzi w takiej sytuacji, jaki wpływ na ich zdanie ma opinia innych, jak łatwo jest zacząć kogoś potępiać bez możliwości wytłumaczenia. Jednak, jak to lubi być w kinie niezależnym, nic tutaj nie jest jednoznaczne. To nie jest tak, że nagle wszyscy są tacy najgorsi. Bo przecież postawmy się w tej sytuacji: córka Twoja/Twojego przyjaciela twierdzi, że była molestowana przez tego człowieka. Łatwo powiedzieć, że można podejść do tego racjonalnie i na spokojnie wysłuchać obu stron. Zastanówmy się jednak chwilkę dłużej i dodajmy do tego, że tutaj działają silne emocje. Film naszpikowany jest takimi tematami do przemyślenia. Na dodatek to bardzo wciągające kino. Napięcie jest tutaj budowane bezbłędnie, a my nie wiemy kiedy zaciskamy mocno kciuki i ronimy łzy. Aktorsko poziom jest niesamowity. Mads Mikkelsen wykreował postać niezwykle frapującą, z którą trudno nie sympatyzować. Jest trochę wycofany, ale tym mocniej odczuwamy targające nim emocje, tym bardziej przeżywamy jego chwile zwątpienia. Za tę rolę zdobył w 2012 roku Złotą Palmę w Cannes, a ja mogę przyznać, że zasłużył na to wyróżnienie.
Polowanie to film bardzo niepozorny, który ogląda się w pełnym napięciu. Naprawdę warto dać mu szansę.

Moja ocena: 8/10




niedziela, 28 lipca 2019

„Barry” i „The Kominsky Method”, czyli w teatrze siła

Barry (2018-)

źródło
Barry to serial komediowy, który gorąco polecał mi jeden ze znajomych. Znając jego poczucie humoru spodziewałam się czegoś ekscentrycznego, ale byłam raczej przekonana, że trafi w mój gust (oboje lubimy m.in. twórczość pana Taika Waititi, więc sami rozumiecie, że o poziom humoru byłam spokojna).

Barry Berkman (Bill Hader) jest byłym żołnierzem, którego poznajemy kilka lat po powrocie z wojny. Aktualnie pracuje jako seryjny zabójca, a zlecenia wynajduje mu wujek, który zdecydowanie zbyt duży procent wynagrodzenia chowa do swojej kieszeni. Podczas kolejnego zadania Barry musi pozbyć się mężczyzny, który uczęszcza na zajęcia teatralne. Mały zastrzyk ze strony świata teatru sprawia, że Berkman skłania się ku zmianie ścieżki rozwoju i zostaniu aktorem.

Pomysł na połączenie dwóch tak różnych światów wydaje się absurdalny z wielu powodów. Chodzi o to, że Barry to człowiek, który przeżył sporo traumatycznych wydarzeń. Mało tego - nadal pomnaża ilość dokonanych morderstw, a wszystkie związane z tymi przygodami emocje skrzętnie tłumi w sobie. Po krótkim zapoznaniu możemy o nim powiedzieć: człowiek z kamienną twarzą, taką wiecie - zupełnie wyprutą z uczuć. A przecież w aktorstwie właśnie o to przekazanie emocji chodzi. Na szczęście Barry trafia na zajęcia z raczej nieporadną grupką osób, więc nawet specjalnie się nie wyróżnia. Wszelkie jego próby zmierzenia się z zadaniami aktorskimi są jednym ze źródeł dobrej zabawy, jaką dostarcza nam serial. To mały fragment karuzeli śmiechu, bo, jak na dobrą komedię przystało, mamy tutaj sporo humoru w różnej formie. Do mnie przede wszystkim trafia ten zupełnie czarny humor, w którym najjaśniejszą gwiazdą jest członek czeczeńskiej mafii. Naprawdę wystarczy, żeby Anthony Carrigan się odezwał, a mój mózg już wytwarza endorfiny. Także wątek walk mafiozów, który wydawał się być na początku zupełnie poboczny stał się moim ulubionym. Zupełnie z innej strony mamy też humor wynikający z nieporadności Barry'ego w odnalezieniu się w grupie rówieśników. Przez fakt, że zazwyczaj zadawał się z typami spod ciemnej gwiazdy, teraz nie wie jak poradzić sobie z nowymi przyjaciółmi i potencjalną miłością. Jest więc na każde zawołanie swojej partnerki, spełniając jej zachcianki, a jednocześnie boryka się z próbą odmawiania podjęcia się kolejnych zleceń ze strony swojego wuja. To ciekawy paradoks - człowiek, który tak dobrze radzi sobie w środku akcji, potrafiący wyjść z niemałych tarapatów nie potrafi być mocny w codziennym życiu i powiedzieć „nie” w twarz drugiej osobie.

Pod względem aktorskim i realizatorskim Barry stoi na bardzo wysokim poziomie. Aktorzy czują się bardzo pewnie w gatunku komedii. Bill Hader, grający główną postać, to człowiek znany i ceniony za Saturday Night Live, który już za rolę Barry'ego został nagrodzony kilkoma statuetkami. To faktycznie on niesie największy aktorski ciężar serialu, ale dostarcza wszystko w świetnej formie - nieważne czy gra nieporadnego członka trupy teatralnej czy pewnego siebie zabijakę - zawsze jest przekonujący. Partnerują mu świetni Henry Winkler w roli zapatrzonego w siebie mentora teatralnego, wuj Stephen Root, przeciągający go na mroczną stronę i Sarah Goldberg, której celem jest odnieść sukces w aktorstwie za wszelką cenę. Każdy jest charakterystyczny, a relacje między poszczególnymi postaciami nie są puste, a zbudowane na mocnym gruncie. Mnie oczywiście najbardziej cieszy wątek znajomości Barry'ego i Noho Hanka (wspomniany wcześniej Carrigan). Ten duet to zabawowa petarda. Natomiast od strony realizatorskiej - wspaniały montaż, a jak wiemy timing w komedii jest bardzo ważny. Już sama czołówka, która zdaje się takim twardym wtrąceniem pokazuje, że twórcy ryzykują i dobrze na tym wychodzą.

Wydaje mi się, że największa siła Barry'ego tkwi w inteligentnym scenariuszu. Twórcy nie idą prostą drogą, robiąc z wszystkiego komedię. Są momenty kiedy Barry naprawdę przynosi masę różnych emocji. Szczególnie warto przytoczyć tutaj morderstwa, których bardzo nie chciał wykonać, ale wiedział, że musi (chociażby pamiętna scena w samochodzie z pierwszego sezonu). Scenarzyści sprytnie wykorzystują przygody związane z mroczną stroną bohatera i pokazują jego walkę z samym sobą. Świetnie ogląda się, jak Barry powoli zaczyna przekuwać silne wydarzenia ze swojego życia w sztukę aktorską (może robi to trochę nieświadomie, ale skutecznie). Drugi sezon wydaje się bardziej mroczny. Winić zapewne należy to, że każdy krok Barry'ego zdaje się pogrążać go coraz głębiej w świecie zbrodni. Niełatwo jest skończyć z życiem mordercy, mając taką przeszłość i ciągnące się niedokończone sprawy.

Serial trzyma poziom przez całe dwa sezony. Dziwi mnie tylko, że nadal niewiele osób go zna i o nim mówi. Warto dać mu szansę. To krótkie, 20-minutowe odcinki, które sprawiają masę frajdy i potrzymają trochę w napięciu. Jeżeli nie znacie, spróbujcie. Ja przepadłam i na razie uważam, że to rewelacyjny twór, ale zobaczymy jak zostaną poprowadzone kolejne sezony.


The Kominsky Method (2018-)

źródło
Niemal w tym samym czasie co Barry pojawił się kolejny serial związany z kursem aktorstwa. Tym razem chodzi o produkcję Netflixa, The Kominsky Method. Jeżeli kojarzycie nazwiska Michael Douglas i Alan Arkin, to już możecie się spodziewać, że mając je w zanadrzu poziom serialu będzie naprawdę wysoki.

Sandy Kominsky (Michael Douglas) to podstarzały aktor, który prowadzi szkółkę aktorską, gdzie naucza „metody Kominsky'ego”. Boryka się z problemami finansowymi, wciąż poszukuje miłości swojego życia, a kolejne zlecenia aktorskie go nie satysfakcjonują. Norman Newlander (Alan Arkin) to jego agent, a zarazem długoletni przyjaciel.

Serial na razie składa się z ośmiu odcinków, a każdy z nich trwa mniej więcej pół godziny. Ogląda się go naprawdę błyskawicznie. Od pierwszych minut wiemy, że będzie to porządna produkcja, ze świetnymi, błyskotliwymi dialogami i genialnym aktorstwem. Sporo tutaj scen, w których dwójka głównych bohaterów po prostu rozmawia, a my oglądamy to z niegasnącym zainteresowaniem. Scenariusz naprawdę pozwolił Douglasowi i Arkinowi błyszczeć. Szczególnie zachwyca ten drugi. Postać Normana jest trochę zgryźliwa, mająca do wszystkiego uszczypliwy komentarz, chodzący przykład pesymisty. Zarazem czuć bijące od niego ciepło. Przede wszystkim widać to w scenach z jego żoną, ale sprawdza się także w postaci przyjaciela Sandy'ego. Także Arkin zdecydowanie kradnie ten serial. Douglas jest także bardzo dobry, ma trochę mniej charakternego bohatera, ale radzi sobie śpiewająco. Możecie więc być spokojni - duet głównych bohaterów staje na wysokości zadania.

Scenariusz najczęściej sięga po tematy trudne i, wydawać by się mogło, mało komediowe. Będzie o przemijaniu, chorobach, starości, o uzależnieniach i szansach, z których się nie skorzystało. Serial należy do gatunku komedii, bo to wszystko przedstawia w sposób lekki, z sarkastycznym komentarzem. Nie zmieniło to jednak faktu, że na kilku pierwszych odcinkach wylewałam rzewne łzy nad losem bohaterów. To było chyba dla mnie największe zaskoczenie - całość ogląda się jako komedyjkę, a zaraz wzrusza jak dobry dramat.

I tym razem zajęcia aktorskie to dobre źródło komedii. Znajdzie się miejsce dla kilku charakterystycznych uczestników, jednak ogólny poziom plasuje się zdecydowanie wyżej niż tych w Barry'm. Czasami zdarzają się przebłyski talentu, a Sandy momentami daje naprawdę dobre rady.

The Kominsky Method ma już na koncie Złotego Globa, a kolejny sezon został zamówiony. To porcja porządnej rozrywki, przy której może nie będziemy boków zrywać, ale na pewno zadowolimy się inteligentnym dialogiem dwójki dojrzałych twórców.




Znacie któryś z tych tytułów? Ja przyznaję, że z dwójki przedstawionych powyżej bliższy mojemu gustowi jest Barry, ale na kolejny sezon The Kominsky Method również czekam. A Wy?

sobota, 20 lipca 2019

Dlaczego wciąż kręcimy czarno-białe filmy?

Noah Baumbach, odpowiedzialny za reżyserię tytułu Frances Ha, powiedział w jednym z wywiadów dla magazynu Variety: Większość filmowców, gdyby ich zapytać, chciałaby w pewnym momencie kariery stworzyć film czarno-biały. Co takiego pociąga reżyserów w tym monochromatycznym świecie, że postanawiają niemal cofnąć się w czasie i wyrzec udogodnień współczesnej techniki?
„Frances Ha”, reż. Noah Baumbach źródło
Zacznijmy od wytłumaczenia dość prostego, ale dającego niesamowity efekt. Tworząc film o tematyce starego kina używanie czarno-białych zdjęć potrafi zdziałać cuda. Najlepszym przykładem będzie tutaj wielki wygrany gali oscarowej 2012 roku - francuski Artysta, w reżyserii Michela Hazanaviciusa. To tytuł, w którym poznajemy gwiazdę filmów niemych, zmuszoną do pogodzenia się z nastaniem ery dźwięku w kinie. Prawdziwy ewenement: nie dość, że czarno-biały to jeszcze niemy. Reżyser przez długi czas próbował znaleźć studio chętne do wyprodukowania Artysty, jednak większość słysząc jego pomysł znacząco pukała się w głowę. Kiedy w końcu pojawił się w kinach zgarnął wszystko, łącznie z uwielbieniem fanów. Wygrał sympatię właśnie tym zestawieniem ciężkich czarno-białych zdjęć ze sporą dawką lekkości, pochodzącą z humorystycznego scenariusza i świetnego aktorstwa. To w ogóle jeden z moich ulubionych filmów.
Kolejnym przykładem takiego użycia monochromatycznych zdjęć jest Ed Wood. Film Tima Burtona o ekscentrycznym reżyserze, mianowanym jednym z najgorszych twórców kina wszech czasów (wtedy jeszcze nikt nie słyszał o Tommy'm Wiseau). Kolejny raz zdjęcia pozwalają nam przenieść się w czasie i zobaczyć proces składania filmu przez pryzmat minionych czasów. Na dodatek czerń i biel zdają się być idealnym punktem zaczepienia dla Tima Burtona. On rozumie te barwy i potrafi oddać ich klimat, przeplatając grozę Wampiry z lekkością przebierającego się w damskie ciuszki Eda.
„Artysta”, reż. Michel Hazanavicius źródło
Alexander Payne, dwukrotny zdobywca Oscara za scenariusz, ubolewał nad zaprzestaniem kręcenia filmów czarno-białych, tłumacząc, że ta forma odeszła z kina ze względów komercyjnych, a nie artystycznych. Dlatego uparł się, żeby jego następny tytuł, Nebraska, pozostał monochromatyczny. Producenci zdecydowali, że w takim razie obcinają mu budżet, ale Payne i tak zrobił po swojemu. I ponownie był to świetny pomysł. Tym razem czarno-białe zdjęcia pozwalają mocniej skupić się na przedstawionej historii bez zbędnych rozproszeń. Surowość obrazu potęguje surowość bohaterów Nebraski, a ta powieść drogi o starszym mężczyźnie przekonanym o wygranej na loterii staje się oryginalnym obrazem rodziny i problemów w komunikacji między jej członkami.
Dla zbudowania bardziej intymnego klimatu z czarno-białych zdjęć skorzystał także Marcin Bortkiewicz w Nocy Walpurgii. Ten film, w którym obserwujemy konfrontację dwóch bohaterów, dziennikarza i diwy operowej, zdecydowanie zyskał na kameralności, a niektóre zdjęcia przedstawiające Zajączkowską przywodzą na myśl zdjęcia starych gwiazd Hollywood.
„Nebraska”, reż. Alexander Payne źródło
Kiedy film zostaje pozbawiony kolorów nagle nabiera tajemniczości i staje się mniej rzeczywisty. To dlatego stare horrory nadal mają w sobie tę magię, bo patrząc na cień skradającego się potwora wciąż możemy dostać gęsiej skórki. Praca nad głębią i umiejętność operowania światłem dodają kolejnych atutów czarno-białemu kinu. Swego czasu popularny był współczesny horror O dziewczynie, która wraca nocą sama do domu, chwalony właśnie za klimat spotęgowany wyborem kolorystyki (a raczej jej braku).
Poczucie oderwania od rzeczywistości jest też widoczne w Persepolis, filmie animowanym stworzonym na podstawie komiksu o tym samym tytule. Obserwujemy w nim przygody Marjane Satrapi, które przypadły na okres rewolucji islamskiej w Iranie. Z jednej strony fakt, że to animacja, a z drugiej decyzja pokazania wszystkiego w czarno-białej formie sprawiają, że absorbujemy wszystkie odrealnione momenty i przekładamy je na emocje, które odczuwała bohaterka.
Ciekawym przykładem jest również Pleasantville, w reżyserii Gary'ego Rossa. Tym razem monochromatyczne zdjęcia pozwalają pokazać świat istniejący w puszcze telewizora. W tym przypadku odczuwamy przenosiny bohaterów jako sen, coś kompletnie nierzeczywistego. Natomiast pojawienie się koloru ma znaczenie metaforyczne i tworzy z pomysłem fabularnym nierozerwalną całość.
„Pleasantville”, reż. Gary Ross źródło
Patrząc na ostatnie lata nie będzie również zaskoczeniem fakt, że czarno-białe zdjęcia potrafią zapierać dech w piersiach przez pokazywanie na ekranie prawdy w bardzo bezpośredni sposób. Przytoczmy na początek Idę, czyli film Pawła Pawlikowskiego, opowiadający historię tytułowej Idy, która przed złożeniem ślubów zakonnych spotyka swoją ciotkę. To film, traktujący o przeszłości naszego kraju, poruszający wiele kontrowersyjnych treści. Wywalczył Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny, a Łukasz Żal i Ryszard Lenczewski zdobyli nominację za najlepsze zdjęcia. A te są naprawdę niesamowite. Niedość, że mamy oryginalną kolorystykę, ale również format 4:3 sprawiły, że twórcy zdjęć znaleźli się na liście najlepszych.
Trzeba tutaj również wspomnieć zeszłoroczną Romę, która zachwyciła kinomanów na całym świecie. Ten film, który pojawił się na serwisie Netflix zdobył w zeszłym roku Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Ponownie czarno-białe zdjęcia wzmagają uczucie kameralności i pozwala widzom skupić się na prawdzie i emocjach bohaterów.
Z innej bajki - świetnym pomysłem było wprowadzenie monochromatycznych zdjęć do biograficznego filmu Martina Scorsese, Raging Bull, w którym poznajemy historię boksera LaMotty. Tym razem wspominana prawda objawia się przede wszystkim w postaci brutalności głównego bohatera - sceny z jego życia codziennego są przeplatane z surrealistycznymi ujęciami ze scen walk. To najpiękniejsze zdjęcia walk, jakie widziałam.
„Ida”, reż. Paweł Pawlikowski źródło
Najgorszą rzeczą, jaką można zrobić to zaszufladkować filmy czarno-białe. Jest tak wiele powodów, dla których twórcy wciąż sięgają po tę technikę, że zbrodnią byłoby wsadzić je do jednego worka. Mnie oglądanie filmów monochromatycznych nigdy nie przeszkadzało, bo często wracam do starszych produkcji. Jest jednak wiele osób, które dziwnym sposobem czują się odstręczone tą formą zdjęć. Kompletnie niepotrzebnie. Tak wiele różnych gatunków możemy znaleźć wśród czarno-białego współczesnego kina. Woody Allen nakręcił w taki sposób aż sześć tytułów, a każdy ogląda się z niegasnącą fascynacją. Na świeżo jestem po wspaniałym Manhattanie, którego scenariusz po prostu powala. Wspomniany na początku Baumbach stworzył Frances Ha, opowieść o ekscentrycznej bohaterce, która poszukuje własnej drogi. Nakręcenie całości w czerni i bieli, przywołuje na myśl nurt nowej fali francuskiej. Rodriguez stworzył adaptację komiksu, przenosząc jego mroczny klimat na ekran w Sin City, Jarmusch bawił się formą i treścią w jednym z moich filmowych ulubieńców, Kawie i Papierosach, Clooney przeniósł nas w czasie i pokazał kulisy dziennikarstwa w Good Night and Good Luck. Niemal każdy znany reżyser bawił się z monochromatycznym obrazem. Oprócz wyżej wspomnianych: Aronofsky miał swoje Pi, Coppola - Tetro, Besson - Angel-A, Nolan - Śledząc, bracia Coen - Człowieka, którego nie było, Lynch - Człowieka słonia.
Jako ciekawostkę dodam, że początkowo George Miller chciał nakręcić Mad Max: Na drodze gniewu w czerni i bieli. Oprócz problemów czysto fabularnych (bohaterowie często wspominają o „zielonym miejscu”, które nie byłoby widoczne w tym wypadku), wiadomo było, że blockbuster nie poradziłby sobie tak dobrze w box office gdyby nie był w kolorze. Przyznaję, moim zdaniem kolorowe zdjęcia do niego są wspaniałe i miałam wątpliwości co do pierwotnego wyboru reżysera. Jednak kiedy zobaczyłam niektóre ujęcia (podróż przez pustynię), zrozumiałam dlaczego Miller wciąż uważa, że ta czarno-biała wersja jest lepsza od kolorowej.
„Kawa i papierosy”, reż. Jim Jarmusch źródło
Co myślicie o tych tytułach? A może omijacie czarno-białe filmy?

niedziela, 14 lipca 2019

Wilkodłak kontra wąpierz - „Żertwa” Anna Sokalska


*Żertwa*
Anna Sokalska

*Język oryginalny:* polski
*Gatunek:* fantastyka
*Forma:* powieść
*Rok pierwszego wydania:* 2019
*Liczba stron:* 347
*Wydawnictwo:* Lira
Licha w to nie mieszaj. Jeszcze usłyszy i wszystko zepsuje.
*Krótko o fabule:*
We Wrocławiu zaczynają dziać się rzeczy niesamowite. Gwiazdy układają się w złą wróżbę, a wkrótce mają zostać złożone kolejne ofiary – żertwy. Prokurator Dębska i komisarz Majka podejrzewają sprawstwo handlarzy organami, lecz Anastazja Omyk oskarża wyznawców słowiańskiego bożka. Czy za zabójstwami stoją nadprzyrodzone istoty, czy członkowie przestępczej sekty umiejętnie posługujący się specyficznym szyfrem?
- opis wydawcy 

*Moja ocena:*
Dość niedawno pojawiła się wiadomość, że na rynek czytelniczy wkracza nowa seria - Opowieści z Wieloświata autorstwa Anny Sokalskiej. Na początku tego roku pojawił się pierwszy tom, a zaledwie po kilku miesiącach możemy już przeczytać część drugą. Ekspresowe tempo przy tworzeniu serii zawsze działa na plus, bo zanim zdążymy zapomnieć o bohaterach to już możemy powrócić do ich świata. Tylko że w przypadku tej książki powrócimy jedynie do Wieloświata, ale nie do znanych z Wiedźmy postaci.

Niestety, miałam z tym trochę problem. Pierwszy tom był dobrą młodzieżówką, ale podchodziłam do niego jak do pierwszego kroku w stronę tworzenia serii. Dobry pomysł na połączenie naszego świata z tym, który znajduje się za zasłoną zapowiadał wiele możliwości na progres fabularny. Liczyłam także, że w drugiej części dostaniemy rozwinięcie znanych postaci, z których niektóre polubiłam bardziej, inne mniej, ale wszystkie już dobrze poznałam. Tymczasem autorka zdecydowała się na całkiem nową historię, która rozgrywa się w tym samym uniwersum, ale w innym czasie, z nowymi bohaterami i fabułą.

Kończąc lekturę miałam wrażenie, że Żertwa momentami bardziej przypomina zbiór opowiadań niż powieść. Chodzi o to, że autorka zdecydowała się pomieszać różne formy i wmontować je w główną linię fabularną. Znajdziemy tutaj przykładowo długi fragment protokołu z przesłuchania czy historię wilkołaka spisaną jako wiersz. Autorka radzi sobie z tymi oryginalnymi formami dobrze, pokazuje swoje zdolności, które w tych momentach możemy docenić. Problem jest taki, że czytelnika wybija to z głównej fabuły i zamiast skupiać się na bohaterach i ich celach to zagłębia się w te dodatkowe historie. Także budował się główny wątek, po czym gdzieś przez jedną czwartą książki czytaliśmy o przeszłych wydarzeniach, żeby później powrócić do meritum - tylko, że przez ten czas oderwania zdążyliśmy zapomnieć o głównym wątku i przestać przejmować się jego rozwinięciem.

Weles, źródło
Największym plusem wciąż pozostaje ta część fantastyczna. Szczególnie, że autorka czuje się swobodnie wśród słowiańskich bóstw i zręcznie wplata je w swoją historię. W Żertwie w sporym stopniu czułam podobieństwa do serii Kwiatu Paproci Katarzyny Bereniki Miszczuk. Będziemy mieli okazję usłyszeć między innymi o Welesie, Perunie, ale także o dobrze znanych postaciach: wilkodłakach i wąpierzach. Najbardziej podobało mi się wprowadzenie do historii dwóch Biesów i Baby Jagi. Problemem jest jednak rozwój tych poszczególnych bohaterów. Jest ich dość sporo, a do tego dochodzą śmiertelnicy, czyli detektyw Majka i główna (raczej w zamierzeniu) postać, Anastazja. Chodzi o to, że dostaniemy opowieść z przeszłości wielu z nich, co jednak nie sprawi, że tak naprawdę poznamy tych bohaterów. Tak, wiemy co się z nimi kiedyś działo, ale dostaniemy tylko kilka scen dla każdego z teraźniejszości, więc nie mamy możliwości bardziej bądź mniej ich polubić.

Żertwę możecie czytać jako osobną historię. Związana jest z poprzedniczką światem przedstawionym i obecnością słowiańskich bóstw w fabule, ale poza tym to dwie różne książki. Jeżeli miałabym którąś polecić to skłaniałabym się ku Wiedźmie. Żertwa spodoba się osobom, które lubią szukać odniesień do słowiańskich wierzeń (tutaj jest ich naprawdę sporo) i tym, którzy lubią liczne zabawy formą. Dodatkowo warto zaznaczyć, że sam pomysł ze śledztwem, pracą nad zbrodniami powiązanymi z obrzędami słowiańskimi był świetny. Momenty, w których detektywi głowią się nad rozwiązaniem, próbując połączyć poszczególne klocki należały do najmocniejszych. To w połączeniu z wrocławskim urban fantasy stworzyłoby świetne podłoże, jednak decyzja o wplataniu licznych odniesień z przeszłości w tym przypadku zadziałała na niekorzyść. Co do bohaterów pierwszej części - podobno połączą siły z postaciami Żertwy w trzecim tomie, Kuglarzu. Może to w nim ta historia nabierze kolorów i stworzy spójną całość? Poczekamy, zobaczymy.


Moja ocena: 5/10

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Lira

środa, 10 lipca 2019

„Stranger Things” (s.3), „Lucifer” (s.4), „Chilling Adventures of Sabrina” (s.2)

Stranger Things, sezon 3

źródło
Na kolejne sezony Stranger Things czekam od razu po zakończeniu napisów końcowych ostatniego odcinka poprzedniej serii. Od pierwszego epizodu po ostatni to zawsze jest kupa dobrej roboty realizatorskiej, wspaniałe zdjęcia, idealnie dopasowana muzyka, cudowna ekipa aktorów i rozrywkowy scenariusz. Czy trzeci sezon ma to wszystko? Jak najbardziej!
Zacznę może od drugiej strony i się przyczepię. Tak, trochę męczy mnie to, że zawsze Ci źli, którzy chcą kontrolować silne źródła energii, trzymać całą moc dla siebie i prowadzić niebezpieczne eksperymenty to muszą być Rosjanie. To największy banał w kinie amerykańskim. Z drugiej strony trochę rozumiem, że to akurat Stranger Things, które nawiązuje do popkultury lat 80tych korzysta z takich schematów. Szczególnie natomiast mierziła postać „Arnolda Schwarzeneggera”, czyli rosłego zabijaki rodem z taniego kina klasy B. Wciąż jednak powtarzam - to wszystko w tej rozrywkowej formie, jaką podsuwają nam twórcy w magiczny sposób nie odbiera frajdy z oglądania.
Wspaniale jest patrzeć na rozwój poszczególnych bohaterów, szczególnie tych młodych. Przeglądam z sentymentem zdjęcia z pierwszego sezonu, zestawiając je ze scenami trzeciej serii. Dzieciaki stały się nastolatkami, a scenarzyści postarali się o to, żeby grane przez nich postacie przechodziły przez wszystkie wzloty i upadki tego wieku. Oczywiście w międzyczasie walk z potworami i rozwiązywania niesamowitych zagadek, bo tych tutaj nadal nie zabraknie. Świetnie został poprowadzony wątek przyjaźni El z Max i chłopaków. Jedna rozkwitająca, druga ewoluująca zgodnie ze zmianami życia poszczególnych bohaterów. Do tego nadal para Steve i Dustin to jeden z najlepszych tandemów serialowych wszech czasów. To, jaką oni potrafią wytworzyć między sobą braterską chemię jest niesamowite. Dodanie do nich dwóch nowych postaci okazało się strzałem w dziesiątkę. Maya Hawke dostała sporą rolę, ale z jej charyzmą wszystko poukładało się świetnie (w sumie mając za rodziców Umę Thurman i Ethana Hawke chyba musieliśmy się spodziewać, że to udźwignie, nie?).
Największą siłą Stranger Things wciąż pozostaje umiejętność twórców do trzymania widzów w napięciu. Nie ma tutaj chwili na nudę i jeżeli nawet jakiś odcinek daje nam moment dla ukojenia nerwów to zaraz możemy spodziewać się kolejnej bomby emocjonalnej. Mam też wrażenie, że niewiele jest takich seriali, w których wmontowanie piosenki Never Ending Story w tak pełną napięcia scenę jakimś magicznym sposobem zagrało.
Co ja mogę dodać? Na ostatnim epizodzie uroniłam kilka łez, odcinki pochłaniałam ekspresowym tempem, jeden za drugim, a bawiłam się niezmiennie przednio. Trochę się boję ile twórcy mogą jeszcze ciągnąć pomysł z „The Upside Down”, ale i tak im kibicuję i już czekam na kolejny sezon!



Lucyfer, sezon 4

źródło

Serialem zachwyciłam się zaraz po jego powstaniu i wciągnęłam dwa pierwsze sezony w czystej ekstazie. Później przyszła pora na sezon trzeci, po którym zgadzałam się z decyzją o anulowaniu - wątki były przeciągnięte, a całość straciła czar i stała się po prostu nudna. Mimo to, podjęcie się kontynuowania Lucyfera przez Netflix była dla mnie miłym zaskoczeniem. Miałam nadzieję, że wezmą ten dobry pomysł na świat przedstawiony i bohaterów, po czym podkręcą trochę akcję. I tak właśnie zrobili.
Czwarty sezon to powiew świeżości. Tym razem zamiast 20+ odcinków dostajemy tylko dziesięć, ale dzięki temu każda minuta została w pełni wykorzystana. Nagle się okazało, że każdy z bohaterów może mieć ciekawy wątek, który toczy się w pełnej harmonii z ich charakterami. Lucyfer przechodzi największą przemianę, stara się zaakceptować siebie, co jest chyba najlepszym pomysłem na jego wątek do tej pory. Jego relacja z Chloe staje się bardzo niejednoznaczna, zaczynamy dostrzegać tam więcej kolorów, ich więź zostaje pogłębiona dzięki dobrze ukierunkowanej fabule. Trochę się obawiałam jak twórcy poradzą sobie z bombą z końcówki trzeciego sezonu, ale poszli w stronę nieoczywistą, ale dość logiczną.
Nagle i Amandiel, i Linda, i Maze mają tak poprowadzone swoje wątki, że stają się trochę bardziej widoczni i charakterni, niż we wcześniejszych sezonach. Jedyny punkt, gdzie trochę mogło być lepiej to postacie Dana i Lopez, ale pozwolę sobie to zwalić na ograniczony czas dziesięciu odcinków. Za to wszystko rekompensuje wprowadzenie nowej postaci - Ewy. Oczami wyobraźni już widziałam ten oklepany wątek trójkąta: wraca stara miłość, Lucyfer odsuwa się od Chloe, a ona za nim gania przy wtórze dopingowania wszystkich widzów serialu, którzy Ewą będą pogardzać. Tymczasem, twórcy zrobili z tej nowej postaci pełnoprawną bohaterkę, która co prawda namiesza w sferze romantycznej serialu, ale nie będzie tam wiele schematycznych zachowań.
Końcówka czwartego sezonu znowu zostawiła nas w potrzebie kontynuacji, którą Netflix już zapowiedział. Na dodatek postanowiono, że sezon piąty będzie ostatnim. Ja się cieszę, bo to znaczy, że dostaniemy zamkniętą historię, a fabuła nie będzie na siłę przeciągana (czego przykład boleśnie odczuliśmy podczas trzeciego sezonu). Także - Netflix dzięki za uratowanie Lucka!


Chilling Adventures of Sabrina, sezon 2

źródło

Pierwszy sezon Sabriny łyknęłam dość szybko po premierze i z seansu byłam zadowolona. Ta bardziej mroczna wersja historii czarownicy okazała się strzałem w dziesiątkę, nawet pomimo kilku mankamentów. Po drugą część sięgnęłam więc pełna nadziei i pozytywnie nastawiona. Początek jednak szybko ostudził mój zapał. Oglądałam partiami, po kilkadziesiąt minut, bo nie mogłam się na powrót wkręcić. Wydaje mi się, że winić należy za to wątki śmiertelników. Sporo czasu poświęcono tutaj przemianie Susie, do której nic nie mam, ale sposób, w jaki był ten wątek poprowadzony po prostu raził. Brakowało tam jakiejś subtelności i niestety, logicznego działania bohaterów. Do tego historia Rose i Harevey'a stała się naprawdę mało frapująca, a trochę czasu ekranowego zostało im poświęcone. W części dotyczącej czarownic też na początku nie działo się wiele, dlatego powrót do świata przedstawionego miałam ogólnie utrudniony. Na szczęście nie poddawałam się i prułam do przodu. Z czasem fabuła nabiera rumieńców i dostaniemy kilka naprawdę mocnych wątków. Szczgólnie cieszy rozwój postaci Lilith, która jest zdecydowanie jedną z najbardziej charyzmatycznych bohaterek. Będziemy mogli zobaczyć jej inną stronę, za sprawą nowego mężczyzny, Adama, a także poznać jej przeszłość - wydarzenia, które doprowadziły ją do tego czym się teraz zajmuje. Skoro mówimy o charakterystycznych bohaterkach to ponownie z zaciekawieniem śledziłam poczynania Zeldy, która staje się jedną z moich ulubionych postaci. Ta kobieta zrobi wszystko dla swojej rodziny, jest odważna i przebiegła. Co do tytułowej bohaterki to jeżeli człowiek już przyzwyczai się do pewnej dozy naiwności, masy popełnianych przez nią błędów to można i ją polubić. Ja zdecydowanie dziewczynie kibicuje. Szczególnie, że odkąd los złączył Sabrinę z Nickiem to wydaje się o wiele bardziej interesująca, te walczące pierwiastki dobra i zła zaczynają się jakoś sklejać w jedną osobę. Bardzo spodobał mi się też wątek, który pojawił się pod koniec sezonu - ten z przepowiednią. Mocne, ciekawie czerpiące inspiracje z chrześcijaństwa i budzące prawdziwe emocje. Samo zakończenie daje dobry punkt wyjścia do kolejnych odcinków. Podsumowując, drugi sezon był bardzo nierówny, nie zgasił jednak chęci do dalszego oglądania. Oby wątki śmiertelników były w przyszłości lepiej poprowadzone.


Znacie któryś z tych seriali? Macie podobne odczucia?

sobota, 6 lipca 2019

Podróż do wnętrza - „Szklany klosz” Sylvia Plath



*Szklany klosz*
Sylvia Plath

*Język oryginalny:* angielski
*Tytuł oryginału:* The Bell Jar
*Gatunek:* społeczna
*Forma:* powieść
*Rok pierwszego wydania:* 1963
*Liczba stron:* 322
*Wydawnictwo:* Marginesy
Poczołgałam się z powrotem do łóżka i naciągnęłam prześcieradło na głowę. Ponieważ jednak przepuszczało światło, wtuliłam twarz w poduszkę, żeby stworzyć złudzenie, że jest noc. Zastanawiałam się nad tym, czy nie należałoby może wstać, ale nie mogłam znaleźć żadnego powodu. Nic na mnie nie czekało.
*Krótko o fabule:*
Esther jest wyjątkowo inteligentna, piękna, utalentowana, jednak powoli jej świat się rozpada – i być może nie ma już dla niej ratunku.  Kiedy ma dziewiętnaście lat, przyjeżdża do Nowego Jorku – miasta spełnienia, szczęścia, zabawy, kariery – na miesięczny staż w redakcji miesięcznika dla dziewcząt. Ma poznać miasto, spędzić miło czas. Esther nie potrafi się jednak odnaleźć. Nie ma ochoty na nocne zabawy, nie umie znaleźć odpowiedniego towarzystwa, jest zniechęcona. Odkrywa, że dobre oceny, które zawsze zdobywała w szkole, tutaj nie mają znaczenia. Esther nie umie zdecydować, na czym jej zależy, co ją interesuje, czy w ogóle istnieje taka rzecz. Nie czuje się taka jak inne dziewczyny – śliczne, uśmiechnięte i zadowolone z życia. Przychodzi załamanie…
- opis wydawcy

*Moja ocena:*
Szklany klosz to powieść znana na całym świecie, kolejna pozycja do skreślenia z listy 100 książek, które każdy powinien przeczytać według BBC. Bardzo chciałam ją poznać, dowiedzieć się co ciekawego kryje twórczość autorki, co sprawiło, że po latach wciąż jest chętnie czytana i polecana.

Nazwisko Sylvii Plath kojarzone jest w Polsce przede wszystkim właśnie z powieścią Szklany klosz. Zapewne duży wpływ ma na to fakt, że jest to książka w sporej części autobiograficzna, zatem Ci, którzy bardziej szczegółowo znają przebieg życia autorki będą mogli dopatrzeć się wielu nawiązań. Plath cierpiała na zaburzenie afektywne dwubiegunowe, miała za sobą wizyty w szpitalach psychiatrycznych i liczne terapie. Jednak Sylvia za życia tworzyła przede wszystkim poezję, niestety u nas mniej spopularyzowaną. Wydaje mi się, że znalazłoby się sporo chętnych na przeczytanie tomiku z jej utworami. Kilka miesięcy po wydaniu Szklanego klosza popełniła samobójstwo przez otrucie gazem.

Czy uważam, że książka zasługuje na swoją pozycję w świecie literatury? Zdecydowanie tak. Mnie najbardziej uderzyła pozorna przemiana bohaterki. Początek wciągałam niczym kolejną powieść obyczajową, w której poznawałam otoczenie Esther, jej znajomych, pracę i pragnienia. Ot, kolejna dziewczyna próbująca znaleźć drogę w wielkim świecie. Jej niechęć do wychodzenia ze znajomymi czy nawiązywania głębokich przyjaźni wydawała mi się zupełnie normalna. Fakt, że nie potrafi jeszcze określić co chce robić w życiu to w ogóle naturalna kolej rzeczy. W dzisiejszych czasach mało kto wie jaką dokładnie ścieżką chce podążać. Większość z nas raczej idzie do przodu po omacku, natrafiając na szanse i z nich korzystając bądź nie. Dlatego przez całą pierwszą część opowiadania miałam wrażenie, że to wszystko jest takie normalne, codzienne. Co za tym idzie - nie spodziewałam się takiego obrotu rzeczy. To, co stało się z Esther po powrocie z Nowego Jorku wydawało mi się tak niepokojące i nagłe. Ta przemiana wzięła mnie z zaskoczenia i zrobiła największe wrażenie. I wtedy zdałam sobie sprawę, że to wcale nie była przemiana, że to ja w ogóle nie zwracałam uwagi na problemy Esther, dopóki nie zaszły za daleko.

 źródło
W czym tkwi siła tej książki? To chyba jasne. Przez to, że Sylvia Plath przeszła, to co przeszła, potrafiła podzielić się z nami czymś więcej niż kolejną historią choroby. Dogłębnie pokazuje nam co czuje Esther, ale nie sili się na wielkie słowa i gesty, tylko skupia na prawdzie. Nie znajdziemy tutaj szczegółowej analizy choroby, nie będzie nam dane racjonalne zrozumienie problemu. Będziemy tylko świadkami koszmaru głównej bohaterki. O samobójstwie myśli bardzo praktycznie - zaczyna nosić ze sobą żyletki, powiesić się próbuje na sznurku od szlafroka swojej matki. Nie będzie mówić o tym, że jest nieszczęśliwa, a po prostu przebywając z nią będziemy w stanie poczuć to, jak Esther dusi się w społeczeństwie, jak zamyka się nad nią ten ogromny szklany klosz, blokujący ją od reszty świata.

Niezapomnianą metaforą był dla mnie moment, w którym Plath porównuje wybranie ścieżki do zjedzenia jednej figi z drzewa owocowego. Każda figa symbolizuje dla niej inną przyszłość - jedna to spełniona żona, inna to odnosząca sukcesy poetka, jeszcze inna pewna siebie dziennikarka. Problem polega na tym, że autorka jest przeświadczona, że może wybrać tylko jeden owoc, jednocześnie rezygnując z całej reszty. Co jednak, jeżeli człowiek ma ochotę na wszystkie? Znajdzie się w sytuacji, w której będzie stać całe życie pod drzewem, patrząc na figi jak jedna po drugiej spadają na ziemię i gniją, bo woli się zagłodzić na śmierć niż wybrać jedną ścieżkę.

Szklany klosz zostawi nas w uczuciu oderwania od rzeczywistości, skłoni do zastanowienia się nad działaniem ludzkiej świadomości i poznawania własnego „ja”. Nie spodziewałam się, że będzie z niej płynąć tak przenikliwa prawda o chorobie duszy. Na dodatek napisana pięknym, ale też dość prostym językiem, z kilkoma niezapomnianymi metaforami. Nie postarzała się ani trochę.

Moja ocena: 9/10



wtorek, 2 lipca 2019

O dwóch muzycznych premierach - „Aladyn” i „Rocketman”

Ostatnio nie po drodze mi z oglądaniem filmów. Jeżeli spędzam wieczór przed ekranem to najczęściej wybieram odcinek jednego z seriali (teraz na tapecie RuPaul's Drag Race). Za to w czerwcu byłam w kinie na dwóch filmach muzycznych, o których dzisiaj przekażę tutaj kilka słów.


Aladyn (2019)

źródło
Trudno nie zauważyć, że aktualnie w kinach panuje moda na filmy live-action, oparte na znanych i kochanych przez wielu bajkach z dzieciństwa. Nie do końca jestem przekonana do tych pomysłów, szczególnie w kwestii przenoszenia jeden do jednego fabuły z animacji na film. Bo co to za frajda oglądać tę samą historię, ale pozbawioną uroku starej kreski twórców Disneya? Tak trochę było z Piękną i Bestią, tak podejrzewam będzie z Królem Lwem. Natomiast Aladyn, o dziwo, próbował zboczyć z tej ścieżki powielania fabuły.
Oprócz standardowych wątków, czyli Aladyna-złodzieja, który zdobywa magiczną lampę i udaje księcia Aliego, dostaniemy kilka ciekawie rozbudowanych historii. Przede wszystkim na plus działa poprowadzenie wątku Dżasminy, który w animacji był tylko lekko liźnięty. Tym razem staje się ona równorzędną główną bohaterką, a wątek nabiera kolorów feministycznych (ale przedstawiony naprawdę subtelnie i naturalnie). Byłam bardzo zaskoczona postacią Dżina, bo to był element o który bałam się najbardziej. Co prawda, nie da się konkurować z pierwowzorem, do którego dubbing stworzył niezastąpiony Robin Williams, ale w filmie wyszedł nad wyraz zgrabnie. Jego postać dostała bardziej rozbudowany wątek, trochę go uczłowiecznili. Przede wszystkim okazało się, że Smith pasuje do tej konwencji i poradził sobie z tą charyzmatyczną rolą śpiewająco. A jak już o tym mowa - wmontowano mu kilka wstawek muzycznych, które były idealnym uzupełnieniem jego stylu. Muzyką do filmu zajął się Alan Menken, czyli twórca oryginalnej ścieżki dźwiękowej do animacji Aladyn z 1992 roku. To było świetne posunięcie, bo dał tamtym utworom drugie życie, przez co nie brzmiały jak odgrzewane kotlety. Czuć było w nich energię i kolory, które kojarzą nam się z kinem bollywood. Szczególnie w pamięć zapadają żywiołowe Prince Ali czy emocjonalne Speechless. Dobrze, ale chwalę i chwalę, a film cierpi na kilka poważnych błędów. Początek nie nastraja pozytywnie. Było nudno i banalnie, kolory i scenografia chwilami raziły sztucznością. Rozkręca się powoli, aż do pojawienia się Dżina niewiele się dzieje, a z postaci ciekawa wydaje się tylko Dżasmina. Na szczęście po znalezieniu lampy akcja się rozkręca.
Mena Massoud, który grał główną rolę raczej nie przekonał mnie do swojej postaci. Miał momenty lepsze i gorsze, jego śpiewu nie polubiłam, a błyszczał tylko w kilku scenach (udawanie postaci księcia Aliego trochę go ożywiła). W momentach muzycznych odstawał, szczególnie zestawiony z Dżasminą, która śpiewała pięknie. Brakowało mi rozwoju postaci Dżafara, to ponownie antybohater, który chce władzy i pieniędzy, ale nie dostaje żadnego wyjaśnienia swoich pragnień. A szkoda. Smuci fakt, że reżyserował Guy Ritchie jednak brakowało Aladynowi dodatkowego kopa. Na dodatek - wiem, że to rzecz typowa dla Guya Ritchiego, ale w tym przypadku slow motion jakoś mi nie pasowało. Robiło się z tego dość schematyczne widowisko. I końcówka rozczarowująca.
Zatem, to naprawdę niezła przeróbka Aladyna (szczególnie, że spodziewałam się fiaska). Miło było popatrzeć na ładnie zaanimowanych Abu i Latajacy Dywan, ścieżka muzyczna ma kilka cudownych momentów, a wątki Dżasminy i Dżina poszły w ciekawą stronę. Jak na film familijny to wyszło nieźle.

Moja ocena: 6/10


Rocketman (2019)

piękny poster! źródło
Porównanie Rocketmana do Bohemian Rhapsody wydaje się nieuchronne. Z każdej strony trąbi się o tym czy jest lepszy czy gorszy. I muszę przyznać, że także moim pierwszym zdaniem po wyjściu z kina było nawiązanie do Bohemian Rhapsody: „A widzisz, jednak można zrobić dobry film o muzyku!”
Nie spodziewałam się wiele po tym filmie. Poszłam do kina dość wcześnie, kiedy jeszcze nie słyszałam żadnych opinii czy recenzji. Na dodatek o wiele bardziej czekałam na premierę Bohemian Rhapsody, bo Queen uwielbiam, a co do Eltona Johna to stosunek mam dość ambiwalentny. Z jednej strony to kolorowa postać, która wniosła sporo do współczesnej muzyki, a z drugiej - kojarzył mi się zawsze z takim zwykłym popem. Po wyjściu z kina wiem, że się myliłam, a John wydał mi się o wiele ciekawszą personą świata muzyki. Dobrze, ale zacznijmy od tego, że film Rocketman ma podstawową cechę dobrego musicalu - sprawdza się jako kino rozrywkowe. Od pierwszej sceny zostajemy wciągnięci w świat Eltona i to nie tylko ten zewnętrzny, który znamy z mediów, tylko wchodzimy niejako do głowy tej postaci. Reżyser filmu, Dexter Fletcher pozwolił sobie na twórczą pracę, która sprawiła, że Rocketman to nie po prostu film biograficzny, ale ciekawie przedstawiona historia zagubionego artysty, który szuka swojej ścieżki. Fletcher to ten człowiek, który przejął pod koniec produkcji reżyserię filmu Bohemian Rhapsody. Tamtego widocznie nie udało się uratować, za to w Rocketmanie mógł pozwolić sobie na pewną artystyczną wolność.
Co prawda temat filmu jest oklepany i banalny, ale dzięki temu, że to opowiadanie właśnie o Eltonie Johnie, to całość czerpie z jego kolorów, jego wzlotów i upadków, jego niesamowitej a prawdziwej historii. Na dodatek piosenki muzyka będą od początku korespondować z treścią, twórcy nie trzymali się chronologii wydawanych przez niego płyt, ale wrzucali akurat taki utwór, który będzie pasował do danej sceny filmu. Wyszło to naprawdę świetnie, w pamięci zapadł mi szczególnie moment pojawienia się piosenki I'm still standing, która chronologicznie była nagrana przed odwykiem, a w filmie pojawia się w idealnej chwili. Mówiąc o sukcesie Rocketmana nie da się ominąć Tarona Egertona. Jestem w grupie osób, która uważa, że Malek poradził sobie z postacią Mercury'ego, ale na pewno nie na tyle, żeby zgarnąć Oscara. Natomiast Egerton jest w roli Eltona genialny. Przede wszystkim nie stara się za wszelką cenę go kopiować - filtruje wydarzenia i emocje przez siebie i wychodzi mu to bezbłędnie. Na dodatek warto wspomnieć, że w Rocketmanie to aktorzy wykonują wszystkie piosenki, a Egerton radzi sobie z nimi bardzo dobrze. Nie dość, że potrafi śpiewać, to jeszcze pokazuje nam niesamowitą energię i charyzmę muzyka.
Rocketman cierpi na kilka bolączek kolejnego muzycznego filmu biograficznego - postacie poboczne wydają się słabiej zarysowane (szczególnie rodzina Eltona), a fabuła toczy się dobrze znanymi ścieżkami. Mimo wszystko to świetna rozrywka, na którą warto poświęcić czas. Szczególnie jeżeli lubicie filmy muzyczne!

Moja ocena: 8/10



Szukaj w tym blogu

Szablon dla Bloggera stworzony przez Blokotka