niedziela, 29 lipca 2018

„The Good Place”, czyli najlepsze miejsce na serialowej mapie rozrywki


źródło
Temat zaświatów, życia po życiu wciąż nie przestaje fascynować twórców. Niektórzy pokładają wiarę w chrześcijańskie niebo, inni ufają, że ulegną reinkarnacji, odradzając się na Ziemi. W przypadku The Good Place każdej z religii przyznaje się około 5% racji, ale już w pierwszym odcinku dowiemy się, że żył ktoś kto niemal odkrył całą prawdę o zaświatach. Tą osobą był Doug Forcett, nieletni narkoman, który pod wpływem grzybów halucynogennych odgadł prawdę aż w 92 procentach! Jak ona wygląda? Otóż, za życia każdy nasz uczynek zostaje obarczony punktami, od sporych wyczynów jak zakończenie rzezi niewinnych (aż +814292.09 punktów!) po śpiewanie dziecku (+0.69). Suma tych punktów decyduje o tym czy trafimy do Dobrego Miejsca czy do Złego Miejsca. Zastanówcie się więc następnym razem kiedy będziecie namawiać smutną koleżankę, żeby założyła na twarz sztuczny uśmiech (aż -53.83 punktów według twórców serialu).
źródło
Na początku śledzimy wątek Eleanor Shellstrop (Kristen Bell), która budzi się w Dobrym Miejscu, gdzie architekt - Michael (Ted Danson) wprowadza ją w system punktowania i gratuluje wielu imponujących uczynków na Ziemi. Później przedstawia ją jej Bratniej Duszy (oczywiście, że w Dobrym Miejscu każdy taką osobę dostaje przydzieloną) i zachęca do zasłużonego odpoczynku. Problem jest jeden - zaszła pomyłka i wszystkie te dobre uczynki należały do innej osoby, a Eleanor Shellstrop delikatnie mówiąc, dobroci za życia czyniła niewiele. Na szczęście jej Bratnia Dusza, Chidi (William Jackson Harper), to profesor filozofii, specjalizujący się w zagadnieniu etyki i za namową dziewczyny postanawia nauczyć ją, jak zasługiwać na przebywanie w Dobrym Miejscu.

źródło
Za to właśnie kocham Netflixa - włączyłam pierwszy odcinek na próbę, bo to tylko dwadzieścia minut, a szukałam czegoś lekkiego, co zapełni dosłownie chwilkę czasu. Włączyłam i przepadłam. The Good Place przerósł wszystkie moje oczekiwania i oficjalnie wskoczył na miejsce najlepszego serialu, jaki widziałam od dłuższego czasu. Argumentów za tym stwierdzeniem jest sporo, a najlepsze w tym wszystkim jest to, że ich liczba rosła wraz z każdym kolejnym odcinkiem, a serial zamiast utrzymywać poziom bądź lekko z niego spadać (co zazwyczaj się obserwuje po świetnym początku), zaczął ten poziom podnosić.
Przede wszystkim - humor. Twórca, Michael Shur, wcześniej pracował nad takimi tytułami jak The Office czy Parks and Recreation, więc doświadczenia w komedii ma sporo. I to naprawdę widać. Sytuacji zabawnych jest mnóstwo, scenarzyści pilnują, żeby nawet w bardziej dramatyczne czy pełne napięcia sceny dorzucić szczyptę humoru. Nie wyczuwa się jednak, żeby był jakoś wymuszony czy wciśnięty wszędzie na siłę - on po prostu jest idealnie wpasowany. Duża w tym zasługa świetnie dobranej obsady i kilku postaci, które w każdej sytuacji mogą dorzucić żart, pasujący do ich charakteru. Najbardziej bezpośrednim źródłem zabawy jest tutaj Jason, czyli bohater, który ma dość dziecinne spojrzenie na świat i Janet, istota nadprzyrodzona, stworzona żeby pomagać mieszkańcom Dobrego Miejsca. Dlatego należą się szczere gratulacje, bo każdy gag wydaje się świetnie przemyślany i idealnie pasuje do świata przedstawionego.

źródło
Na początku serial traktowałam jako typowy rozrywkowy umilacz, ale z czasem zauważyłam, że niemal ciągle dowiaduję się czegoś nowego na temat filozofii. Szok - temat który nigdy mnie nie interesował, a już na pewno wydaje się nieodpowiedni jako motyw w sitcomie, okazał się strzałem w dziesiątkę. Z odcinka na odcinek będziemy poznawać kolejne moralne dylematy i dowiemy się co nieco na temat przemyśleń Kanta czy w ogóle o deontologii. Wszystko podane w sposób bardzo dobrze przyswajalny - w końcu profesor etyki uczy przeciętną osobę, która wcześniej nie miała z filozofią nic wspólnego.
Najlepsze co mogło serial spotkać to pomysł na plot twist. Ted Danson, aktor grający Michaela, opowiadał w jednym z wywiadów, że po przedstawieniu zarysu fabularnego przyjaciołom, żaden nie był szczególnie zainteresowany jego nową pracą. Wyjawił im więc niespodziankę, którą szykowali twórcy i wtedy każdy nie mógł się doczekać premiery serialu. Oczywiście, później musiał dzwonić do nich i prosić o dyskrecję, bo o plot twiście wiedział tylko on i Kristen Bell, a reszta obsady poznała pomysł twórców dopiero podczas kręcenia tego zaskakującego odcinka. Ja też będę trzymać język za zębami - proponuję Wam jednak nie zaglądać za bardzo w odmęty Internetu i wstrzymać się od czytania za dużo opinii, bo spoiler jest duży i sprawia mnóstwo frajdy, kiedy faktycznie Was zaskoczy. Lepiej więc od razu włączajcie pierwszy odcinek, dając sobie możliwość przeżycia tego na własnej skórze.
źródło
Wydaje mi się, że sporo już argumentów przedstawiłam, jednak jeżeli jeszcze się wahacie do dorzucam genialną obsadę. Wszyscy poboczni aktorzy dobrani są wręcz idealnie. Przez długi czas nie mogłam wyjść z podziwu jak bardzo ktoś pasuje do danej roli. Przykładowo D'Arcy Carden, której przypadła rola Janet, nadprzyrodzonej istoty, niepokazującej uczuć. Uproszczeniem będzie powiedzieć, że przypomina robota (chociaż sama często wtrąca, że robotem absolutnie nie jest), ale jej postać staje się tak prawdziwa i bliska dzięki charyzmie aktorki. Jednak największym plusem obsadowym jest para Kristen Bell i Ted Danson. Szybko się okazuje, że to właśnie oni są w centrum serialu i to wspaniała decyzja. Mają między sobą tyle chemii! Nie mówię tutaj o jakichkolwiek romansach, a prostej relacji, przechodzącej przez bardzo różne stany, ale wciąż powracającej do przyjaźni.
Cóż mogę Wam dodać. The Good Place to serial, który po prostu z pełną radością połknęłam. Akcja pędzi błyskawicznie, a poziom rośnie z odcinka na odcinek. Bawi, zaskakuje, trochę uczy, a przede wszystkim angażuje nas w życie bohaterów. Świetnie napisany, zagrany, żarty są przemyślane, a świat przedstawiony fascynujący. To najlepsze co mnie spotkało na serialowej mapie rozrywki od dłuższego czasu. Polecam!

źródło


I niech ktoś mi da już trzeci sezon, bo muszę wiedzieć co będzie daleeeej!

Moja ocena: 9/10



poniedziałek, 23 lipca 2018

Zabawa mitologią słowiańską - „Kwiat paproci” Katarzyna Berenika Miszczuk

Tym razem trochę inaczej niż zwykle - hurtowo o całej serii :)


*Kwiat paproci*
Katarzyna Berenika Miszczuk

*Język oryginalny:* polski
*Gatunek:* fantasy
*Forma:* powieść
*Rok pierwszego wydania:* 2016-2018
*Liczba stron:* 412, 415, 495, 462
*Wydawnictwo:* WAB
”Jedno można śmiało powiedzieć o Słowianach – umiemy się dobrze bawić.”
*Krótko o fabule (części pierwszej):*
A wszystko przez to, że Mieszko I zdecydował się nie przyjąć chrztu… 
Gosława Brzózka, zwana Gosią, po ukończeniu medyny wybiera się do świętokrzyskiej wsi Bieliny na obowiązkową praktykę u szeptuchy, wiejskiej znachorki. Problem polega na tym, że Gosia – kobieta nowoczesna, przyzwyczajona do życia w wielkim mieście – nie cierpi wsi, przyrody i panicznie boi się kleszczy. W dodatku nie wierzy w te wszystkie słowiańskie zabobony. Bogowie nie istnieją, koniec, kropka! Pobyt w Bielinach wywróci jednak do góry nogami jej dotychczasowe życie. Na Gosię czeka bowiem miłość. Czy jednak Mieszko, najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego do tej pory widziała, naprawdę jest tym, za kogo go uważa? I co się stanie, gdy słowiańscy bogowie postanowią sprawić, by w nich uwierzyła? 
- opis wydawcy

*Moja ocena:*
Kiedy życie daje Ci w kość i nie masz czasu się na niczym skupić najlepiej znaleźć sobie jakąś serię dla nastolatek i traktować ją jako najczystszą formę guilty pleasure. Taki okres mnie akurat złapał, a książek nie musiałam szukać daleko - właściwie to o Kwiecie Paproci trąbią na prawo i lewo, w większości zachwalając. Na szczęście opinie negatywne przygotowały mnie trochę na nieprzyjemności podczas lektury, toteż swoje oczekiwania ograniczyłam do prostego „potrzebuję rozrywki - prostej, ale interesującej”. Czy seria Kwiat Paproci je spełniła?

Katarzyna Berenika Miszczuk z wykształcenia jest lekarką (co tłumaczy wiedzę bohaterek Szeptuchy z zakresu medycyny), ale książki pisze od piętnastego roku życia. Najbardziej znane jej serie to trylogia Ja, diablica, a także właśnie Kwiat Paproci. Jako że ja od jakiegoś czasu miałam ochotę na porządną dawkę mitologii słowiańskiej to ta seria wydawała mi się idealnym wyborem. Z mitologii greckiej wszyscy czerpią garściami, a nasza rodzima wydawała mi się jakoś pomijana. Na szczęście widać, że ten trend zaczyna rozkwitać i coraz więcej pozycji stara nam się przybliżyć te wierzenia (m.in. pięknie wydane Bestiariusze Słowiańskie). I ta chęć poznania wierzeń słowiańskich zaważyła na czytelniczym wyborze Kwiatu Paproci.

Muszę przyznać, że wszelkie nawiązania do dawnych wierzeń były największymi zaletami tej serii. Autorka przez kilka lat zbierała materiały, które pomogły jej oddać obrzędy, opisać bogów czy upiry, żyjące w jej świecie. Zawsze podobał mi się pomysł na mieszanie postaci mitologicznych ze współczesnym światem (wspomnę chociażby Amerykańskich bogów Gaimana bądź Kłamcę Jakuba Ćwieka). Tutaj również był to najciekawszy element - tym lepiej, że akurat o tych bogach nie miałam większego pojęcia. Jeżeli więc chcecie bliżej poznać Swarożyca, Welesa czy Mokosz to tutaj będzie Wam to dane. Również wszelkie obrzędy były ciekawie przedstawione, szczególnie takie, które znamy pod innymi postaciami - będziemy mieli okazję zobaczyć jak wygląda słowiański wieczór panieński czy obchody Dziadów. Upiry może zachwycały troszkę mniej, ze względu na powtarzalność. Te ciekawe, mniej popularne pojawiały się raczej na dalszym planie, a główną oś fabularną obsiadł wąpierz (czyli taki słowiański wampir) i strzyga. Wolałabym jednak, żeby więcej miejsca poświęcone było południcom, utopcom i rusałkom.

Podobał mi się także pomysł na świat przedstawiony. To bardzo ciekawy zabieg - zmienić coś w przeszłości Polski i dzięki temu zbudować trochę inny obraz współczesności. Co prawda, wydaje mi się, że autorka poszła na łatwiznę i wielu rzeczy wolała nie zmieniać, toteż wybór Mieszka I, który odrzucił propozycję przyjęcia chrztu nie wpłynęła jakoś znacznie na rozwój świata - jedynie tyle, że w naszym kraju wierzono nadal w słowiańskich bogów i obrzędy. Ciekawiło mnie zestawienie z innymi krajami, z innymi religiami - tego tutaj zabrakło (np. co z wojnami związanymi z chrześcijaństwem, co z krucjatami?). Także pomysł bardzo dobry, chociaż niewystarczająco zgłębiony.

To, co znowu mi przeszkadzało to typowe, wciąż powtarzalne elementy książek młodzieżowych. Kolejny raz mamy do czynienia z bohaterką, która nie robi na nas pozytywnego wrażenia. Przyznaję, że początkowe było dość negatywne, a skończyło się na ambiwalentności - a to i tak słabo jak na główną postać. Przez to brakowało mi emocji podczas czytania, nie miałam komu kibicować. To jednak nie jedyny szkopuł - oczywiście pojawił się bardzo typowy i bardzo nieciekawy wątek miłosny. Mężczyzna oczywiście jest tajemniczy i przystojny, oczywiście też zwraca uwagę na naszą całkiem zwyczajną bohaterkę, oczywiście po drodze raz po raz znika i pojawia się w jej życiu. Dużo tych oczywistości, prawda?

Na drugim planie jest na pewno ciekawiej, ale przyznam szczerze, że do nikogo z żywych się nie przekonałam. Dla mnie najlepszą postacią był Swarożyc, a później Weles - czyli bogowie, którzy pojawiali się raczej sporadycznie. Wydaje mi się, że spodziewałam się więcej fantastyki, a ta seria skupia się jednak na problemach Gosi (często sercowych), w której życiu przewijają się postacie nadprzyrodzone. I tyle.

Na pewno na plus działa tutaj postawa, którą przyjęła autorka - ona naprawdę słucha swoich fanów. Dzięki temu mieliśmy w kolejnych książkach m.in. sporo historii z przeszłości Mieszka, które były jednymi z ciekawszych wątków w serii. Wiem to z podziękowań, w których wspominała o fragmentach napisanych pod wpływem próśb innych.

Jako że całość serii połknęłam razem, to trudno wypowiadać mi się osobno o poszczególnych częściach. Wiem na pewno, że bardzo podobał mi się początek pierwszej części, chociaż później było trochę gorzej. Gdybym miała na jakieś postawić, to najlepiej wypadają chyba Noc Kupały i Żerca. Sporo osób twiedzi, że czwarta część była słabsza od pozostałych - moim zdaniem jakoś bardzo nie odstawała, chociaż lekko czuć spadek po trzecim tomie.

Seria Kwiat paproci trafiła na odpowiedni moment w moim życiu, kiedy po prostu potrzebowałam czegoś lekkiego, rozrywkowego, trochę naiwnego i mało wciągającego. Jednak nie mogę jej uznać za bardzo dobrą, bo po prostu miała w sobie za dużo małych szkopułów, które psuły ciekawy pomysł na świat przedstawiony i wplecenie w niego wierzeń słowiańskich. Wydaje mi się, że to jednak pozycja dla trochę młodszych czytelniczek, które uwierzą w tę miłość i będą mogły kibicować Gosi w walce o szczęście. Ja już tak łatwo nie daję się przekonać.

Poniżej znajduje się średnia ocena wszystkich części.

Moja ocena: 6/10

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu W.A.B.


sobota, 7 lipca 2018

Człowiek człowiekowi wilkiem - „Szczurołap” Jay Asher, Jessica Freeburg


*Szczurołap*
Jay Asher / Jessica Freeburg / Jeff Stokely

*Język oryginalny:* angielski
*Tytuł oryginału:* Piper
*Gatunek:* fantasy
*Forma:* komiks
*Rok pierwszego wydania:* 2018
*Liczba stron:* 144
*Wydawnictwo:* Rebis
Mija sto lat, odkąd nasze dzieci odeszły.
*Krótko o fabule:*
W małym miasteczku pośrodku gęstego mrocznego lasu żyje sobie głucha Magdalena...  Okoliczni mieszkańcy unikają jej i traktują jak popychadło. Jedyną radość daje jej bujna wyobraźnia. Magdalena ma dar wymyślania opowieści… i marzy, że pewnego dnia przeżyje miłość jak z bajki. Kiedy spotyka tajemniczego przybysza, widzi w nim spełnienie swoich najskrytszych marzeń. Oczarowana zakochuje się w nim i wkracza w jego magiczny świat. Dopiero gdy lepiej go poznaje, odkrywa jego mroczną stronę.
- opis wydawcy 

*Moja ocena:*
Widząc Szczurołapa w zapowiedziach początkowo nie zwróciłam na niego większej uwagi. Myślałam, że to po prostu kolejna młodzieżówka, wnioskując po projekcie okładki i widniejącym na niej nazwisku Jaya Ashera (zapewne go kojarzycie jako autora Trzynastu powodów). Dopiero później zauważyłam, że to nie jest zwykła książka tylko komiks. I wtedy zapragnęłam go przeczytać. 


Wraz z Jayem Asherem nad tekstem książki czuwała Jessica Freeburg. To autorka kilku powieści, z tego co zdążyłam zauważyć, raczej w klimatach fantastyki młodzieżowej. Mogliśmy więc być przygotowani, że połączenie tych dwóch autorów da raczej w skutku komiks skierowany do młodszych czytelników. I taki właśnie jest - dość prosty i w pewnym stopniu mało oryginalny fabularnie, ale zarazem sprawia sporo radości podczas lektury. Szczególna w tym zasługa wspaniałej oprawy ilustratorskiej, autorstwa Jeffa Stokely, który w świecie komiksów przesiaduje nie od dziś. 

To dopiero drugi komiks, jaki udało mi się przeczytać, ale zdecydowanie uważam, że lepiej nadaje się na początek przygody z tą formą literacką. Jest wręcz do tego idealny. Treść jest lekka i przyjemna, przeczytanie całości zajmie Wam najwyżej jedno popołudnie. Jeżeli zaś chodzi o ułożenie chronologiczne obrazów, to nie sprawi czytelnikowi żadnych trudności (w odróżnieniu od takiego Sandmana, który wymaga jednak trochę skupienia i zawiera pewne zaburzenia chronologii ułożenia ilustracji względem siebie).
źródło
Sama historia to powszechnie znana legenda o szczurołapie i tajemniczym zniknięciu wszystkich dzieci z niemieckiego miasteczka Hameln, w 1284 roku. Wielu autorów podejmowało się już opowiedzenia tej historii (m.in. bracia Grimm), ale jak widać temat nadal nie wydaje się wyeksploatowany. Tym razem swoją wersję przedstawiają Jay Asher oraz Jessica Freeburg i jest to ciekawa propozycja. Autorzy kładą nacisk na problemy z akceptacją, odrzuceniem jednostki przez społeczeństwo, a także (zawsze mnie intrygujący) temat słuszności samodzielnego wyznaczania kary. Wydaje mi się, że dzięki temu lektura staje się bardzo wartościowa, szczególnie wśród młodzieży. Gdyby tego było mało to pojawia się także wątek romantyczny, zajmujący dość sporo miejsca w komiksie, więc do swojego targetu wiekowego powinien trafiać w punkt.

Skupmy się jeszcze na tej oprawie graficznej, która jest przepiękna. Tak naprawdę, to nawet tylko dla pięknego wnętrza chciałabym mieć w biblioteczce tę pozycję. Kreska jest bardzo „komiksowa”, a ilustrator użył kilku ciekawych trików, chociażby takich jak zmiana kolorystyki podczas pokazywania zmyślonych opowiadań jednej z bohaterek. Podkreślane są też wszelkie zwroty akcji, rosnące emocje pomiędzy dwójką głównych bohaterów, a niektóre obrazki przedstawiające szczury potrafią naprawdę przerazić. 

Szczurołap to dobry komiks na rozpoczęcie przygody z tą formą literacką. Co prawda, jego fabuła jest przewidywalna przez to, że oparta została na znanej legendzie, ale nie zmienia to faktu, że całość czyta się bardzo przyjemnie. Warto zaznaczyć fakt, że autorzy postarali się dorzucić akurat takie wątki, które wniosą ze sobą nowe przesłanie do całości, pokażą jak bardzo potrzeba nam w życiu akceptacji i zrozumienia oraz zmuszą do zastanowienia się nad wymierzaniem kary na własną odpowiedzialność. Szczególnie spodoba się młodzieży, ale starsi też znajdą w niej coś dla siebie. Chociażby wspaniałą oprawę graficzną, którą każdy będzie mógł nacieszyć oko. 

Moja ocena: 7/10



  Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu REBIS.

Szukaj w tym blogu

Szablon dla Bloggera stworzony przez Blokotka