poniedziałek, 29 października 2018

Micha filmów, które ostatnio widziałam

Znowu się trochę opuściłam i nie notowałam swoich wrażeń zaraz po obejrzeniu danego filmu. Dlatego dzisiaj tylko cztery tytuły, ale wszystkie warte uwagi. Trochę z serii: dla każdego coś dobrego, bo wszystkie te tytuły mnie do siebie przekonały, chociaż bardzo się od siebie różnią.

Bliscy nieznajomi (2018)

źródło
Zazwyczaj nie oglądam dokumentów. Wybierając filmy na tegorocznym American Film Festiwal natknęłam się jednak na ten tytuł, obejrzałam zwiastun, poczytałam zagraniczne opinie i stwierdziłam, że się przejdę. Warto było.
Dokument Tima Wardle'a opowiada o spotkaniu trzech identycznych 19-latków - dorastających z dala od siebie braci - do którego doszło w latach 80. Historia ta natychmiast stała się sensacją medialną - trojaczki pojawiały się w prasie i telewizji, wystąpiły nawet w kultowym "Rozpaczliwie poszukując Susan" i założyły nowojorską knajpę Triplets. 
Chyba muszę skończyć z tym odrzucaniem dokumentów. W mojej głowie nadal kołacze się to głupie przeświadczenie, że dokument to nudne, suche przedstawianie faktów. W przypadku Bliskich nieznajomych okazało się, że niedość, iż dokument może mieć wciągającą fabułę to jeszcze potrafi wyskoczyć z wieloma ciekawymi plot twistami i zostawić w głowie zagadnienie, nad którym można trochę pomyśleć po seansie. Oczywiście odradzam Wam czytanie szczegółowych opisów, bo zrujnujecie sobie zabawę w bycie zaskakiwanym. Pierwsza część filmu skupia się na historii trojaczków, które zostały rozdzielone po urodzeniu i adoptowane przez trzy różne rodziny. Świetnie się słucha tej opowieści, którą raczą nas bracia - jest wciągająca, pełna emocji, kiedy wspominają swoje pierwsze spotkanie to wręcz czujemy ekscytację, którą oni wtedy odczuwali. To naprawdę niesamowita historia zjednoczenia, odnalezienia brakującej części układanki w swoim życiu. Piękna, wzruszająca, którą napisało życie. Między wywiady z poszczególnymi bohaterami wplątane zostały nagrania, przypominające trochę stary sposób kręcenia dokumentów, ale zmontowane były na tyle sprawnie, że nie psuje to jakości filmu. Jednak najlepsze są oczywiście te elementy, których nie spodziewaliśmy się po obejrzeniu zwiastuna. Zaczynają się pojawiać pytania o moralność, wyższość nauki nad jednostką, dylemat czy ważniejsze jest dziedziczenie cech czy wychowanie. I ukazywane są z różnych, bardzo ciekawych perspektyw. Największym dla mnie plusem było pojawienie się starszej pani naukowiec, która miała inne zdanie niż reszta rozmówców, ale jej wypowiedź nie była zaprezentowana przez to w gorszym świetle, żeby narzucić nam jakieś zdanie. Po prostu wychodzimy z kina i możemy od razu zacząć dyskutować. Polecam.



Narodziny gwiazdy (2018)

źródło
Losy najnowszej wersji „Narodzin gwiazdy” były dość burzliwe. Początkowo reżyserią miał się zająć Clint Eastwood, a w rolę uzdolnionej dziewczyny wcielić się miała Beyonce. Po szeregu zmian stanęło na Bradley'u Cooperze za kamerą i w głównej roli, który na swoją ekranową partnerkę wybrał Lady Gagę. Nie spodziewałam się tego, ale wybór był idealny.
Jackson Maine (Bradley Cooper), gwiazdor muzyki country, którego kariera chyli się ku upadkowi odkrywa utalentowaną, nieznaną nikomu piosenkarkę Ally (Lady Gaga). Kiedy między tą dwójką wybucha płomienny romans, Jack nakłania Ally do wyjścia z cienia i pomaga jej osiągnąć sławę.
Miło jest być zaskakiwanym. Szczególnie tak pozytywnie. Zaczynając od tego, że po filmie spodziewałam się raczej kolejnej hollywoodzkiej historyjki „od zera do bohatera”, a kończąc na tym, że główną rolę powierzono nie aktorce, a piosenkarce. Tymczasem wystarczyło trochę dobrych reżyserskich pomysłów, naturalne dialogi i człowiek nieświadomie został wciągnięty w tę historię miłosną. Brawa należą się przede wszystkim Cooperowi, który w swoim debiucie reżyserskim postawił raczej na realizm niż blichtr świata show-biznesu. Dokonał kilku świetnych wyborów, a najlepszym było zatrudnienie do roli Ally Lady Gagi. Byłam przygotowana na poprawne wykonanie zadania (recenzje wystarczająco ją wychwalały), ale trudno było mi uwierzyć, że nie znajdzie się tam jakaś sztuczność. W końcu wiemy, że gwiazda lubi kontrowersje i artystyczną przesadę w przekazywaniu emocji. Tutaj jednak kompletne zaskoczenie - Gaga gra naturalnie, bez makijażu wygląda przepięknie i tworzy z Cooperem wspaniałą więź. To, że kobieta śpiewać potrafi chyba dla wszystkich jest jasne, a tutaj czasami zdarzają się dreszcze z zachwytu (uwielbiam jej solówkę w Shallow, gdzieś od 2:30 minuty). W ogóle sceny koncertowe są taką perełką tego filmu. Trzeba wspomnieć o tym, że wszystkie zostały nagrane na żywo podczas festiwalów, przed prawdziwą publicznością, a aktorzy nie korzystali z playbacków. Brakowało funduszy na zatrudnienie takiej masy statystów i wyszło to na dobre. Matthew Libatique, odpowiedzialny za zdjęcia, potrafił w tej ogromnej ilości dźwięków, światła i publiczności stworzyć wrażenie intymności między dwójką głównych bohaterów. Takich świetnych scen romantycznych będzie tutaj dużo więcej, w pamięci mam m.in. tę w wannie, w której Ally maluje Jacksonowi rzęsy i dokleja sztuczne brwi, które miała na sobie w momencie poznania. Najbardziej jednak błyszczy tutaj Bradley Cooper, który zdecydowanie powinien przestać być kojarzony z komediami typu „Kac Vegas”. W „Narodzinach gwiazdy” daje wiarygodny popis aktorskich umiejętności, obniża trochę swój głos, zapuszcza gęstą brodę, a przede wszystkim staje się muzykiem. Podobno przed filmem śpiewał jedynie pod prysznicem, ale kilka miesięcy przygotowań i proszę bardzo! Śpiewa i gra na gitarze, jakby się taki urodził. Na dodatek wspaniale wychodzą mu sceny, w których nadużywa alkoholu i narkotyków, nie szarżuje ani na chwilę, jest niesamowicie wiarygodny.
Przejdźmy jednak do fabuły. Wałkowana już po raz czwarty (pierwsze „Narodziny gwiazdy” na ekrany kin wkroczyły w 1937 roku), po kilku dostosowaniach okazuje się nadal aktualna. Wcześniej oglądałam jedynie wersję z Judy Garland, ale to wystarczyło mi, żeby nie przeżyć żadnych zaskoczeń fabularnych. Pierwsza część filmu jest rewelacyjna, bo Cooper daje nam sporo czasu, żeby wgryźć się w preludium relacji Ally-Jackson. Jednak kiedy sprawy zaczynają nabierać tempa, traci się uwagę widza, wydarzenia zdają się pospieszane i poszatkowane. Wtedy całą warstwę fabularną ratuje relacja głównych bohaterów, bez tego trudno byłoby przełknąć przewidywalność kolejnych scen. Szkoda, że Cooper nie postanowił bardziej uciec od tych hollywoodzkich klisz. Oprócz tego, to jak na musical brakowało mi więcej kawałków, które tłuką się widzowi po głowie jeszcze po wyjściu z kina.
Pewne jest to, że film zbierze przed ekranami sporą publiczność. Dawno nie było w kinie melodramatu, który pomimo kilku mankamentów potrafi przekonać do siebie. Ja zostałam zaskoczona na plus. Ale ja to romantyczka w duszy jestem, a dawno żadnej dobrej historii o miłości nie widziałam, więc może dlatego.



Manhattan (1979)

źródło
Ostatnim filmem Woody'ego Allena, o którym tutaj pisałam był genialny tytuł: Miłość i śmierć. Teraz już mogę wywnioskować, że reżyser w latach 70tych zdecydowanie miał dobry flow, bo Manhattan to kolejna perełka.
Isaac Davis utrzymuje się z dostarczania skeczów do telewizji. Nie radzi sobie z kobietami. Dwukrotnie rozwiedziony, płaci alimenty obu paniom i utrzymuje syna, Willy'ego.  Wiąże się z siedemnastoletnią uczennicą, Tracy, mimo że tak duża różnica wieku wprawia go w zakłopotanie.
Że filmy Allena są specyficzne to chyba każdy wie. Nie wszystkim przypadnie do gustu ich przegadany, intelektualny styl z neurotycznym bohaterem w roli głównej. Zwróćmy jednak uwagę, że niewielu reżyserom udaje się to, co właśnie jemu. Ot, mamy zwykłe historie mieszkańców Nowego Jorku - trochę komediowo zaplątane, trochę dramatycznie się zazębiające. Zdrada, rozwód, związek z młodszą kobietą, czyli nic czego w kinie jeszcze nie widzieliśmy. Allen jednak robi z tej historii coś więcej. Przede wszystkim dzięki wspaniałemu scenariuszowi, który pozwala aktorom wygłaszać długie tyrady na temat radzenia sobie z emocjami, wpływu talentu na osiągnięcie sukcesu czy ogólnie pojętej sztuki. Każdy dialog i monolog jest piekielnie interesujący, widz wręcz spija słowa z ust aktorów, a na dodatek ten scenariusz rozśmiesza do łez. Aktorzy natomiast dokładają swoją cegiełkę do finalnego sukcesu. Świetne role Diane Keaton, Mariel Hemingway (wnuczki Ernesta Hemingwaya!) i drugoplanowej Meryl Streep budują postacie cudownych partnerek, z którymi konfrontuje się typowy dla Allena bohater, zagrany przez samego reżysera, oczywiście idealnie go przedstawiający. Jest dodatkowo w filmie pewna nutka nostalgii i melancholii, w czym sporą zasługę mają czarno-białe zdjęcia Gordona Willisa. Jestem z tych osób, które do Stanów Zjednoczonych raczej nie ciągnie, ale po tym filmie chętnie usiadłabym na ławeczce przy moście bądź w jednej z głośnych, pełnych dymu papierosowego knajp. Najlepiej gdyby towarzyszyła temu muzyka Gershwina, która w Manhattanie robi spore wrażenie. W takich warunkach słuchanie o przerażającej, ale nieuchronnej wizji śmierci czy niespełnionej miłości wydaje się czymś zupełnie naturalnym.
Manhattan to zdecydowanie jeden z najlepszych filmów Allena, który sprawił, że mam ochotę nadrobić wszystkie jego starsze produkcje. I Wam też to polecam, to naprawdę inna jakość od jego nowszych tytułów. 




Tajemnice Silver Lake (2018)

źródło
Podczas seansu Tajemnic Silver Lake kilka osób opuściło kino, a ja nie mogłam przestać patrzeć jak zaczarowana w stronę ekranu. Wniosek z tego taki, że film mocno dzieli widzów. Ostatnio David Robert Mitchell za sprawą swojego poprzedniego filmu, Coś za mną chodzi, sprawił, że jakoś się przemogłam i obejrzałam horror (gatunek, który raczej staram się omijać), a teraz przekonał mnie do czekania na każdy jego kolejny film.
Sam (Andrew Garfield) jest bezrobotnym pożeraczem popkultury z Los Angeles, który chciałby zrobić coś sensownego, ale chwilowo poprzestaje na masturbacji i grze na Nintendo. Tajemnicze zniknięcie atrakcyjnej dziewczyny z sąsiedztwa obudzi jednak w młodzieńcu niezmordowanego Philipa Marlowe'a. 
Na film zwróciłam uwagę poprzez jego udział w ciekawych festiwalach filmowych. Właściwie nie byłam nastawiona, żeby wybrać się do kina, ale akurat miałam wolny wieczór, a repertuar niczym szczególnym nie zachęcał. Z tej początkowej obojętności narodziła się miłość. Specyficzna, bo można powiedzieć, że miłość do miłości. Miłości Davida Roberta Mitchella do kina. Miałam wrażenie, że każda scena musiała sprawiać masę frajdy podczas jej tworzenia. To tego typu film, po którym widać, że reżyser ma coś do powiedzenia i wie jakich środków chce użyć, żeby to powiedzieć. Porusza tematy bardzo współczesne, ale robi to w sposób tak oryginalny, że trudno nie dać się zaczarować.  Bawi się z widzem, zwodzi go na manowce, popycha bohatera w świat psychodelicznych snów, żeby go za chwilę wybudzić, a później pokazuje prawdę, która posiada na swojej powierzchni pozostałość tej sennej rzeczywistości. I w końcu sami nie wiemy gdzie całość zmierza, co się wydarzyło, a co było jedynie marą bohatera. 
Dzięki sprawnemu prowadzeniu kamery, świetnemu montażowi dźwięku reżyser przechodzi płynnie pomiędzy gatunkami filmowymi. Mamy momenty pełne napięcia, rodem z horroru, wyszukiwanie przez bohatera rozwiązania zagadki, co przypomina dobrą porcję filmu sensacyjnego, detektywistycznego, a chwilami absurd dociera do tej granicy, w której pozostaje nam się jedynie roześmiać. Za tę karuzelę cenię film tym bardziej!
Tematy ślepej wiary w istnienie teorii spiskowych i szukania znaczenia w każdym małym znaku, otrzymanym od życia zostały podjęte w sposób pomysłowy i fascynujący. W pewnym momencie możemy poczuć się trochę znużeni ciągłymi symbolami, otaczającymi bohatera, ale chwilę później uświadamiamy sobie, że to nie one go otaczają, tylko on tak bardzo chce je zobaczyć, że zaczynają go pogrążać w coraz większym szaleństwie. To prawda, że Mitchel oprócz masy symboli dokłada do swojego filmu również wesołą ferajnę przeróżnych wątków pobocznych, które nawet nie posiadają odpowiedniego zakończenia i po wyjściu z kina wiszą dalej gdzieś w połowie rozwinięte. Przymykam na to oko za fakt, jak wspaniale się bawiłam podczas tego karnawału różnych bohaterów. Andrew Garfield jest naszą główną postacią i radzi sobie dobrze. Cieszy mnie jego obecność w takim mniej komercyjnym kinie i liczę na więcej. I na pewno czekam na kolejny film Mitchella!




sobota, 20 października 2018

Magia wokół nas, czyli o tym, że gatunek urban fantasy ma się dobrze

Zastanawiając się nad fantastyką, a konkretniej nad światem przedstawionym tego gatunku najczęściej materializują się w naszych myślach klimaty przypominające średniowiecze. Warowne zamki, odważni rycerze, bezwzględni królowie, przerażające wiedźmy, nawiedzone lasy i walka dobra ze złem. Zazwyczaj autorzy muszą się wtedy postarać przy kreowaniu rzeczywistości, tak żeby wydała się czytelnikowi oryginalna (co czasami ich przerasta). Jednak o tym kiedy indziej, a dzisiaj zamierzam ugryźć temat z innej strony. Bo wrzucenie czytelnika w zupełnie nowy świat, napędzany wyobraźnią autora jest niesamowite, ale równie ciekawe wydaje się inne podejście. Mianowicie, wymieszanie otaczającego nas świata (wraz z wszystkimi jego technicznymi aspektami) z magicznymi stworzeniami. Najczęściej w tym przypadku mówimy o gatunku urban fantasy, który zyskuje wciąż nowych fanów i jest coraz częściej eksploatowany. Co to takiego?

źródło
Możemy mówić o urban fantasy jako podgatunku fantastyki, w którego przypadku magia wkracza do świata techniki - może to być w czasach teraźniejszych, ale też w przeszłości i w przyszłości, najczęściej dotyczy to istniejących miejsc na naszej planecie. Słowo „urban” zobowiązuje do tego, żeby akcja miała miejsce w jednym z miast, chociaż wyróżniamy też tzw. „rural fantasy”, którego akcja rozgrywa się w mniejszych miejscowościach lub wsiach. Za prekursorkę gatunku uważa się Emmę Bull, autorkę powieści Wojna o dąb. Aktualnie autorzy bardzo często skłaniają się do pisania powieści urban fantasy, wspaniale można to zaobserwować na naszym, krajowym poletku. Zacznijmy jednak od głośniejszych tytułów na świecie.
Moją pierwszą stycznością z gatunkiem była powieść Neila Gaimana pod tytułem Nigdziebądź. Jej bohater, Richard to zwykły, szary mieszkaniec Londynu, którego życie zmienia się diametralnie po tym jak pomaga rannej dziewczynie. Traci pracę, narzeczoną i spokój ducha, ale zyskuje przyjaźń i przeżywa niesamowite przygody kiedy okazuje się, że pod ulicami Londynu tętni inne, magiczne życie. Powieść ma wszystko, czego wypatrujemy w porządnym urban fantasy - wartką, rozrywkową akcję, pomieszanie prawdziwego miasta z magiczną otoczką, trzymające w napięciu sceny pościgu i łączenie rzeczywistych elementów z fantastyką. Oczywiście, jak na Gaimana przystało, wszystko bardzo oryginalne i zaskakujące. W swojej karierze stworzył jeszcze kilka tego typu powieści - trzeba w tym miejscu polecić cudownych Amerykańskich bogów, Chłopaków Anansiego czy Księgę Cmentarną.
źródło
We wszelkich zagraniczych zestawieniach książek urban fantasy pojawia się kilka konkretnych, sztandarowych tytułów. Przede wszystkim wymieniany jest Jim Butcher i jego seria Akta Harry'ego Dresdena. Harry pracuje jako konsultant w chicagowskiej policji, gdzie pomaga przy śledztwach paranormalnych, tam, gdzie zwykli śmiertelnicy nie dają sobie rady. Kolejna pozycja to przygody Kate Daniels napisane przez Ilonę Andrews. Dziewczyna mieszka w Atlancie, w której czary płatają figle - co jakiś czas fale magii wyłączają całą elektryczność. Kate natomiast nie ufa technologii i przy sobie woli nosić staromodny, ale niezawodny miecz. Seria właśnie niedawno była wznawiana przez Fabrykę Słów i zamierzam zebrać całą, odświeżyć sobie pierwszy tom i ruszyć dalej z przygodami Kate. Oprócz tych dwóch pozycji mogliście się też spotkać z serią o Mercedes Thompson autorstwa Patricii Briggs bądź Kronikami Żelaznego Druida Kevina Hearne'a.
Chciałabym zwrócić jednak uwagę, że zagranica zagranicą, ale u nas gatunek urban fantasy ma się naprawdę świetnie. Zacznę może od najczęściej wymienianej autorki, czyli Anety Jadowskiej, której książki koniecznie muszę nadrobić. W jej dorobku znajduje się seria o Dorze Wilk, ale też świeższa pozycja rozpoczynająca się książką Dziewczyna z Dzielnicy Cudów. Skłonię się jednak w stronę autorów, z którymi miałam przyjemność się zaznajomić. Urban fantasy w wykonaniu Marty Kisiel zawsze sprawia ogromną frajdę. W Nomen Omen wspaniale wplotła swoją magiczną fabułę w klimatyczny wrocławski krajobraz. To samo udaje się Martynie Raduchowskiej, która w Szamance od umarlaków przedstawia nam świeżo upieczoną studentkę wrocławskiego uniwersytetu - Idę, która ma pewną przypadłość. Otóż, widzi martwych ludzi. Jednak należałoby też wspomnieć o męskiej reprezentacji, czyli Jakubie Ćwieku, który nie dość, że plącze w swoich opowieściach otaczający nas świat z magią, to jeszcze dorzuca do niej postacie znane z mitologii bądź bajek. I w przypadku Kłamcy, i w przypadku Chłopców wychodzi mu to przednio. Teraz czekam aż zabiorę się za Grimm City. Nie wypada też ominąć Anny Lange i jej książki Clovis LaFay: Magiczne akta Scotland Yardu, w której bohaterowie prowadzą śledztwo w XIX-wiecznym Londynie, ale oczywiście niepozbawionym ciekawego systemu magicznego. 
źródło
Skąd takie zainteresowanie gatunkiem? Wydaje mi się, że jest kilka powodów. Przede wszystkim urban fantasy jest o wiele lżejsze i przyjemniejsze od typowej fantastyki. Zarazem jeżeli mówimy o historii raczej pogodnej, zabawnej (jak w książkach Marty Kisiel), jak i w pozycjach bardziej mrocznych (jak u Gaimana). To zawsze będzie opowieść napisana dla rozrywki czytelnika, która wciąga niepostrzeżenie w świat, który o wiele szybciej możemy przyswoić, bo jest nam dobrze znany. Pozwala też czytelnikowi wierzyć, że wokół nas może istnieć magia, a sąsiad to tak naprawdę potężny czarodziej, tylko wszystko to jest sprytnie schowane i jedynie wybrańcy mogą z tym obcować. Na dodatek zazwyczaj w tego typu książkach mamy do czynienia z jakimś śledztwem, zabójstwami, sprawami kryminalnymi. Dodając do tego dużą metropolię otrzymujemy świetną, magiczną książkę sensacyjną, a nawet taki kryminał na sterydach z potężnym, czarodziejskim kopem. I nawet fani romansów znajdą tutaj swoje miejsce, bo urban fantasy często jest punktem wyjścia do napisania paranormal romance'u, jak to było chociażby w przypadku serii o Sookie Stackhouse czy naszej rodzimej Szeptuchy Katarzyny Bereniki Miszczuk.


Co myślicie o tym gatunku? Lubicie tego typu książki? Może polecicie mi swoich ulubieńców?


Krótka lista dla osób chcących przeżywać przygodę z urban fantasy:
1) Akta Harry'ego Dresdena, Jim Butcher, wyd. MAG
2) Kate Daniels, Ilona Andrews, wyd. Fabryka Słów
3) Mercedes Thompson, Patricia Briggs, wyd. Fabryka Słów
4) Kroniki Żelaznego Druida, Kevin Hearne, wyd. Rebis
5) Szamanka od umarlaków, Martyna Raduchowska, wyd. Uroboros
6) Chłopcy, Kłamca, Grimm City, Jakub Ćwiek, wyd. SQN
7) Dziewczyna z Dzielnicy Cudów i inne książki autorki - Aneta Jadowska, wyd. SQN
8) Nomen Omen, Marta Kisiel, wyd. Uroboros
9) Amerykańscy bogowie, Nigdziebądź, Chłopaki Anansiego i w ogóle Neil Gaiman, wyd. MAG
10) Clovis LaFay: Magiczne akta Scotland Yardu, Anna Lande, wyd. SQN



sobota, 13 października 2018

Morza szum, ptaków śpiew i pohamowany ziew - „Manhattan Beach” Jennifer Egan



*Manhattan Beach*
Jennifer Egan

*Język oryginalny:* angielski
*Tytuł oryginału:* Manhattan Beach
*Gatunek:* literatura piękna współczesna
*Forma:* powieść
*Rok pierwszego wydania:* 2018
*Liczba stron:* 592
*Wydawnictwo:* Znak Literanova

"Ilekroć Anna przenosiła się ze świata ojca do świata matki i Lydii, miała wrażenie, że uwolniła się od jednego życia na rzecz drugiego, głębszego."
*Krótko o fabule:*
Jest rok 1943, dziewiętnastoletnia Anna Kerrigan nurkuje w okolicach Staten Island. Do tej pory, jako jedyna kobieta nurek, schodziła pod wodę, by naprawiać zniszczone statki, które walczyły na Pacyfiku. Teraz nurkuje w poszukiwaniu ciała swojego ojca. Kilka lat wcześniej Anna towarzyszyła ojcu podczas wizyty w posiadłości Dextera Stylesa, szemranego biznesmena, który dorobił się na czarnym rynku w czasach prohibicji. Spotkanie na Manhattan Beach trwało krótko, jednak losy tych trojga splotły się już na zawsze.
- opis wydawcy


*Moja ocena:*
Bardzo często kuszą mnie książki nagradzane, wyróżniane w różnych konkursach i plebiscytach. Mimo że opis Manhattan Beach wydawał mi się mało interesujący, to już określenie jej powieścią roku przez mieszkańców Nowego Jorku, nominacja do National Book Award i fakt, że autorka była wcześniej nagrodzona Pulitzerem przyciągało mnie do powieści jak magnes. Trudno też było nie zauważyć całej masy pozytywnych recenzji po premierze. Niestety, w tym przypadku pełne ekscytacji oczekiwania roztrzaskały się o nużącą fabułę.

W Manhattan Beach śledzimy niejako dwa osobne wątki, z których obszerniejszym jest ten dotyczący Anny, a pobocznym jest burzliwa historia podróży morskiej jej ojca. Chociaż oba mają mocne momenty, to żaden nie zostaje z nami na dłużej i nie wywołuje większych emocji. Początek sprawił, że miałam nadzieję na pełnokrwiste, charyzmatyczne postaci, za którymi będę maszerowała z przyjemnością przez lekturę. Pierwszy rozdział naprawdę sporo obiecuje, autorka czaruje czytelnika pięknymi, surowymi opisami, a kiedy Anna zrzuca buty i zanurza gołe stopy w zimnym piasku na tytułowej plaży, możemy aż poczuć przechodzący ją dreszcz. Jednak z czasem traci się ten niesamowity magnetyzm i zostaje nam zwykła historia w ładnym opakowaniu. Brakuje mi w niej jakiejś iskry, czegoś co pozwoliłoby mi ją zapamiętać.
źródło
Nie przepadam za powieściami obyczajowymi i w przypadku Manhattan Beach nie było w tej kwestii zaskoczenia. Tak liczne pochwalne recenzje sprawiły, że spodziewałam się przełamania mojej awersji, myślałam: „to pewnie taka książka, która w końcu mnie do tego gatunku przekona”. Jednak tak się nie stało. Wydaje mi się, że to musi być wspaniała podróż w przeszłość dla mieszkańców Nowego Jorku - autorka wykonała masę rzetelnej roboty wyszukując informacje z czasów wojennych na przeróżne tematy, przykładowo: specjalistycznej pracy w stoczni, precyzyjnie opisanej czynności nurkowania, po takie szczegóły jak tytuły filmów granych w kinach czy dawnych audycji radiowych. I ta jej ciężka praca wyszła na dobre, bo wstawki historyczne sprawiały mi najwięcej przyjemności.

Wspaniale jest ta książka napisana, styl robi ogromne wrażenie, wyczuwa się w nim taką surowość, ale zarazem i subtelność. Wątek feministyczny wybrzmiewa w jak najlepszych nutach, pokazywanie kobiety walczącej o swoje miejsce w bardzo męskim świecie wydaje nam się naturalną koleją rzeczy, za sprawą postawy Anny i jej podejścia do życia. Ona nie chce pokazać mężczyznom, że też da radę, ona po prostu chce zostać nurkiem. A że żadna kobieta wcześniej tego nie robiła? To trudno, będzie pierwsza! Problem polegał na tym, że to była tylko kropla w morzu wątków. Ich ilość i poprowadzenie fabuły sprawiły, że żaden nie stał się dla mnie głównym i prowadzącym, a zarazem żaden nie był mi naprawdę bliski. Kiedy już zaczynałam zakochiwać się w relacji Anny z ojcem, ten nagle znika. Kiedy rozwija się jakieś uczucie miedzy dwójką osób, nagle zostaje przerwane. Kiedy zaczynam z zainteresowaniem śledzić losy siostrzanej więzi i ta gdzieś ulatuje. Także były motywy, które wydawały mi się bardziej interesujące, jak chociażby relacja między Anną a Lydią, ale zabrakło miejsca na satysfakcjonujący ich rozwój. Zamiast tego pojawiało się znowu kilka kolejnych wątków.

Mam trochę problem z Manhattan Beach. Doceniam jej zalety, wiem, że wiele osób może ją pokochać, ale ja nie zostałam do niej przekonana. Dla mnie jest poprawna, a nie tego się po tym głośnym tytule spodziewałam. Ogromny misz-masz wątków w tym przypadku zadziałał moim zdaniem na niekorzyść, a ja czułam się przerzucana między zamkniętymi przyjęciami dla elity, mafijnymi porachunkami, przygodami morskiej żeglugi i miłosnymi uniesieniami. Co za tym idzie - po lekturze nie został większy ślad.
Za to po inne książki Egan sięgnę na pewno, chociażby dlatego, że ta podobno jest tak różna od tych, które wcześniej pisała.

Moja ocena: 6-/10



niedziela, 7 października 2018

Ida śledzi demona. Pech śledzi Idę. - „Demon Luster” Martyna Raduchowska



*Demon Luster*
Martyna Raduchowska

*Język oryginalny:* polski
*Gatunek:* fantasy
*Forma:* powieść
*Rok pierwszego wydania:* 2014
*Liczba stron:* 416
*Wydawnictwo:* Uroboros
"Ona jest niezniszczalna. Wrzucisz taką do wulkanu, to ci pamiątki przyniesie."
*Krótko o fabule:*
Ida powoli godzi się ze swoim przeznaczeniem. Dziewczyna jest szamanką od umarlaków, nie ma wpływu na to, czyj zgon przepowie, ale staje się odpowiedzialna za duszę przyszłego zmarłego. Ma obowiązek ją chronić i zadbać, by bezpiecznie trafiła w zaświaty. Ida dojrzewa do swojej roli i świata, z jakim będzie musiała się już niedługo zmierzyć. A ten zapowiada się dosyć ponuro. W jej misji przeszkadza jej łaknący dusz Demon luster. Tym razem jednak nie może liczyć na niczyją pomoc. Ponownie przekonuje się, że szósty zmysł nie zawsze jest błogosławieństwem...
- opis wydawcy

*Moja ocena:*
Pierwszą część przygód Idy Brzezińskiej, Szamankę od umarlaków, czytałam jeszcze w 2012 roku. Pamiętam, że wtedy niechcący natknęłam się na nią w bibliotece i skusił mnie opis. Okazało się, że wybór był trafny, bo przy lekturze bawiłam się naprawdę dobrze. Teraz, sięgając po Demona Luster zastanawiałam się czy nie wyrosłam już z tego typu historii i czy w ogóle odkurzę jakoś fakty z pierwszej części. Nie było potrzeby martwić się na zapas - to kolejny raz była świetna przygoda.

Martyna Raduchowska utwierdziła mnie tą książką w przekonaniu, że świetnie radzi sobie w operowaniu słowem. Demona Luster czytało się po prostu z czystą przyjemnością. Każdy powrót do lektury wywoływał uśmiech i pozwalał na oderwanie się od rzeczywistości. Akcja jest wartka, ale nie cierpi na brak logiczności - to naprawdę przemyślana intryga. Miło jest przeczytać książkę napisaną dla rozrywki, która dostarcza ją w świetnej, wciągającej formie.

Możliwe, że podświadomie Demon Luster jest mi bliski, bo jego akcja dzieje się we Wrocławiu, czyli „moim” mieście od czasów studiów. Ida też przyjeżdża do niego w celach edukacyjnych, ale mając na głowie demony, duchy i czytaczy myśli musiała lekko zmienić priorytety. Chyba ją rozumiecie, nie? Kto normalny myślałby o sesji, kolokwiach i zaliczeniach, kiedy ma na głowie prawdziwą śmiertelną klątwę i depczącego mu po piętach Pecha? Swoją drogą, chociaż ciężko się do tego przyznać, to z tego Pecha bardzo ciekawa postać wyszła, którą trzeba polubić. Mimo niemiłych przypadłości, które przyciąga jak magnes.

źródło
Tym razem nie tylko Ida będzie naszą główną bohaterką. To prawda, że jej historia jest w centrum wydarzeń, ale okazała się świetnym punktem wyjścia dla pokazania przeszłości innej postaci, czyli Kruchego. Sporo miejsca poświęconego będzie wydarzeniom, które go ukształtowały i doprowadziły do miejsca, w którym się akurat znajduje. Rozjaśni się dzięki temu jego motywacja do pomocy Idzie. Tutaj muszę wtrącić, że ich duet sprawdził się na medal. Relacja została zbudowana tak szybko, a zarazem wypadła tak naturalnie, że zaczynam się zastanawiać czy wkopanie dwójki osób w tego rodzaju śledztwo (paranormalne) nie jest po prostu przepisem na gwarantowany sukces. Chociaż byłoby to krzywdzące w stosunku do autorki, która tę przyjacielską więź zbudowała dzięki zgrabnie napisanym postaciom. Kruchy jest charyzmatyczny, z tą wciskaną na siłę pomocą, wiecznym głodem i paczką papierosów pod ręką. Jednak to Ida zgarnia dla siebie więcej sympatii, szczególnie w porównaniu z pierwszym tomem. Zapamiętałam ją jako zwykłą dziewczynę z problemami, czasami za mocno dramatyzującą, ale na pewno lepszą niż większość bohaterek z młodzieżowych książek fantasy. Tym razem pokazuje się jej inna odsłona, bardziej dojrzała, zaradna, która nie chce obarczać innych swoimi problemami. Oczywiście przechodzi chwile słabości, ale są one całkowicie zrozumiałe w jej sytuacji. I dzięki nim tym bardziej jej kibicujemy.

Demon Luster jest lepszy od poprzedniej części również w warstwie fabularnej. Szamanka od umarlaków dość sporo czasu poświęciła na wprowadzenie czytelnika w świat, zapoznanie się z bohaterami, a akcja rozpędzała się dopiero pod koniec lektury. W kontynuacji intryga zagęszcza się od pierwszych stron i to w świetnej formie - dzięki przesłuchaniu Idy możemy bez przeszkód odświeżyć sobie wydarzenia z poprzedniego tomu i od razu zacząć analizować jej obecną sytuację. Podobała mi się historia złoczyńcy, której kolejne warstwy sukcesywnie otwierały się przed czytelnikiem.

Po prostu warto zapoznać się z przygodami Idy Brzezińskiej i towarzyszącego jej Pecha. To naprawdę przyjemna, niezobowiązująca rozrywka, która potrafi umilić niejedną chwilę. Ja na pewno mam ochotę wrócić kiedyś do świata wykreowanego przez Martynę Raduchowską. Wam też to polecam.


Moja ocena: 8/10


Szukaj w tym blogu

Szablon dla Bloggera stworzony przez Blokotka