Listopadowa micha filmów

W tym miesiącu udało mi się obejrzeć dość sporo filmów. Wciąż nie jest to imponujący wynik, ale patrząc na roczną średnią to źle nie jest.

Jeżeli się zastanawiacie dlaczego tak różne filmy mają taką samą ocenę to odsyłam do wpisu: MÓJ SYSTEM OCENIANIA. 

Iluzja 2 (2016)

źródło

Pamiętam, że pierwsza część przygód uzdolnionych magików to było takie fajne kino rozrywkowe. Oglądało się przyjemnie, obsada dawała radę - idealnie sprawdzało się kiedy ma się ochotę na coś lekkiego. Niestety, druga część nie spełniła oczekiwań.

Czterej Jeźdźcy po głośnym skoku, pozostawali w ukryciu i czekali na kolejną szansę, żeby pojawić się w świetle reflektorów. Do grupy dołącza nowa osoba, przykrywka Dylana wydaje się coraz bardziej krucha, a na grupę czeka kolejne zadanie do wykonania.

Ten film oglądało mi się po prostu źle. Miałam momenty, w których chciałam go wyłączyć, ale z zasady daję szansę filmom do ostatnich minut. To, co działało w pierwszej części, tutaj zostało zatracone. Sztuczki wcześniej przykuwały wzrok i wzbudzały podziw, natomiast w kontynuacji twórcy chcieli wszystkiego za dużo, przez co możemy oglądać popisy techników komputerowych, a nie magii, którą zazwyczaj prezentują iluzjoniści. Na dodatek bohaterowie, których polubiłam, zostali zmiażdżeni przez słaby scenariusz. Isla Fisher podczas kręcenia sequelu zaszła w ciążę, więc zastąpiono ją Lizzy Caplan, na którą pomysł napisano chyba na szybko, na kolanie. Pojawia się nagle, od razu dołącza do grupy i nawet znajduje się miejsce dla wątku romantycznego z jej udziałem, wziętego z kosmosu (bo na pewno nie z motywacji bohaterów). Niestety, lubiani przeze mnie Eisenberg i Harrelson, są po prostu nijacy. Wątek brata bliźniaka Woody'ego to też moim zdaniem duże nieporozumienie. To nawet nie chodzi o to, że nie bawiło, ale było po prostu żenujące. W filmie najbardziej broni się moim zdaniem Ruffalo (ale mogło mi się wydawać, bo mam do niego słabość). Także odradzam. Pierwsza część dobra dla rozluźnienia, ale kontynuacji nie warto oglądać.

Moja ocena: 3/10

Morderstwo w Orient Ekspressie (2017)

źródło

Chyba najgorszym uczuciem jest to, gdy czekasz na jakiś film, oglądasz wszystkie zwiastuny, fotosy i gdy nareszcie pojawia się w kinie, biegniesz na seans, a tam czeka cię rozczarowanie. Tak miałam z najnowszą ekranizacją książki Agathy Christie.

W jednym z wagonów pociągu ginie człowiek, bogaty biznesman (Johnny Depp). Na szczęście wsród pasażerów jest Hercules Poirot (Kenneth Branagh), znany detektyw. Podejmuje się zadania znalezienia mordercy wśród 13 podejrzanych.

Tak się cieszyłam, że przed seansem nie przeczytałam książki ani nie widziałam wcześniejszych ekranizacji. Wiedziałam, że dzięki temu dodam filmowi punktów za zaskoczenie w postaci rozwiązania zagadki. Niestety, nic to nie pomogło, bo w najnowszym dziele Branagha brak jakichkolwiek śladów suspensu. Już pierwsze sceny pokazują, w którą stronę poszedł reżyser i cóż, nie jest to mój wymarzony kierunek. Zamiast stworzenia gęstej atmosfery i wykorzystania plejady gwiazd na pokładzie, Branagh decyduje się na pokazanie nam bajeczki z tajemnicą do rozwiązania. Wszystko tutaj jest ładne i poprawne, przez co staje się nudne. Reżyser sili się także na momenty komediowe, które są moim zdaniem kompletnie nie trafione (przykład - na początku filmu Poirot niechcący wchodzi w niewiadomego pochodzenia kupę, a że jest wyznawcą symetrii, postanawia zatopić w niej też drugiego buta - powiedziałabym, że bardziej niesmaczne niż zabawne). Aktorsko powinno być idealnie, ale niestety wydaje mi się, iż nastąpił tutaj przesyt gwiazd, które nie do końca mogą wykorzystać swoje umiejętności. Cóż, głównym bohaterem jest Poirot, reszta pojawia się na ekranie dość sporadycznie, nie mają więc dużo miejsca na popisy. Branagh moim zdaniem poradził sobie z postacią dobrze, chociaż kim ja jestem, żeby to oceniać? Ani nie widziałam poprzednika, ani nie znam pierwowzoru z książki! No, ale nie przeszkadzał mi w tej roli, miał na nią jakiś pomysł, chociaż swoją przerysowaną grą przypominał czasami postać z jakiejś kreskówki, a nie człowieka z krwi i kości. Cóż, taką bajkową konwencję sobie wybrał i tak całość prowadził. Rozwiązanie zagadki było zaskoczeniem, ale podanym w taki sposób, że nie wyczułam tam żadnego narastania emocji i oczekiwania. Po prostu nagle Poirot przedstawił widzowi wszystko na tacy i tyle. Brakowało pokazania jakiegoś głębszego procesu dochodzenia do prawdy. Wyszło z tego takie kino familijne i to nie najwyższych lotów. Ot, do obejrzenia przy niedzielnym obiedzie. 

Ale kostiumy i charakteryzacja ładne.

Moja ocena: 5/10

Liga Sprawiedliwości (2017)

źródło

W kinach co jakiś czas pojawia się kolejny film o superbohaterach, a ja niezmiennie wybieram się na te seanse. Najczęściej wywodzą się one spod szyldu Marvela, ale DC się nie poddaje i wciąż walczy. Jak sobie poradziło z najnowszym filmem?

Batman (Ben Affleck) staje przed ciężkim zadaniem - żeby pokonać niszczyciela światów, którego kolejnym celem jest Ziemia, musi zebrać specjalną drużynę superbohaterów. 

Pamiętam, że kiedyś każdy taki film wzbudzał we mnie duże emocje. Uwielbiałam oglądać te postaci w ciasnych rajtach, po raz setny ratujące nasz świat przed zagładą. Wraz z wiekiem przyszło jednak znużenie utartymi schematami. Na szczęście współcześni twórcy zdają sobie z nich sprawę i starają się przełamywać konwenanse i odchodzić od zbędnego patosu. No, może nie w DC. Tutaj nadal mamy poważnych superbohaterów, którzy z zaciętą miną będą bronić każdej jednostki. I za każdym razem kiedy film uderzał w te dobrze znane, superbohaterskie tony, widz zgrzytał zębami. ALE! Okazuje się, że ostatnie sukcesy Marvela czegoś twórców nauczyły. Na całe szczęście obok sztywnych i nudnych: Batmana i Supermana, pojawia się ciekawy drugi plan, który o wiele poprawia jakość oglądanego filmu. Oczywiście najjaśniej błyszczy tutaj Flash, świetnie zagrany przez Ezrę Millera. To postać napisana niemal w całości jako komediowy dodatek i sprawdza się w tej roli bardzo dobrze. Oprócz tego pozytywnie wypada Aquaman, którego może nie jest zbyt dużo, ale grający go Jason Mamoa, ma w sobie tyle naturalnej swady i zadziorności, że gdy już się pojawia to trudno odwrócić od niego wzrok. Tym bardziej szkoda, że najważniejszym bohaterem wydaje się być tutaj Batman, którego stara się odzwierciedlić Ben Affleck. Niestety, kompletnie brakuje mu pomysłu na tę postać. Sama fabuła to oczywiście sztampa - duży i zły niszczyciel uwziął się na naszą planetę. Żadnych głębszych motywacji, żadnego ciekawego sposobu na pozbycie się tego pana. Jednak całość oglądało się dość przyjemnie. Jeżeli w kolejnych filmach będą coraz bardziej rezygnować z tego nadęcia superbohaterskiego, to może być coraz lepiej.
I ja tam chciałabym zobaczyć osobny film o Flashu.

Moja ocena: 6/10

Sing (2016)

źródło

Po zobaczeniu pierwszych zwiastunów jakoś nie byłam ciekawa tej animacji. Jednak kiedy pojawiła się w telewizji postanowiłam dać jej szansę. I dobrze zrobiłam.

Buster Moon tonie w długach, jego wymarzony teatr z każdą kolejną premierą przynosi coraz większe straty. Szukając rozwiązania problemu zaradny koala wpada na pomysł zorganizowania konkursu piosenki, w którym każdy może wziąć udział. 

Wydaje mi się, że Sing sprawdza się bardzo dobrze jako bajka dla dzieci. Jest kolorowa, pełna barwnych i zabawnych postaci, fabuła jest dość prosta i zrozumiała, a na dodatek znajdziemy w niej mnóstwo piosenek. Co prawda tutaj bardziej zadowolone mogą być osoby znające język angielski, bo przy okazji polskiego dubbingu zdecydowano się nie tłumaczyć piosenek i zostawić je w oryginale. Wydaje mi się, że to było dobre posunięcie, ale razi trochę niekonsekwencja - utwór, który na potrzeby konkursu tworzy jedna z bohaterek jest już w języku polskim. Przyznaję, że początek animacji trochę mnie rozczarował, szczególnie że nasuwa się pewne porównanie do świetnego Zwierzogrodu. Tutaj jednak nie skupiano się na detalach i odwzorowaniu jakiegoś obrazu prawdy - po prostu postawiono na rozrywkę. I w tej kwestii Sing daje radę, bo powoli nabiera rozpędu, aż gdzieś pod koniec naprawdę nie chciałam przerywać seansu. Podobał mi się pomysł tworzenia zespołu ze zwykłych, szarych mieszkańców, którzy mogli pokazać swój talent i zabłysnąć przed bliskimi. Temat walki o marzenia też zawsze popieram, a już tym bardziej, że to film skierowany do młodszych, którzy marzeń mają pewnie całą masę. Ale tak naprawdę najbardziej kupiła mnie postać asystentki Moona - panny Crawly. Bardzo bawiła mnie ta jej urocza niezdarność. Wydaje mi się, że warto animację zobaczyć. Nie będzie to jakieś wybitne dzieło, ale powinniście spędzić przy nim miło czas.

Moja ocena: 6/10

Najlepszy (2017)

źródło

O tym filmie nie słyszałam nic, dopóki nie pojawił się w kinie i nie narobił szumu. Wielu znajomych polecało, więc musiałam przekonać się o jego jakości na własnej skórze.

Jerzy Górski (Jakub Gierszał) był niepokornym chłopakiem, pełnym gniewu i szukającym ukojenia w narkotykach i alkoholu. W pewnym momencie postanawia zmienić swoje życie i zaczyna brać udział w  zawodach triatlonowych.

Przede wszystkim ta historia jest oparta na faktach i to na pewno dodaje całości dodatkowych atutów. Oglądając film wydaje się, że droga jaką przebył Górski była niemal niemożliwa do pokonania, a jednak jemu się udało. A my oczywiście lubimy oglądać historie, które pokazują nam, że niemożliwe staje się możliwe, jeżeli tylko włożymy w to serce i poświęcimy odpowiednią ilość pracy. Nowy film Palkowskiego (jego wcześniejszy wart obejrzenia tytuł to Bogowie) jest porządnie opowiedzianą historią, którą starano się podkolorować na tyle, żeby była atrakcyjna dla współczesnego widza. I w sumie to, do czego mogę się przyczepić to właśnie te zagrania, mające ubarwić ekran, a w konsekwencji psujące trochę radość oglądania. Chodzi mi tutaj o przerysowane momenty, przykładowo w scenach z meliny narkomanów - wszystko tam jest takie na siłę złe i patologiczne, aktorzy przecharakteryzowani do bólu, a przez to brakuje prawdy. Oprócz tego było wiele scen jakby podpatrzonych z typowego filmu hollywoodzkiego, na przykład kiedy Górski potyka się kilka metrów przed metą i resztę pokonuje niemal na czworaka, widząc za linią swoich bliskich, do których zmierza. Takie sceny wywoływały we mnie negatywne odczucia, szczególnie że oglądamy film na faktach, a nie kolorową produkcję familijną. Jednak oprócz tego Najlepszego oglądało się naprawdę dobrze. Przede wszystkim świetnie spisuje się scenariusz, który tworzy logiczną całość. Aktorzy radzą sobie dobrze, dla mnie Gierszał zagrał poprawnie (miał ciężką rolę do odegrania), ale całość skradł Jakubik - zagrał naturalnie, ze swoją wrodzoną lekkością i charyzmą. Jest to porządnie zrealizowany film, który wielu osobom przypadnie do gustu. Dla mnie - dobre polskie kino, więc na pewno warto się z nim zapoznać.

Moja ocena: 7/10

Śmietanka towarzyska (2016)

źródło

W kinach właśnie zagościł najnowszy film Woody'ego Allena, Wonder Wheel, a ja nadrobiłam jego poprzedni tytuł. 

Bobby (Jesse Eisenberg) postanawia wyrwać się z Bronxu i pojechać do swojego wujka Phila (Steve Carell), który trzęsie całym Hollywood. Tam poznaje intrygującą asystentkę, Vonnie (Kristen Stewart), która podbija jego serce.

Jeżeli miałabym określić czy bardziej lubię czy nie lubię twórczość Allena to zdecydowanie zagłosowałabym na to pierwsze. Ma na swoim koncie kilka filmów, które są moim zdaniem cudowne (jak Vicky Christina Barcelona bądź O północy w Paryżu), uwielbiam jego cięty humor i niepowtarzalne pomysły na scenariusze. Niestety, ostatnimi czasy ma raczej tendencję spadkową i tworzy w większej mierze zwykłe historie ze specyficznym klimatem niż oryginalne produkcje. Nie mówię, że to źle, ale po prostu trochę rozczarowuje, biorąc pod uwagę jego dobytek. Wciąż, filmy takie jak Śmietanka towarzyska ogląda się nader przyjemnie. Mamy tutaj ekscentrycznego głównego bohatera (kiedyś to Allen grał takich typków w swoich filmach, teraz szuka godnych następców), utrzymanie się w wybranym klimacie (tym razem blichtr minionych czasów Hollywood), a wszystko perfekcyjnie nakręcone, zmontowane i udźwiękowione. Brakuje tylko jej nutki oryginalności, która mogłaby widza w filmie rozkochać. Ten film akurat jest mi bliższy niż poprzednia dwa tytuły, które Allen nakręcił, bo zawsze lubiłam podglądać Hollywood od kuchni. Na dodatek w głównej roli dobrze radzi sobie Jesse Eisenberg, grając postać trochę znerwicowaną i roztrzęsioną, ale uparcie dążącą do celu. Miło się patrzy na Kristen Stewart i Blake Lively, chociaż nie mają jakiegoś dużego pola do popisu. Ogólnie, film ogląda się przyjemnie, może szału nie uświadczymy, ale możemy dobrze spędzić te półtorej godziny.

Moja ocena: 7/10

Thor: Ragnarok (2017)

źródło

Czas na takie wyznanie: nie jarałam się zwiastunem Thor: Ragnarok. Kiedy pojawił się w sieci i wszyscy piali z zachwytu, ja widziałam tam chaos. A z tego chaosu powstało coś pięknego!

Thor (Chris Hemsworth) wraca do Asgardu. Okazuje się, że jego planecie grozi Ragnarok, czyli taka ichniejsza apokalipsa. 

Zacznijmy od tego, że długo nie interesowałam się tą produkcją, więc nie wiedziałam kto zajął się reżyserią nowej części przygód nordyckiego boga. I tutaj takie zaskoczenie - toż to Taika Waititi! Pan od cudownego Co robimy w ukryciu, idealnie wpasowujący się w moje gusta komediowe. Dlatego gdy się o tym dowiedziałam, a później poczytałam pierwsze recenzje (ogólnie opisujące Thora bardziej jako komedię niż kino superbohaterskie) wiedziałam, że muszę jak najszybciej go zobaczyć. I oczywiście się nie zawiodłam. Już pierwsza scena wprawiła mnie w świetny humor, po prostu nie mogłam powstrzymać śmiechu. Może lepiej się stało, że byłam przygotowana na taką komediową jazdę, bo to właśnie dostałam. Faktycznie, zgodzę się, że są zgrzyty. Montaż nie był najwyższych lotów, historia raczej z serii tych naciąganych, zła postać słabo zmotywowana i znowu chcąca po prostu przejąć władzę. A mimo to był to bardzo dobry seans. Na dodatek widać było, że aktorzy bawili się świetnie, przez co radość aż kipiała z ekranu. Cate Blanchett, której przypadła rola „tej złej” emanowała charyzmą i znalazła ciekawy pomysł na przedstawienie swojej postaci. Jednak dla mnie najlepsze były sceny z Lokim i Thorem w rolach głównych. O matulu kochana, to taki wspaniały duet! 

O niedociągnięciach już wspominałam, ale mimo wszystko uważam, że Waititi był bardzo konsekwentny w prowadzeniu filmu. Wszystko było kolorowe, głośne i przerysowane, a zarazem niesamowicie absorbujące uwagę widza. Szczególnie, jeżeli ten typ humoru trafi w jego gusta. To jeden z niewielu ostatnio oglądanych przeze mnie filmów, do których mam ochotę wrócić, bo wiem, że znowu wywoła we mnie salwy śmiechu. 

Moja ocena: 8/10

To wspaniałe życie (1946)

źródło

Klasykę nadrabiam powoli, ale konsekwentnie do przodu! Często spotykałam To wspaniałe życie na listach starych filmów, które trzeba obejrzeć i w końcu mi się to udało.

George Bailey (James Stewart) od dziecka marzył, żeby wyrwać się z małej, rodzinnej mieściny i zwiedzić cały świat. Jednak życie przyszykowało mu zupełnie inny scenariusz.

Film miałam zapisany na dekoderze już od ponad roku, ale czekałam cierpliwie na okres bardziej świąteczny. Wszystko dlatego, że naczytałam się opinii, jakoby To wspaniałe życie było idealnym tytułem na ten czas. I faktycznie, sprawdza się w tej kwestii bardzo dobrze, ale moim zdaniem nie trzeba się ograniczać - to będzie świetny film na każdy okres! Przede wszystkim scenariusz robi wrażenie. To kino familijne, ale nie wpada w tony zbytnio moralizatorskie. Jest raczej lekko, a zarazem intrygująco. Historia George'a może nas wiele nauczyć - za każdym razem gdy jego marzenia są już na wyciągnięcie ręki, życie rzuca mu kolejną kłodę pod nogi. Jednak morał, który płynie z całości jest naprawdę rozczulający. To też dlatego stwierdzono, że to idealny film na święta. W tym okresie lubimy oglądać ogrzewające serce historie zwykłych ludzi, którzy dla niektórych są niezastąpieni i niezbędni do funkcjonowania. Świetnie sprawdza się tutaj wątek romantyczny. Między Jamesem Stewartem a Donną Reed chemia aż kipi, oboje zagrali swoje role perfekcyjnie. Niektórych scen zapewne nigdy nie zapomnę, jak chociażby rozmowa podczas spaceru (z której pochodzi powyższy gif) bądź wspólne korzystanie z telefonu (matulu, jak tam iskrzyło!). Bardzo dobrze sprawdza się też motyw fantastyczny, który wspomniany zostaje już na początku, później długo pozostaje uśpiony, żeby znowu pojawić się pod koniec filmu. Henry Travers, odgrywający w tym wątku główną rolę z miejsca zdobywa serce widza. Bije z niego dziecięca naiwność i wiara w ludzi.

Warto zobaczyć.

Moja ocena: 8/10

Oprócz tego widziałam:

• Nerve (2016) - jak na młodzieżówkę to nie był to zły film, przede wszystkim poruszał ciekawy współcześnie problem. Końcówka słaba i naciągana. (5/10)
• Pochowaj me serce w Wounded Knee (2007) - film dotyczy ciekawego rozdziału z historii Stanów Zjednoczonych. Jednak momentami się dłużył. (6/10)
• Już za tobą tęsknię (2015) - poczytałam opinie o tym filmie i spodziewałam się morza wylanych łez. Okazało się, że był na to za bardzo hollywoodzki, więc nie poruszył mnie tak jak myślałam. (6/10)
• mother! (2017) - uwielbiam go za wzbudzane kontrowersje. Dzięki temu, że przeczytałam wcześniej, że będą w nim odniesienia biblijne, całość była dla mnie dość jasna do odszyfrowania. Film, o którym będziemy mogli długo dyskutować z przyjaciółmi (sprawdzone!). Jedni docenią, inni nie. Warto sprawdzić. (8/10)