czwartek, 6 czerwca 2019

Majowa micha filmów

Szklany zamek (2017)

źródło
Na fali popularności, jaką ostatnio cieszy się Brie Larson (m.in. ze względu na jej występ w Captain Marvel, chociaż ja poznałam ją w świetnym Room, nie mylić z The Room) postanowiłam zobaczyć Szklany zamek, czyli dramat z 2017 roku, w którym aktorka gra jedną z głównych ról.
Rex (Woody Harrelson) marzył o zbudowaniu na pustyni szklanego zamku, a troski topił w alkoholu. Gdy coś mu i jego żonie nie wychodziło, rzucali pracę, pakowali dobytek do auta i jak para hippisów ruszali w siną dal w poszukiwaniu kolejnej przystani. W takich warunkach przyszło dorastać Jeannette (Brie Larson) i trójce jej rodzeństwa. 
Film ten został oparty na autobiograficznej książce o tym samym tytule. Szklany zamek Jeannette Walls w Polsce został wydany przez Świat Książki. Pierwowzoru nie czytałam, ale ekranizacja to naprawdę ciekawy dramat, z takich, na które już rzadko zdarza mi się trafiać. Historia rodziny, która prowadzi kontrowersyjny styl życia, często zmienia miejsce zamieszkania, a czwórka dzieci uczy się sama, w domu. Tę przeszłość poznajemy z perspektywy dorosłej już Jeannette, która robi karierę jako dziennikarka i przygotowuje się do wyjścia za mąż za Davida (w tej roli znany z serialu New Girl - Max Greenfield). Zabieg retrospekcji działa tutaj cuda, bo od początku chcemy wiedzieć jak wyglądała ścieżka, którą pokonała bohaterka. Od koczowniczego stylu życia i braku przywiązania do miejsca czy wykonywanej pracy do stałej posady i poukładanego planu dnia. Wspaniałe jest to, że jej rodzice nie są jawnie krytykowani i przedstawiani tylko w negatywnym świetle. Pomimo wielu nieodpowiedzialnych decyzji widać, że darzą swoje dzieci uczuciem i chcą dla nich dobrze. Świetny jest tutaj Woody Harrelson, bardzo dobra Brie Larson. Razem tworzą ciekawy duet aktorski, na który miło się patrzy. Gorzej wypada Naomi Watts, której nie pomogła też charakteryzacja - nie udało się wydobyć z niej szalonej artystki. W ogóle stylistyka filmu jest dość sztuczna i przywołuje na myśl takie typowe hollywoodzkie kino. Mimo wszystko ta historia warta jest poznania, chociaż przygotujcie się na obecność kilku utartych schematów.

Moja ocena: 7/10


Wiatr buszujący w jęczmieniu (2006)

źródło
Ken Loach, reżyser filmu, to takie nazwisko, które już nieraz obiło mi się o uszy, a jednak wciąż nie było mi dane poznać jego twórczości. Spodziewałam się, że przygoda zacznie się od Ja, Daniel Blake, za który otrzymał m.in. Złotą Palmę w Cannes. Jednak tak się złożyło, że trafiłam na Wiatr buszujący w jęczmieniu.
Irlandia, lata 20. XX wieku. Będąc świadkiem brutalności okupujących kraj Brytyjczyków, młody lekarz Damien (Cillian Murphy) porzuca karierę i w ślad za bratem (Padraic Delaney) wstępuje do IRA prowadzącej krwawą walkę o niepodległość. 
Filmy wojenne to nie jest mój konik, szczególnie ostatnio jestem przewrażliwiona na punkcie panującego w nich patosu i niekończących się pokładów bohaterstwa. Na szczęście u Loacha nie spotkamy wielu standardowych schematów. W ciekawy sposób pokazuje bezsens prowadzenia wojny na podstawie rewolucji członków IRA. Tutaj nie ma „tych dobrych” po jednej stronie barykady i „tych złych” po drugiej. Są tylko ludzie tak ślepo wierzący w swoje przekonania, że nie zatrzymują się nawet przed strzałem do swojego dawnego przyjaciela.
Dodatkowo w filmie możemy podziwiać przepiękne, surowe krajobrazy Irlandii, a odbiór wspiera klimatyczna muzyka. Aktorsko jest dobrze, wybija się przede wszystkim Cillian Murphy, który zapewne najbardziej znany jest z serialu Peaky Blinders, do którego zabieram się już od kilku ładnych lat. Wydaje mi się, że jeśli nie ma się wobec Wiatru buszującego w jęczmieniu wielkich oczekiwań i jeśli podpasuje Wam klimatem to ma szansę spodobać się nawet bardziej. Dla mnie dobry, chociaż bez szału.

Moja ocena: 7/10


Disaster Artist (2017)

źródło
W 2018 roku James Franco był wymieniany jako boleśnie pominięty przy nominacjach do Oscara za najlepszą kreację aktorską, szczególnie że za tę rolę odebrał już Złotego Globa. Film Disaster Artist zgarnął oscarową nominację jedynie za scenariusz adaptowany. Był to jeden z niewielu nominowanych filmów, których nie widziałam przed Galą. I teraz, po długim czasie udało mi się go nadrobić.
Historia spotkania i wczesnej przyjaźni Tommy'ego Wiseau (James Franco) oraz Grega Sestero (Dave Franco) - aktorów kultowego „The Room”, który został okrzyknięty najgorszym filmem świata.
Pierwsze podejście przerwałam po dziesięciu minutach. Stwierdziłam, że dla lepszej perspektywy i porównania warto najpierw zobaczyć kultowy The Room. Włączyliśmy i ... o matulu. Czegoś takiego w życiu nie widziałam. Trudno to traktować nawet jako film, chociaż początkowy niesmak zastąpił u mnie coraz częściej pojawiający się śmiech. Taki śmiech wynikający z faktu, że The Room jest tak słaby, że aż zabawny. Nie wiedziałam jednego - podobno filmy Wisseau z tego właśnie słyną, że mimo swojego poziomu wciąż przyciągają widzów do kin. Tommy kręci dramaty, ludzie widzą komedie. Skoro wszyscy są zadowoleni, to po co narzekać?
Nieproste zadanie stało przed Jamesem Franco, który niedość, że film wyreżyserował to podjął się także zagrania głównej roli. Wisseau to prawdziwie tajemnicza postać - wyłożył na wyreżyserowanie The Room grube miliony, a do tej pory niewiadomo skąd jego majątek pochodzi ani z którego kraju przybył do Ameryki. Wielu badaczy uważa, że Tommy to Polak, ale nic nie jest potwierdzone na pewno.
Wracając do filmu - Franco zmierzył się z tym trudnym zadaniem i wyszedł z niego zwycięsko. Film jest bardzo ciekawy, szczególnie po obejrzeniu The Room. Świetnie było przyglądać się kulisom powstawania tego potworka. James radzi sobie całkiem dobrze z rolą Wisseau, chociaż miałam wrażenie, że czasami ciut przesadza. Była to jednak naprawdę wymagająca i trudna rola, więc uważam, że jakoś ją udźwignął. Nie byłam za to przekonana do Dave'a w roli Grega. Mimo wszystko Disaster Artist to prawdziwa gratka dla fanów kina, pokazujący pewien fenomen w tym świecie - po prostu film, który naprawdę warto zobaczyć.

Moja ocena: 7/10


Słodki koniec dnia (2019)

źródło
O nowym filmie Jacka Borcucha zrobiło się głośno podczas festiwalu Sundance, na którym Krystyna Janda zgarnęła nagrodę dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. Reżysera kojarzę z tytułu Wszystko na sprzedaż, który te kilka lat temu bardzo mi się podobał. Słodki koniec dnia również wywarł na mnie pozytywne wrażenie.
Polska poetka (Krystyna Janda), laureatka Nagrody Nobla, autorytet moralny wygłasza szokującą mowę podczas wręczania honorowego obywatelstwa miasta Volterra.
Zacznijmy od tego, że obejrzałam go tydzień po powrocie z Toskanii. Już od pierwszych chwil byłam zachwycona włoskim klimatem, rozciągającymi się zielonymi polami, przeplatanymi obrazami czarującego miasteczka - Volterry. Zdjęcia i muzyka sprawiają, że wsiąkamy w ten film całym sobą (oczywiście o ile damy sobie na to szansę - rozumiem, że można powolnego klimatu filmu nie pokochać). Krystyna Janda paląca papierosa za papierosem i popijająca wino wydawała się chwilami bardziej włoska niż polska. Najlepszy w przypadku Słodkiego końca dnia okazał się jednak element zaskoczenia - po materiałach promocyjnych myślałam, że będzie to historia kobiety, która przeżywa romans z dużo młodszym mężczyzną. I po części to się zgadza, ale po pewnym czasie dowiadujemy się, że to nie jest główny wątek filmu. Jacek Borcuch wespół ze Szczepanem Twardochem (bo to z nim pisał scenariusz) postanowili dość odważnie poruszyć temat kontrowersyjny dla współczesnej Europy. Zarazem pozwalają nam zadać sobie pytanie o to, gdzie zmierza społeczeństwo naszego kontynentu i czy jesteśmy w stanie coś z tym zrobić. Wolę za wiele nie zdradzać, bo ten element zaskoczenia dodaje filmowi punktów, toteż tutaj zamilknę w temacie fabuły. Wiedźcie jednak, że jest to naprawdę dobry punkt wyjścia do późniejszych rozmów z pozostałymi widzami. Od strony technicznej muszę przyznać, że Janda była w Słodkim końcu dnia cudowna. Niejednoznaczna, tajemnicza, nieodgadniona. Wszystko to osięgnęła niewielkimi środkami, za co należą się jej jeszcze większe brawa. Świetnie partneruje jej Kasia Smutniak, jako córka. To kolejny wątek, który bardzo mi się spodobał, ich relacja była taka nowoczesna, europejska, czasami przypominały wręcz dwie przyjaciółki. Słodki koniec dnia to po prostu kawał dobrego polskiego kina, który pewnie do jednych trafi, a do drugich nie, ale zdecydowanie warto dać mu szansę.

Moja ocena: 8/10


Gwiezdny pył (1982)

źródło
Nie pamiętam jak to się stało, że ten tytuł trafił na moją listę do obejrzenia, mogę jednak być tylko wdzięczna, że udało mi się go zobaczyć. Czasami znajduję filmy, które są „nie dla każdego”, takie, których klimat musi akurat przypasować. Tym razem wydaje mi się, że to wręcz film „dla nielicznych”, bo jego klimat jest wyjątkowo specyficzny.
Opowieść o parze starszych ludzi, żyjących na odludziu i nie mających kontaktów ze światem zewnętrznym. Stary (Krzysztof Chamiec) jest konstruktorem-amatorem różnego rodzaju dziwnych urządzeń. Tym razem zamarzył sobie, że na starość będzie kapitalistą i nie będzie płacił za prąd. W tym celu buduje na przepływającej rzeczce małą zaporę z kołem młyńskim napędzającym amatorską prądnicę. W trakcie budowy mijają dni i możemy przyglądać się codziennemu życiu tej dziwacznej pary. Piją i rozmawiają, śpiewają, kłócą się i śmieją. 
Przez pierwsze minuty seansu nie byłam może do końca przekonana. Aktorzy wydawali mi się lekko przerysowani, a wydarzenia dość błahe. Jednak po chwili przepadłam dla tego niezwykłego filmu (czasami wystarczy dać się wciągnąć). Jest to zdecydowanie obraz magiczny, a jego czarem jest polska sielskość, bliskość dwóch osób i niezwykłość życia codziennego blisko natury.
W Gwiezdnym pyle znajdziemy kilka ciekawych spostrzeżeń na temat człowieka, które są nadal aktualne. Ba! Wręcz bardzo aktualne, szczególnie w kwestiach ekologii i dbania o naszą Matkę Naturę. Jednak to, co najbardziej do mnie dotarło to więź dwójki głównych bohaterów. Z początku wydawali mi się nieszczęśliwi i jacyś tacy niedopasowani. Wystarczyło kilka kolejnych minut, żebym mogła zachwycić się ich prostą, ale głęboką relacją. Tak, on czasami wyśmieje niewiedzę partnerki, a ona wytknie mężowi, że zabiera się za niebezpieczne zabawy. Wieczorem jednak usiądą wspólnie, żeby powyć do księżyca, będą wspominać czasy zalecanek i prosić Boga, żeby umarli razem, w jednym czasie (i oczywiście, żeby kot i pies odeszli z nimi). Jest to niesamowity film, który może niektórych zrazić, ale jeżeli będziecie w stanie się przemóc do tego specyficznego klimatu i dacie się porwać, to możecie przeżyć wspaniałą przygodę.
Chociaż przyznaję, że mogłabym ten film oglądać tylko dla roli kota.
Dobra, pies też był w porządku, ale kot skradał uwagę jak tylko pojawiał się na ekranie.

Moja ocena: 8/10 




*opisy filmów pochodzą z portalu filmweb

A co ciekawego Wy ostatnio widzieliście?

Brak komentarzy :

Prześlij komentarz

Szukaj w tym blogu

Szablon dla Bloggera stworzony przez Blokotka